έπρεπε να υπάρχει κάτι και για 'μας

άλλοι χάθηκαν, 

άλλους τους κράτησε 

για πάντα το φεγγάρι

οι φίλοι μου
ζούσαν σαν σε όνειρο. 
έρχονταν σε ώρες ακατάστατες 
με δάκρυα στα μάτια και μπουκάλια στα χέρια. 
τη νύχτα είχαν πάντα κάτι συναρπαστικό να πουν, θυμάσαι;
τους κοίταζα στα μάτια και τους φιλούσα
τους φιλούσα για όλα τα χρόνια που θα περάσουν
για όλα τα όνειρα που θα ξεψυχήσουν
για όλες τις αγάπες που πεθαίνουν.
με μεταμόρφωναν σε ήρωα και μου φιλούσαν τα μαλλιά. 
αγαπούσαν σαν τις νύχτες του χειμώνα
και πέθαιναν ξαφνικά, απροειδοποίητα.
















δεν υπάρχει τίποτα μονιμότερο από το "προσωρινό"