...επειδή ξημερώνει
άκουσε με...
φεύγουν οι μέρες, τόσο γρήγορα και το μυαλό αντιδρά.
η αγαπημένη κλαίει... γιατί τόση σιωπή;
ας μην απολογηθούμε απόψε, δεν υπάρχει χρόνος
δεν θα γραφτούν βιβλία για 'μας, ποτέ. ούτε τραγούδια
και κανείς δεν θα αφηγηθεί την ιστορία μας
ούτε θα ακούσει... γιατί τόση αδυναμία;
η νύχτα πεθαίνει, ξεγριστράει και το σώμα απλουστεύει
τα μάτια μικραίνουν
εύχομαι να μην ήξερα... γιατί αγωνιούμε;
σκεφτικοί σκίσαμε τα σπλάχνα μας σε τούτο το κακό
και τίποτα δεν μάθαμε. δεν ακούσαμε τις φωνές
ο θόρυβος της μηχανής ήταν πολύς,
όπως ο έρωτας μας.
κάθε φορά σε ερωτεύομαι
αναιτιολόγητα, χαμογελώντας
όλα αλλάζουν
το σπίτι είναι σπίτι
η θάλασσα θάλασσα
κι εμείς παιδιά
...
τα υπόλοιπα είναι τεχνητή αναπνοή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου