σκεφτόμουν συνέχεια
όλο το βράδυ
και μετά όλη την ημέρα
τι να ναι αυτό που το θρέφει
τόσο επίμονα.
νομίζω--
δεν είναι η μουσική
η ποίηση
οι σκέψεις.
ούτε η αναμονή
που το κρατάει,
το λάθος ή
το απαγορευμένο.
το γαμώτο που δεν ζήσαμε
τα καλοκαίρια που πέρασαν
οι φορές που έφυγες και ξαναγύρισες
οι στιγμές που λέω τέλος,
ποτέ πια
νομίζω αυτά δεν φτάνουν.
δεν είναι ούτε οι άλλοι,
που δεν συγκρίνονται
ούτε καν εγώ κι εσύ.
νομίζω--
πως ό,τι είναι ήδη ισχυρό
τρέφεται τόσο με τα πάντα
όσο και με το τίποτα.
έτσι, από μόνο του,
το να υποκύπτεις χωρίς να υπάρχουν πειστικοί λόγοι,
δεν τιμά την νοημοσύνη κανενός.
--
Ας είναι.
you are the prettiest hell I have ever been in
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου