1.12.15

what makes you so much better than me?

μου λείπεις, σαν να είσαι εδώ

do not resuscitate

Εδώ που φτάσαμε μωρό μου
πρέπει να μάθεις ν' αναπνέεις μόνος σου.
Αυτός ο κόσμος δεν πήρε φωτιά όπως του άξιζε 
ίσως επειδή
δεν μπόρεσα ποτέ να πνίξω τον ουρανό
και όσο κι αν κάπνισα 
δεν βρήκα κάπου να κρυφτώ.
ή πάλι ίσως επειδή
μέχρι να προφέρω το όνομά σου 
ήσουν ήδη μια θάλασσα μακριά.

Φυσικά τώρα δεν αλλάζει τίποτα
ξεμυαλίζω την κραυγή με σπίθες 
και κοιμάμαι κανονικά.
δεν τρέμουν πια τα χέρια μου

                      καμιά φορά μόνο

                      πολύ σπάνια

                                       τρίζει μέσα μου τ' όνειρο.

Υπάρχει ένα κόκκινο που ακόμα φοβάμαι

και γυρίζει ανάποδα την ψυχή μου

γίνονται όλα με σωστή ταχύτητα

                        κι ούτε που ακούγεται ο κρότος που κάνει η ανάσα.

προσπάθησε ν' αναπνεύσεις

                              μέσα φως-έξω φως 

ξανά αγάπη μου, μόνος σου

                              μέσα φως-έξω φως

εγώ πρέπει να φύγω τώρα γιατί νυχτώνει 

Εν αρχή ην το χάος

ρε πούστη μου 
κουράστηκα να γαβγίζω στις νύχτες και στους ξένους για 'σένα. 
σε 'σένα ράβω τα μάτια και το στόμα από συνήθεια 
καταλαβαίνεις;
αν καταλαβαίνεις τι το κοιτάς;
κάνε κάτι επιτέλους, κάνε κάτι με τα χέρια σου.

αν το βρίσκεις άδικο όλο αυτό και λυπάσαι για λογαριασμό της
στρίψ' της το λαρύγγι,  κάν' την να ησυχάσει.

αν το βρίσκεις δίκαιο, 
άφησέ την να σε γδάρει καθώς θα εκρήγνυται το μέσα της
και τα χρώματά της γίνουν ένα με το αίμα σου.

Εν τέλει,

οι άνθρωποι κρίνουν τις πράξεις 

και ξεχνούν τις προθέσεις 

και τις αιτίες 

που βρίσκονται 

πίσω απ' αυτές.

I guess I'll never learn

σε μέρες ζεστές 
κι ανυπόφορες
μεθούσαμε 
και τραγουδούσαμε 
και κάναμε έρωτα
όχι σαν παιδιά
μα σαν μεγάλοι 

πίνεις τον καφέ σου σκέτο
το φαγητό το θέλεις αλμυρό 

 και το νερό παγωμένο

αυτά ξέρω κι αδιαφορώ για τα υπόλοιπα

“You met me at a very strange time in my life”

oh boy

σε είδα στον πιο ήρεμο ύπνο μου

(και τα θυμήθηκα, χωρίς λόγο)

Ήταν έρωτας που έτρεχε με 6.000 στροφές το λεπτό

παραλύοντας κάθε μόριό μου

σαν ολική αναισθησία.

Απογειωνόμουν και συντριβόμουν

ξανά και ξανά

η παράνοια συμβάδιζε με το ρυθμό που εμφανιζόσουν και χανόσουν πάλι.

ήξερες πως είναι η μουσική σου που καταπραΰνει το θηρίο. 

εγώ ήξερα μόνο να αφήνω τα πράγματα να κυλάνε. 

Έδινες καλά σόου, πιστεύεις όσα λες 

για το διάστημα που τα λες

έχεις ψυχή χαμαιλέοντα.

Εγώ

---

αντιγράφω όλα σου τα λάθη

κάθε μέρα.

δεν ήμουν έτσι 

και δεν μπορώ να προσδιορίσω την χρονική στιγμή

-ή έστω την περίοδο- που άλλαξα.

πάντα τρέχαμε σε διαφορετική τροχιά

κι όταν πάλευα να σε φτάσω 

ήταν σαν να προσπαθούσα να φτάσω στο φεγγάρι μ' ένα φολκσβάγκεν.

Πολιορκημένος Χρόνος

Νομίζαμε πως γνωριζόμαστε καλά.
Μα όταν τα κουρασμένα ρούχα μας αρχίσανε να πέφτουν
χωρίς προσχήματα ούτε ανταλλάξιμη  παραφορά
και 'μείναν τα κορμιά μας απροσποίητα
φάνηκε καθαρά πόσο μακρύς ήταν ο δρόμος
πόσο ήταν ο χρόνος μας πολιορκημένος, κι εμείς
δυο άνθρωποι συνηθισμένοι, περίπου απροσπέλαστοι.

road trip

feels like home. happy enough :)

πώς πολεμάς τη μαγεία;

ο παράδεισος είναι προσωπική υπόθεση

κάπως το ένιωσα, μη με ρωτάς

ήταν παράξενο

ήξερα πως διάλεξα τον δικό μου

-και δεν αμφισβητήθηκε από κανέναν, 

παρά μόνο από 'σένα-

                             
-----
η ζεστασιά παράγεται μόνο όταν κάτι καίγεται
-ο Προμηθέας έχασε τα μάτια του εξαιτίας αυτού-
κι ο έρωτας πάντα πάει μαζί με το αίμα.

το φως τον ενοχλεί στα μάτια

Αν αλλάξεις την αφετηρία, καρδιά μου, τίποτα δεν σημαίνεις για ΄μένα.

Όταν άρχισες να καταλαβαίνεις εσύ, εγώ άρχισα να σαπίζω.

άρχισα να συνηθίζω 

τη νέα τάξη των πραγμάτων 

όπως ένα δεκάχρονο που αλλάζει σχολείο στη μέση της χρονιάς. 

έτσι ακριβώς παρακολουθούσα τα γεγονότα. 

άρχισα να ανέχομαι τα ξένα σιχαμένα χέρια

τις άχαρες φωνές

 την έλλειψη συνείδησης

συνήθισα στα δύσκολα να ανάβω τσιγάρο 

και να το σβήνω αμέσως 

γιατί μου θύμιζε εσένα. 

Δεν περιμένω μήνυμά σου μετά τις δώδεκα

δεν σε μυρίζω στα ρούχα μου 

δεν κοιτάζω τους περαστικούς μήπως σε δω. 

Συνήθισα τα βράδια 

να μην πλησιάζω τη θάλασσα 

και να μην σιγοτραγουδάω τα τραγούδια σου. 

να μην προφέρω τ' όνομά σου

να κοιμάμαι από νωρίς 

και να μην ξεκουράζομαι, 

να σιχαίνομαι τα καλοκαίρια που θα έρθουν, 

να μην μπορώ να γράψω

να μην μπορώ ούτε να φύγω.

συνήθισα να γεμίζω τις μέρες 

και να αδειάζω το μέσα.

χωρίς δάκρυα, χωρίς παράπονα.

τελικά

δεν με νοιάζει τι αισθάνθηκες και πότε.

με νοιάζει που εγώ δεν μπορώ πια να αισθανθώ.

προσπάθησα

να αλλάξω

να γίνω από μαύρο μπλε

και κόκκινο και πράσινο

και πάλι μαύρο

προσπάθησα

να γίνω αυτό που θέλεις

κι αυτό που δεν θέλεις

αλήθεια προσπάθησα πολύ

και δεν ξέρω πια

τι είμαι τώρα

κάτι ανάμεσα σ' εμένα και σ' εσένα

κάτι ανάμεσα σε ατέλειωτες νύχτες

και τασάκια παραγεμισμένα

προσπάθησα

μήπως και

αλλά που.

πες μου τι θέλεις

άσε τις υπεκφυγές και τις μαλακίες

βαρέθηκα τις μαλακίες

πες μου τι θέλεις.

πες μου

τι;

*

η αλήθεια δεν είναι εκεί που ψάχνεις

είναι εδώ

σ' αυτά που γράφω

και στα μάτια μου ίσως

αλλά αν ήξερες να διαβάζεις τα μάτια μου

θα ήξερες από την αρχή

παιδικό

Πέρα από το λογικό σύμπαν, 

μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, 

όλα τα σκόρπια κομμάτια μου είχαν αρχίσει να βρίσκουν τη θέση τους. 

Μ' εσένα και μ' εμένα

 θα μπορούσα στ΄αλήθεια να κάνω κάτι. 

Όταν μιλάς εσύ, εγώ ακούω, 

-καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;-

 ακούω πραγματικά, δεν υποκρίνομαι. Ό,τι ακούσω δεν έχει καμία σημασία παρά μόνο όταν το ακούσω από σένα. 

Κι όταν σε κοιτάζω, σε βλέπω στ' αλήθεια, 

αισθάνομαι τον άνθρωπο που κρύβεις πίσω από την εμφάνιση. 

Τα αισθήματα και τις ανάγκες του που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τα λόγια,

 και θα έκανα τα πάντα, 

αισθάνομαι πως δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορώ να κάνω, 

πάντα με έπνιγε κάτι μεγάλο, 

αυτό είναι, 

που λαχταράει να βγει και μόνο μ' εσένα θα βγει, 

για να παραμερίσει τα σκοτάδια και των δυο μας, 

να δείξει στον κόσμο πως γίνεται. 

Είναι μια κούρσα μέχρι την κορυφή, 

κι αν θέλεις το φεγγάρι 

είναι δικό σου.

δεν έχει αλλάξει τίποτα μέχρι τώρα
γιατί πιστεύεις πως θ' αλλάξει αργότερα; 
δεν είμαι αρκετά μεγάλη, αλλά ένα πράγμα ξέρω σίγουρα.
εγώ δεν θα σε φτάσω ποτέ κι εσύ θα συνεχίσεις να με κατατρώς από μέσα.




you are my favourite taste

από 'μένα, για 'σένα

Κρότοι και φωνές στο κεφάλι μου, η αναπνοή μαχαιρώνει τα πνευμόνια, τα τύμπανα μπουκώνουν κι η ατμόσφαιρα αλλάζει, βαραίνει. Κλείνω τα μάτια σχεδόν τελείως, να μην χύνονται υγρά σε διαμαρτυρία. Το δέρμα τσιτώνει και πονάει.




Κι εγώ νιώθω σαν να επιπλέω σ' ένα όνειρο. Τρέχω ασταμάτητα, θα τρέχω σε άπειρο χρόνο και δεν θα φτάνω πουθενά. Όλα καίγονται κι εσύ χαμογελάς με τη γιορταστική μυρωδιά του καμένου. Νιώθω πως αν περιμένω άλλο, θα φουντώσω κι η ίδια από αυτογενή ανάφλεξη και θα εκραγώ προς τα μέσα.


Η ανάσα καίει όλο και περισσότερο τα πνευμόνια. Φοβάμαι, σαν να μ' έχουν δέσει σ' έναν τεράστιο χαρταετό που πετάει με δέκα μποφόρ. Μέχρι ο άνεμος να φύγει γι' αλλού και να πέσω με μια απεγνωσμένη, άχαρη βουτιά.

συνάντηση

Συναντηθήκαμε ισότιμοι κι απλοί
κυρίαρχος ή σκλάβος δεν υπήρξε.
Όλα έγιναν με τέλεια συντομία
ώσπου ξανατραβήξαμε τους χωριστούς μας δρόμους.
Σαν στιγμιαίο όνειρο της μέρας 
που θα συναντηθούν
ο άντρας κι η γυναίκα.

Your love leaves me cold

did I disappoint you?

or leave a bad taste in your mouth?

one love. one blood. one life.

it will save you. 

not me.

this game isn' t funny anymore.

so turn and walk away

like you did that first summer

and again when you were coming home

and again before you go

and I believed your lies

again and again and again

And I know that I could show you how I died

But what good would it do?

if you gonna stay

don't just say it.

stay.

the dance

όλα στα πόδια σου

το να αγαπήσεις, ν'αλλάξεις ή έστω και μόνο να το δοκιμάσεις σημαίνει πως πρέπει να καταστρέψεις όλες σου τις ισορροπίες. Έχτισες τον κόσμο σου έχοντας στο μυαλό σου μια γκαρσονιέρα και τώρα δεν έχεις όρεξη να ρίξεις τους τοίχους και να την κάνεις ένα μεγαλύτερο διαμέρισμα.

έχεις τραβήξει μια γραμμή, έχεις βάλει ένα όριο και απ' τη ζωή παίρνεις μονάχα ό,τι χωράει μέσα σ' αυτό. οτιδήποτε άλλο πιο μεγάλο και ογκώδες σου τύχει το αφήνεις να φύγει. 

δεν προσαρμόζεσαι και δεν ζεις τη ζωή με ό,τι αυτή σου προσφέρει, μα η ζωή για 'σένα γίνεται ζωή μονάχα όταν έρχεται στα μέτρα σου. πρέπει να μάθεις να "βγαίνεις απ' τα όριά σου"




για να καταλάβεις ποια είναι τα όρια σου,  
πρέπει να σπρώξεις τον εαυτό σου στα άκρα.




αν τα κατάφερνες, θα ήταν καλύτερο από οποιοδήποτε ναρκωτικό.

don't mind burning at all

σκεφτόμουν συνέχεια
όλο το βράδυ
και μετά όλη την ημέρα
τι να ναι αυτό που το θρέφει
τόσο επίμονα.
νομίζω--
δεν είναι η μουσική
η ποίηση
οι σκέψεις.
ούτε η αναμονή
που το κρατάει,
το λάθος ή
το απαγορευμένο. 
το γαμώτο που δεν ζήσαμε
τα καλοκαίρια που πέρασαν
οι φορές που έφυγες και ξαναγύρισες
οι στιγμές που λέω τέλος, 
ποτέ πια
νομίζω αυτά δεν φτάνουν.
δεν είναι ούτε οι άλλοι,
που δεν συγκρίνονται
ούτε καν εγώ κι εσύ.
νομίζω--
πως ό,τι είναι ήδη ισχυρό
τρέφεται τόσο με τα πάντα
όσο και με το τίποτα.
έτσι, από μόνο του,



το να υποκύπτεις χωρίς να υπάρχουν πειστικοί λόγοι, 
δεν τιμά την νοημοσύνη κανενός.
--
Ας είναι.




you are the prettiest hell I have ever been in

Αν κάποιος επέμενε να 

με ρωτά γιατί τον 

αγαπώ,

πιστεύω πως θα 

μπορούσα

να απαντούσα

μονάχα έτσι: 

γιατί είναι αυτός

κι εγώ είμαι εγώ







-michel de montaigne

it was words that I fell for

in the end, it was words that broke my heart




δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο απ' το να έχεις υποφέρει. 
μεγάλες καταιγίδες, ασίγαστος έρωτας και θάνατος σε αλμυρό νερό.
τα σημάδια μας είναι αυτά που μας κάνουν αυτό που είμαστε


ο έρωτας και ο θάνατος πάνε πάντα μαζί. 
σκοτώνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου για να ζήσει το "εμείς"
μόνο που εσένα σε ήθελα ολόκληρο, γι' αυτό σκοτώσαμε εμένα. 
σε λάτρεψα όπως λάτρεψες τον ανταγωνισμό. 
τον ανταγωνισμό με το χρόνο, τις υποχρεώσεις μου 
και έπρεπε πάντα να κερδίζεις. 
πάντα κέρδιζες. έχανα το μυαλό μου. 
καθετί άλλο έμοιαζε να στερείται νοήματος, 
να είναι κενό, ανούσιο.  
η όψη της λαγνείας είναι πάντα μελαγχολική. 
και πάλι, δεν καταλαβαίνω γιατί τα παρατάς 
όταν όλα αρχίζουν να γίνονται έτσι όπως θα 'πρεπε πάντοτε να είναι.


Η σιωπή σου ήταν, είναι και θα είναι 
ένα από τα πιο επώδυνα πράγματα που έχω δοκιμάσει στη ζωή μου. 
Τα λόγια σου, πάντα μια υπόσχεση που καίει.

I'd trade all my tomorrows for a single yesterday..

Έφυγε πριν από δύο χρόνια, ή χθες το βράδυ, ή ίσως και ποτέ, δεν ξέρω.

 Όταν δεν είσαι πλέον με το πρόσωπο που θα 'θελες να είσαι, η σκέψη του έρχεται στο μυαλό σου τις πιο απροσδόκητες στιγμές. Είναι σαν να δέχεσαι στα ξαφνικά μια πολιορκία από εικόνες και αναμνήσεις. Συμβαίνει κάθε φορά που το παρόν μοιάζει να περνά μέσα απ' τη ζωή σου δίχως να καταδέχεται να σου ρίξει ούτε μια ματιά. Και τότε η ζωή μες στις γωνιές και τα σκοτάδια περασμένων ημερών καταντάει πιο ωραία απ' ό,τι τώρα ζεις.

Το να μην είσαι πια μαζί με το άτομο με το οποίο θες να είσαι σημαίνει να απλώνεις το χέρι σου τις νύχτες μες στο σκοτάδι γυρεύοντάς τον. Σημαίνει να ξυπνάς τα πρώτα πρωινά και, ενώ κοιτάζεις τη δική του πλευρά του κρεβατιού, να τρίβεις τα μάτια σου με την ελπίδα πως φταίει μόνο η κούραση. Σημαίνει να έχεις λερωμένο το μάτι με καφέ, γιατί δεν θυμόσουν πως τον είχες πάνω στη φωτιά. Σημαίνει να βάζεις δυο φορές αλάτι στα μακαρόνια. Ή να μη βάζεις καθόλου,

Το να μην είσαι πια με το άτομο που θα 'θελες να είσαι σημαίνει να ξανακάνεις: ένα σωρό πράγματα, ένα σωρό σκέψεις. Σημαίνει να καθαρίζεις, να τρίβεις, να ξύνεις, να μαζεύεις πράγματα, να τους αλλάζεις θέση, να τα πετάς. Σημαίνει να μπήγεις καρφιά στον τοίχο, στο ξύλο, στο τίποτα. Σημαίνει ν' αγοράζεις πράγματα για να γεμίσεις κενά. Σημαίνει να γυρίζεις πίσω όταν διαβάζεις ένα βιβλίο γιατί δεν πιάνεις το νόημα και, όταν το παίρνεις είδηση, βρίσκεσαι σ' ένα σημείο της ιστορίας που δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Σημαίνει να γυρίζεις πίσω και τα DVD, να πατάς REWIND, γιατί δεν έχεις καταλάβει τι έγινε.

Το να μην είσαι πια με το άτομο με το οποίο θα 'θελες να είσαι σημαίνει απλούστατα να γυρίζεις πίσω. Να κοιτάς προς τα πίσω πολύ περισσότερο απ' ότι μπροστά. Είναι ένα ταξίδι που κάνεις ακουμπισμένη στην κουπαστή της πρύμνης, όχι σ' εκείνη της πλώρης.

-Fabio Volo

τελειώνοντας τη σελίδα

συνειδητοποίησα

πως τόση ώρα

διάβαζα την κάθε πρόταση ξανά

και ξανά

και 

ξανά.

Seriously, Jesus....

be my mess

we fall in love with the most unexpected person at the most unexpected time
and I swear  
I' d burn this city down to show you the light.
but now
I couldn't care less.

20/02/15

the hours between 12 am and 6 am

have a funny habbit of making you feel

like you 're either on top of the world, 

or under it.

κυριαρχείς στο μυαλό σου ή γίνεσαι υποχείριό του.

αυτές είναι οι επιλογές σου.

     

in a room full of art,

I'd still stare at you..

there's hope, but not for us

you have stars in your eyes

you make me feel drunk even when I am sober

and I bet you would moan my name beautifully.

but we 'll never find out.

αυτό είμαστε;

Οι σημαντικότερες αποφάσεις έχουν συχνά πολύ βαθιές ρίζες. 

Κάθε επιλογή εμπεριέχει μία παραίτηση από κάτι, 

και κάθε παραίτηση μας κάνει να συνειδητοποιούμε τα όρια και την παροδικότητά μας.

Αν, όπως λέει ο Κούντερα, 

ο τρόμος του θανάτου πηγάζει από την ιδέα ότι το παρελθόν χάνεται, 

τότε η αναβίωση του παρελθόντος προσφέρει ζωτική καθησύχαση. 

Η παροδικότητα αναβάλλεται 

-έστω και για λίγο.

Boy Wolf

"I stopped going to therapy

because I knew my therapist was right

and I wanted to keep being wrong.

I wanted to keep my bad habits

like charms on a bracelet.

I did not want to be brave.

I think I like my brain best

in a bar fight with my heart.

I think I like myself a little broken.

I’m ok if that makes me less loved.

I like poetry better than therapy anyway.

The poems never judge me

for healing wrong."

-Clementine von Radics

...και θάβονται, βιάζονται οι ανθρώπινες φωνές

η σιωπή σου με τραβάει κάτω

δεν σε νοιάζει πως είμαι τώρα

τίποτα

και αναρωτιέμαι

πόσες φορές μπορώ να πεθάνω μέχρι ν' αρχίσω να σκοτώνω;

το πρόβλημα με ανθρώπους σαν εμάς

είναι ότι δεν πεθαίνουμε κανονικά

έπρεπε να υπάρχει κάτι και για 'μας

άλλοι χάθηκαν, 

άλλους τους κράτησε 

για πάντα το φεγγάρι

οι φίλοι μου
ζούσαν σαν σε όνειρο. 
έρχονταν σε ώρες ακατάστατες 
με δάκρυα στα μάτια και μπουκάλια στα χέρια. 
τη νύχτα είχαν πάντα κάτι συναρπαστικό να πουν, θυμάσαι;
τους κοίταζα στα μάτια και τους φιλούσα
τους φιλούσα για όλα τα χρόνια που θα περάσουν
για όλα τα όνειρα που θα ξεψυχήσουν
για όλες τις αγάπες που πεθαίνουν.
με μεταμόρφωναν σε ήρωα και μου φιλούσαν τα μαλλιά. 
αγαπούσαν σαν τις νύχτες του χειμώνα
και πέθαιναν ξαφνικά, απροειδοποίητα.
















δεν υπάρχει τίποτα μονιμότερο από το "προσωρινό"

let me straddle your mind

μάτια μου,

αν δεν φαντάζεσαι φωτιές,

με κάρβουνα μην παίζεις.

Ακόμη

Εξακολουθώ να μην πιστεύω
έρχεσαι δίπλα μου
και η νύχτα είναι μια χούφτα
αστεριών και ευθυμίας
δακτύλων γεύσεις ακούω και βλέπω
το πρόσωπό σου το μεγάλο σου διασκελισμό
τα χέρια σου, και ακόμα
ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω
ότι η επιστροφή σου έχει πολλά
να κάνει με σένα και με μένα
και για ξόρκι το λέω
και για τις αμφιβολίες το τραγουδώ
κανείς ποτέ δεν θα σε αντικαταστήσει
και τα πιο ασήμαντα πράγματα
αλλάζουν σε θεμελιώδεις
επειδή γυρνάς στο σπίτι
ωστόσο εξακολουθώ να
αμφιβάλλω σε αυτήν την τύχη
γιατί ο ουρανός σε έχει
μου φαίνεται φαντασία.
Αλλά έρχεσαι και είναι σίγουρο
και έρχεσαι με το βλέμμα σου
και γι’ αυτό η άφιξή σου
κάνει μαγικό το μέλλον
ακόμη και αν δεν είναι πάντα κατανοητές
οι ενοχές μου και οι καταστροφές μου
αλλά ξέρω ότι στα χέρια σου
ο κόσμος έχει νόημα
και αν φιλήσω με τόλμη
και το μυστήριο των χειλιών σου
δεν θα υπάρχουν αμφιβολίες ή άσχημες γεύσεις
θα σ 'αγαπώ περισσότερο ακόμη.

Πώς σ' αγαπώ; Άσε με να μετρήσω τρόπους.
Σε αγαπώ στο βάθος και στο πλάτος και στο ύψος
Που η ψυχή μου μπορεί να κατακτήσει, όταν νιώθει αμήχανη
Για τους σκοπούς της ύπαρξης και της γοητείας της ιδεατής.
Σε αγαπώ στο επίπεδο της καθημερινής
Της πλέον ήρεμης ανάγκης, στο φως του ήλιου και του κεριού.
Σε αγαπώ ελεύθερα, όπως όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη νίκη του καλού
Σε αγαπώ αγνά, όπως όταν γυρίζουν από προσευχή.
Σε αγαπώ με ένα πάθος που έβαλα σε χρήση
Μες στις παλιές μου λύπες και με μια πίστη
από την ηλικία μου την παιδική.
Σε αγαπώ με μιαν αγάπη που φαινόταν πως θα χάσω
Με τους χαμένους μου άγιους - Σε αγαπώ με την αναπνοή,
Με τα χαμόγελα και τα δάκρυα όλης της ζωής μου! Κι αν ο Θεός θελήσει,
Μετά τον θάνατο θα σ' αγαπώ ακόμα πιο πολύ




Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ