feel

feel

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

'Εαρινή Συμφωνία XVI


Χαρά χαρά.

Δε μας νοιάζει
τι θ' αφήσει το φιλί μας
μέσα στο χρόνο και στο τραγούδι.

Αγγίξαμε
το μέγα άσκοπο
που δε ζητά το σκοπό του.

Ο Θεός
πραγματοποιεί τον εαυτό του
στο φιλί μας.

Περήφανοι εκτελούμε
την εντολή του απείρου.

'Ενα μικρό παράθυρο
βλέπει τον κόσμο.

'Ενα σπουργίτι λέει
τον ουρανό.

Σώπα.

Στην κόγχη των χειλιών μας
εδρεύει το απόλυτο.

Σωπαίνουμε κι ακούμε
μες στο γαλάζιο βράδυ
την ανάσα της θάλασσας
καθώς το στήθος κοριτσιού ευτυχισμένου
που δε μπορεί να χωρέσει
την ευτυχία του.

'Ενα άστρο έπεσε.

Είδες;

Σιωπή.

Κλείσε τα μάτια.


We as well are nothing but trouble




I long to be with
God on his mind and behind her laughter
Circle the block, come back and tell me
You took the words he painted by heart
Right out of my hand




Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

(ευτυχία είναι να έχεις κάπου να επιστρέφεις)



Μικρή μάζευα τους πιο πολύτιμους θησαυρούς μου μέσα σε κουτιά.
Τα έκλεινα με χρωματιστές κορδέλες για να μην καταλάβει κανείς πως είναι δικά μου.
Και τα έκρυβα.
Μακριά από το σπίτι.
Μακριά από 'μένα, να μην μπαίνω σε πειρασμό και τα προδώσω.
Τους άφηνα εκεί για πολύ καιρό. Να ξεχαστούν.
Ήθελα όταν τους ξαναβρώ δήθεν τυχαία να μείνω έκπληκτη.
Να τους πιάσω στα χέρια μου σαν να 'ναι η πρώτη φορά, χωρίς να είναι.
Να χαρώ διπλά.
Να ξαναζήσω ότι μου προκαλούν από την αρχή. 
Ήξερα πως όταν θα μου λείψουν θα έχουν μεγαλύτερη αξία.
Αλλά τους ήθελα ίδιους, όπως τους άφησα. Και δικούς μου.
Μόνο δικούς μου.
Και τους μύριζα για να βεβαιωθώ ότι όσο έλειπα δεν τους άγγιξε κανείς.



θέλω να κάνω το ίδιο και με εσένα

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

σε σκοτεινούς καιρούς



Δε θα λένε: Tον καιρό που η βελανιδιά τα κλαδιά της 
ανεμοσάλευε. 
Θα λένε: Tον καιρό που ο μπογιατζής τσάκιζε τους εργάτες. 

Δε θα λένε: Tον καιρό που το παιδί πετούσε βότσαλα πλατιά στου 
ποταμού το ρέμα. 
Θα λένε: Tον καιρό που ετοιμάζονταν οι μεγάλοι πόλεμοι. 

Δε θα λένε: Tον καιρό που μπήκε στην κάμαρα η γυναίκα. 
Θα λένε: Tον καιρό που οι μεγάλες δυνάμεις συμμαχούσαν 
ενάντια στους εργάτες. 

Mα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί. 
Θα λένε: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους;




Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

please do sth really bad

Μια συγγνώμη συχνά δεν φτάνει. Εσύ το 'χες πει.. Και το πίστευες.
Μα άλλαξες. Άλλαξα και 'γω.

  - είσαι όμορφος!
  - μα τι λες ;!
  - αφού είσαι!...δες...
  - τι ;
  - δεν ξέρω, απλά είσαι...

ξέρεις,
δε στηρίζεσαι στις δυνάμεις σου, αλλά στις αδυναμίες των άλλων.
Μα μήπως αυτό δεν κάνουν όλοι ; 

Γίνομαι έξαλλη όταν δεν μπορώ να σε κατηγορήσω.
Απλά, μην περιμένεις και πολλά από 'μένα.