το φως τον ενοχλεί στα μάτια

Αν αλλάξεις την αφετηρία, καρδιά μου, τίποτα δεν σημαίνεις για ΄μένα.

Όταν άρχισες να καταλαβαίνεις εσύ, εγώ άρχισα να σαπίζω.

άρχισα να συνηθίζω 

τη νέα τάξη των πραγμάτων 

όπως ένα δεκάχρονο που αλλάζει σχολείο στη μέση της χρονιάς. 

έτσι ακριβώς παρακολουθούσα τα γεγονότα. 

άρχισα να ανέχομαι τα ξένα σιχαμένα χέρια

τις άχαρες φωνές

 την έλλειψη συνείδησης

συνήθισα στα δύσκολα να ανάβω τσιγάρο 

και να το σβήνω αμέσως 

γιατί μου θύμιζε εσένα. 

Δεν περιμένω μήνυμά σου μετά τις δώδεκα

δεν σε μυρίζω στα ρούχα μου 

δεν κοιτάζω τους περαστικούς μήπως σε δω. 

Συνήθισα τα βράδια 

να μην πλησιάζω τη θάλασσα 

και να μην σιγοτραγουδάω τα τραγούδια σου. 

να μην προφέρω τ' όνομά σου

να κοιμάμαι από νωρίς 

και να μην ξεκουράζομαι, 

να σιχαίνομαι τα καλοκαίρια που θα έρθουν, 

να μην μπορώ να γράψω

να μην μπορώ ούτε να φύγω.

συνήθισα να γεμίζω τις μέρες 

και να αδειάζω το μέσα.

χωρίς δάκρυα, χωρίς παράπονα.

τελικά

δεν με νοιάζει τι αισθάνθηκες και πότε.

με νοιάζει που εγώ δεν μπορώ πια να αισθανθώ.