αδύνατη η (συν)ύπαρξη

οι νύχτες μας ζεστές
παράξενες
το ξημέρωμα μου λείπεις ήδη
δε χορταίνω
πάνε αυτά
συνεχώς κάτι με τρώει.
είναι που χθες στα μάτια σου είδα τα δικά μου.
φοβήθηκα. και ο φόβος με τρομάζει.
κοίτα τα χέρια μου
κάποιος μου είπε πως αλλάζουν
και 'συ πως μεγάλωσα δεν λες;
δεν ήθελα, ούτε το ένα ούτε το άλλο.
ούτε να κρύβομαι ήθελα.
μόνο να θυμάμαι.
να είμαι ελεύθερη. 
για 'μένα. και για 'σένα.

να χωρέσω στο σώμα σου
να φορέσω το δέρμα σου
να αγγίζω ό,τι αγγίζεις
να είμαι κομμάτι σου αναπόσπαστο.



και 'γω πως θες να κοιμηθώ
με 'σένα σαν μωρό
στην αγκαλιά μου;

Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,

μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.

Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.

Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου.

Γιάννης Ρίτσος- Η Σονάτα Του Σεληνόφωτος

"Δώσε μου πνοή απ' την πνοή σου"

ήταν σαν τις νύχτες που με ψάχνω

με βρίσκω

με κοιτάω κατάματα

καταδικασμένη να ξενυχτάω πλάι σε ξένα σώματα

ιδρώνω και φοβάμαι

βγάζω τα ρούχα μου

ξαπλώνω στα κρύα πλακάκια

κλείνω τα μάτια

μουδιάζω και μεθάω.

με κουρδίζεις και με αποσυντονίζεις ταυτόχρονα.

με νικάς.

κάθε φορά

κάθε φορά που εγώ ξεχνάω.

και μετά θέλω τόσα να σου δείξω

μα πάνω απ' όλα θέλω να σε ζήσω

πέρα από τα όρια.

για 'μας.

να έρχεσαι αγάπη μου..

και 'γω θα ξαναζώ...

http://www.youtube.com/watch?v=j2XX369Zwu0

μαζί.

 συνέπειες.

( πάντα θα μπορώ - ποτέ δεν θα μπορέσω.

ίσως κάποτε να άλλαζαν οι όροι

σε μια άλλη ζωή

σε άλλους εαυτούς

τότε που δεν θα χρειαζόταν να πω τίποτα

και 'συ θα ήξερες

πως με κούρασε αυτό το παιχνίδι

και θέλω να αλλάξουμε.

εσένα; )

γιατί δεν με πιάνεις απ' το χέρι;

πες μου

εγώ τώρα πια βλέπω.

ποτέ η απουσία δεν ήταν τόσο έντονη.

δεν αξίζει τίποτα λιγότερο σε εκείνη τη νύχτα

από το να είναι η τελευταία μας.

σαν ξαφνικά 

εκείνοι οι άγνωστοι

να με ήξεραν όσο κανείς.

επιτέλους

μπορούσα να αφήσω το κεφάλι ελεύθερο

να πέσει πίσω άφοβα

στο στομάχι πεταλούδες

παντού ουρανός

και εσύ εκεί.

-----------

αναρωτιέμαι αν μπορείς να καταλάβεις πόσο ανούσια είναι όλα αυτά.

αυτή η γη, αυτή η θάλασσα. αυτοί οι άνθρωποι. 

αναλώνουμε τις ζωές μας και ποτέ δεν έρχεται η σωστή στιγμή.

αλλά δεν πειράζει.

μαζί σου

δεν φοβάμαι

τίποτα άλλο

εκτός από 

εμάς.

dandelion

και το μόνο που μπορώ να πω
είναι ότι κανείς δεν με εμπνέει όπως Εσύ.

Να σε αγγίζω. Μόνο αυτό ζητάω.

Τα μεσάνυχτα εγώ, σε σκοτώνω και Ζω..

Με δυσκολεύουν οι μεγάλες προτάσεις όταν πρόκειται για 'σένα. 

Μα κοίτα που έπιασες κιόλας χώρο εδώ. 

Γεγονός. 

Αρκετό.. Ή;

Δεν ξέρω.

Φταίει που τώρα πια δεν μου το επιτρέπω. 
Βρίσκω πράγματα για να απασχολώ το κεφάλι μου τις νύχτες και είμαι καλά. 
Τα βήματά μου είναι βαριά, μα τα βλέφαρα ανάλαφρα. 
Το ίδιο ακριβώς κάνεις, το νιώθω. 
Και να που τελικά μοιάζουμε. Δεν μας φοβάμαι. 
Ξέρουμε να συνεχίζουμε. 
Κρυβόμαστε στο μαύρο και το μπλε.
Στη νύχτα, στους δρόμους, στον κόσμο. 
Ξεχνάμε, χανόμαστε. Και πάλι πίσω.
Σε νιώθω.
Που φεύγεις, που ξεχνάς, που γελάς, που δεν είσαι εδώ, που θυμάσαι.
Που δίνεσαι και αφήνεσαι, που δεν έχει νόημα.

εκείνη

Αγάπη

Απόσταση

Και χάος.

Κενό.
Εικόνες θολές. σκέψεις μπερδεμένες.
Καπνός παντού. Κρασί.
Σβήσε το φως, με ενοχλεί, με κουράζει.
Σκοτάδι.
Αν ήσουν εδώ
θα έπλεκα τα δάχτυλά μου στα δικά σου
και θα ξάπλωνα στα πόδια σου.
Σκέφτομαι πόσο πολύτιμες είναι οι μυρωδιές.
αυτές που χάνεις.
Ανεκτίμητες.
Παλεύω να τις κρατήσω
μα πάντα μου ξεγλιστράνε όταν κοιτάξω αλλού.
Μέχρι και η δική σου.



Μα αδιαφορώ.
Αν κοιτάξεις, θα δεις πως δεν υπάρχει τίποτα από πάνω.
Μόνο ουρανός.




Μια μέρα,
θα εξαφανίσω
ό,τι σε στεναχωρεί.
Θα σε πάρω απ' το χέρι
και θα σου δείξω
τ' αστέρια.

πούλα με λοιπόν

θα φυσήξω πάνω σου το μέσα μου
να με γνωρίσεις
είτε το θέλεις είτε όχι
να μετανιώσεις
να γελάσεις
να σκίσεις τα φτερά σου και να φύγεις.
να μη με ξαναδείς
να βαρύνεις.
πλησίασε..
έτσι απλά
με μπερδεύουν οι πολλοί διαφορετικοί ρόλοι
το ήξερα.
και κοίτα με τώρα που ξεγελάστηκα.

δεν.

εσύ μπορείς. εγώ όχι.
το φοβάμαι και νιώθω αιχμάλωτη.
τόσο εύθραυστο όλο αυτό
και εγώ αλλού. και εσύ πουθενά.
γιατί και πως.
δεν καταλαβαίνω.
προσπάθεια, ναι.
μέχρι πότε.
"κάνε με να ξεχαστώ"
αυτό είμαι/είσαι
και το βλέπω καθαρά τώρα.
πάντα αυτό.


σταμάτα να το μεταμφιέζεις σε κάτι ρομαντικό.
κοίταξε τα μάτια μου.

φίλα με. κάνε με να σταματήσω.

κόψε με στα δύο και διάλεξε.

χωρίς να μιλάς. μίλα μου όπως θες.

δικό σου το θέμα.

μη κρίνεις, χαλιέμαι.

κάνε με παιχνίδι σου.

έλα και φύγε πάλι.

κάνε με να ξεχαστώ.

there's a boy and a girl

..who know all the wrong words

Αλκοόλ η βροχή και μεθάω

να μετατρέψεις το "έτσι συνέβη" σε "έτσι το θέλησα".
που το διάβασα δεν θυμάμαι
ισχύει όμως.



ισχύει.
θυμάσαι τι είναι ευτυχία; 
και άρχισε το κρύο ρε
άρχισε το κρύο και νιώθω το βελούδο πάνω μου
στα γυμνά πόδια, χέρια..
άρχισε το κρύο και φοβάμαι..
επαναλαμβάνομαι
λόγους ψάχνω
όλα κρυμμένα είναι
φωνές απ' τα παλιά που δεν αντέχονται
και δεν υπάρχει πια μέρος να κρυφτώ σ' αυτή τη πόλη.

* Πόσα ζητάς

για να φωνάξεις τ' όνομά μου;  

* Πεταλούδα - Παπακωνσταντίνου Βασίλης

closer

στην υγειά σου

το ξέρω, δεν σε χωράει ο τόπος.

μα τι να κάνω που θέλω να σβήσω όλους τους άλλους απ' το χάρτη.

εμμονή

θα προτιμούσα

αυτά που πονάνε να είναι δικά σου.

έτσι θέλω τώρα και 'συ πες ότι θες.

τη φωνή σου να ακούω λίγο το πρωί 

και είμαι εντάξει.

εντάξει και η μουσική σου

όταν λείπεις.

και λίγο είναι. 

/για τις νύχτες που έμεινα άυπνη. για το εγώ που ξέχασα. για τις λέξεις που δεν μ' άφησες να πω. 

για τους ανθρώπους που κομμάτιασα. για την ψυχή που έχω πλέον χάσει/

τιμωρία

βάλθηκαν να μας μισήσουν, γιατί μας ζήλευαν, αγάπη μου..

Αν δεν το σκοτώσεις νωρίς, σε σκοτώνει αυτό

ρε στριφογυρίζει από προχθές στο κεφάλι μου
συνέχεια
και δεν ξέρω πως να το σταματήσω.

ίσως
εσύ προσαρμόστηκες στα θέλω μου
και 'γω στα πρέπει σου
μα ούτε καν να συγχρονιστούμε δεν μπορέσαμε
το ξέρεις πως γελάνε με τη βλακεία που μας δέρνει ε?
ναι, μάθε το.

βασικά
λυσσάξαμε με τις επιλογές
και τις ελευθερίες μας
και σε τίποτα δεν απαντήσαμε
μόνο να πηγαίνουμε παράλληλα δεχόμαστε
χωρίς λόγο
χωρίς θράσος

πλάκα έχει αν το δεις λίγο απ' έξω.

τα πάντα είναι παροδικά

δίνουμε στις σκέψεις χρόνο
όνομα
χώρο
και ουσία

και αυτές μεγαλώνουν
αποκτούν δύναμη
εξουσιάζουν
μας πουλούν και μας αγοράζουν
πιο απειλητικές και από εμάς
γίνονται
ζώα πεινασμένα
πουλιά φυλακισμένα

μα το ελέγχω και είναι εκπληκτικό

και θα τολμήσω να το πιστέψω

κλείνω τον διακόπτη 

ήταν τόσο απλό τελικά

είναι που κυρίως με ενδιαφέρει η άποψή σου

μα τώρα πια με ενδιαφέρω και 'γω

ή και όχι

καθόλου δεν θέλω να το σκεφτώ

δεν θα το κάνω

επιλογές, γαμώτο

έτσι ήθελα να μάθω

και να τελικά που μπορεί και να τα καταφέρνω.

πες μου κι' άλλα

ναι ναι

πες μου κι' άλλα

τ ί π ο τ α  δεν νιώθω!

Το αύριο ποτέ δεν θα 'ναι σαν το χθες

κι αν κάνει πως του μοιάζει

κάντο όπως θες.

κοίτα πόσο όμορφα θεριεύουν οι φωτιές!

*

*Μεθυσμένα Ξωτικά - Δεν έχει νόημα να κλαις

αφιερωμένο, θα έλεγα..

το μόνο που θέλαμε να κάνουμε ήταν να καθόμαστε 
ένα γύρο και να συζητάμε για 
βιβλία και λογοτεχνία 
και να βάζουμε στα ποτήρια μας 
κι άλλο κρασί. 
ήταν το μόνο πράγμα που είχε κάποιο 
νόημα για μας. 
είχαμε, βέβαια, και 
τις περιπέτειές μας: 
τρελές φιλενάδες, καβγάδες, τις 
απελπισμένες σπιτονοικοκυρές, την 
αστυνομία. 


προκόψαμε με το ποτό και 
με την τρέλα και με τη 
συζήτηση. 
όταν άλλοι άνθρωποι χτύπαγαν 
κάρτα 
εμείς συχνά δεν ξέραμε καν 
ποια μέρα ή ποια βδομάδα ήταν. 

* απόσπασμα από το ποίημα Κλαμπ Κόλαση, του Henry Charles Bukowski

και τι μπορώ να πω για 'σένα που να 'σαι εσύ?

 θέλω τη μέρα που θα φύγεις

απ' το πρωί να μου γελάς...

Χρήστος Θηβαίος - Θέλω τη μέρα που θα φύγεις

mistaken identity

να φύγουμε.       να φύγουμε.      να φύγουμε.

σαν δυο χελιδόνια.

να έχει κρύο.

θα έχει κρύο

θα βάζεις το χέρι μου στο χέρι σου

θα σου φτιάχνω ζεστό γάλα

θα διαλέγεις ταινίες

θα έχει κρύο

θα φτιάξεις το σπίτι μας

θα το γεμίσω βιβλία

θα το γεμίσεις μουσική

το πρωί

θα έχει πολύ κρύο

θα κοιμάσαι μέχρι αργά

θα προσέχω να είσαι σκεπασμένος καλά

θα τρώμε τηγανίτες με μέλι

θα σου πειράζω τα μαλλιά

θα έχει κρύο

θα χάνεσαι

θα χάνομαι

θα με πονάς τόσο που θα ξεχνάω τα υπόλοιπα

θα ανέχομαι

θα τσατίζομαι

θα μπερδεύεσαι

θα γίνομαι μια άλλη

θα κλείνομαι

θα ανοίγεσαι

θα σε ακούω να μιλάς

θα μιλάς

θα σε ακούω

θα δυσκολεύομαι να μιλήσω

θα μπερδεύομαι

θα με σιχαίνεσαι

θα σε σιχαίνομαι
θα σε ερωτεύομαι

να φύγεις.
να φύγουμε.

αυτό (;)

that's the idea.

και ο κόσμος έλεγε 
"ω..δεν είναι όμορφη καθόλου"
και την πήραν απ' το όμορφο σπίτι
και την πήγαν στο δρόμο.
και το έσκασε και ποτέ δεν επέστρεψε.
και σύντομα, ο κόσμος άρχισε να πεινάει πάλι
και ξαναπήγαν στο όμορφο σπίτι
ψάχνοντας για χρυσό.
όμως δεν ήταν κανείς εκεί.

μπήκα στη θέση της, για τόσο λίγο όπως κάνω πάντα, ξέρεις
ρε θα ήταν καλό φινάλε. δυνατό. και σκληρό.
αντάξιό μας.

να σε κρατήσω εδώ

αισθάνομαι 

το χρόνο να λιγοστεύει
και το οξυγόνο
να χάνεται


**να σε κρατήσω εδώ**








θα μπορούσαν όλα να είχαν τελειώσει τη στιγμή που με αγκάλιασες σαν παιδί.
σαν παιδί.. 
που ψάχνει από κάπου να κρατηθεί 
που ζητάει να του δείξεις το δρόμο.

--αν μπορούσα να σε κρατήσω?
--αν ήξερα να σου δείξω?
                                                         
                                                          --αν ήμουν πιο δυνατή για 'σένα?



δεν ήταν.. πιο πολύ εμείς..?
πιο πολύ από ποτέ, ναι...
έψαχνα τα λόγια, πάλι.
δεν βρήκα τίποτα αρκετά δυνατό.
τίποτα αρκετά εγώ και 'συ.

Η δική μας αγάπη δεν μπορεί να υποχωρήσει, 

πάντα καραδοκεί για να επιστρέψει.

Ο πιο γλυκός καρκίνος του κόσμου.*

*απόσπασμα από το βιβλίο: Το Κορίτσι Που Εξαφανίστηκε

Νυκτερινό

_

Η ερωτική σου φαντασία
μνήμη αισθησιακή
έγινε ουρανός
και με ανάστησε.
_

απροσδιόριστο

νιώθω αδύναμη και συ δεν μου τραγουδάς πια.

                          ###



"μια πληγή πιο βαθιά κι απ'την ψυχή σου.
έτσι ήταν το πάθος σου.."
έτσι ακριβώς,
όπως μόνο εσύ ξέρεις.
όπως μόνο όταν πάνω μου κυριαρχεί η απόλυτα επιβλητική δύναμή σου μπορείς να νιώσεις ζεστασιά.
και 'γω θέλω να γδάρω το πετσί μου εκεί όπου με άγγιξες
γιατί όλα μαζί σου είναι δυνατά.
έτσι ακριβώς,
ενώ εμείς χωρίζουμε κάθε μέρα από έρωτα.

And it's you I cannot touch..

θυμάμαι
τα μαλλιά να κολλάνε από την αλμύρα

τα χέρια ιδρωμένα

και μια ζάλη πρωτόγνωρη

απαγορευμένη

δική σου

ευτυχώς όχι δική μας

όλα ειπώθηκαν μάλλον αργά

άσκοπα αν με ρωτήσεις

μα έγινε για ΄σένα.

καμία κακία.

βλακεία περισσότερο.

κρύβονταν όλα στις λέξεις που δεν έλεγες

τα έβλεπα κάθε φορά που σε είχα στην αγκαλιά μου

τα ένιωθα στην ανάσα σου
και προσπαθούσα να κρύψω το κόκκινο που σε λίγο θα ξεχείλιζε από μέσα μου.

It didn't mean a thing

And I remember those dying words you said

And all is lost in a storm

Of something sinister..

σ' αγαπώ να της λες

Είναι μέρες που δε θέλω

να σε βλέπω ή να σε ξέρω

κι είναι νύχτες που φοβάμαι

μακριά σου να κοιμάμαι

groteska-σ'αγαπώ να της λες
μου αρέσουν (:

αλήθεια τώρα, πότε μίλησα(με) τελευταία φορά?

σε μισώ καταβάθος
δεν μπορώ να σ' ακούω να μιλάς
όχι άλλο
μιλάς, μιλάς, μιλάς και τίποτα δεν λες
και βαριέμαι
δεν θέλω να σε βλέπω τα μεσημέρια
να σηκώνεσαι να φεύγεις
θέλω να σηκώνεσαι να φεύγεις νωρίς
όπως έκανες πάντα
δεν θέλω να σε βλέπω
σε μισώ καταβάθος

δες σε τι φάση βρίσκομαι.

σ ε    π ρ ο κ α λ ώ.

θα μπεις μια μέρα μέσα μου
και θα πνιγείς στο κόκκινο
σε φάση, στα αλήθεια,
για πάντα
και τότε θα νιώσω ελεύθερη

...

δε βρίσκω ήχους να σ' αγγίζουν

ευτυχώς --

τώρα που συνειδητοποιώ πόσο γρήγορα μπορούν να αλλάξουν όλα είσαι κάπου εδώ,

μέσα στα σεντόνια.

νιώθω τους ρυθμούς μας να με καταπίνουν

δεν το ελέγχω, δεν με νοιάζει

είναι στιγμές που θέλω να εκραγώ

όταν με ποτίζει η μυρωδιά σου

όταν βλέπω πόσο δύσκολα ανασαίνεις 

όταν νιώθω το βάρος σου να με πιέζει

είναι στιγμές που δεν ξέρω πως να εκφραστώ 

πως να σε κρατήσω 

πως να σε λατρέψω

 χωρίς να φοβηθείς

χωρίς να φοβηθώ και γω

θα γελούσα /έκλαιγα δυνατά

είναι κάτι τεράστιο μέσα μου, με πνίγει και γω του γελάω.

τις νύχτες μεγαλώνει, γεμίζει το στομάχι μου και ανακατεύομαι.

παίρνω βαθιές ανάσες και βγάζω με δύναμη τον αέρα μήπως και δραπετεύσει.

όμως δεν πάει πουθενά μέχρι να ζαλιστώ και πέσω κάτω / δίπλα σου / στα χέρια σου

μέχρι να σιγουρευτώ ότι αποκοιμήθηκες / ότι όλα είναι εντάξει

νομίζω κρύωσα, μάη μήνα και φταις εσύ

μα χαλάλι.

I am buried up to my neck

Γεύση από Nirvana. Καθαρά.

I wish I could eat your cancer when you turn black

"Νομίζω πως δεν μπορούμε να ξεφύγουμε ο ένας από τον άλλον"

Waste me

Γιατί, θέλησες;

Taste me, my friend

Δεν με νοιάζει. Δεν το εννοώ

είδα το βιβλίο πεταμένο στο πάτωμα

άκουγα μια γυναικεία φωνή

το μύρισα, σκέφτηκα να σκίσω μια σελίδα

δεν έδωσα σημασία  

τα χέρια ίσως να έχουν αλλάξει κάπως

μα δεν μπορώ να πω με σιγουριά

"θέλω να πάμε μια βόλτα, όταν τελειώσουν όλα"

υπήρξε και μια συγνώμη

[αν με ρωτήσεις δεν ήταν η σωστή]

...

ούτως ή άλλως τα άφησα όλα στην άκρη

ένιωθα την ατμόσφαιρα γελοία και μας ασήκωτους

είπα να μην το επιβαρύνω

humility and love

ο ουρανός όταν θα γίνει μαύρος
θα μπορώ να σε δω
δεν θέλω πια να ψάχνω λόγους να μας κατηγορήσω
δεν θέλω ούτε ένα νεύμα, μια λέξη
μου αρκεί να με αφήσεις να πλησιάσω αρκετά ώστε να μπορώ να σε μυρίσω.

"Ήρθες όταν εγώ δεν σε περίμενα.
Σαν κάθε νύχτα.
Καίοντας την ανάμνηση πικρών θανάτων."

κάποιοι στίχοι γράφτηκαν για σένα
στο είχα πει ένα βράδυ
εσύ δεν είχες απαντήσει
αλλά εγώ νομίζω ότι σου άρεσε να στους αφιερώνω.
αναρωτιόμουν τι έκφραση έπαιρνες
φοβόμουν, ντρεπόμουν
μα όλοι οι ποιητές έγραφαν για 'σένα!
δεν άντεχα  να μην το ξέρεις.

θα σου έγραφα ένα γράμμα αν μπορούσα.
όμως θα με έλεγες δειλή και θα είχες δίκιο.

Recognise me

I can't hold this day

Anymore

σαν παγίδα το ένιωσα

να ήταν που άκουγα τη φωνή χωρίς να λειτουργούν οι υπόλοιπες αισθήσεις;

να ήταν που η φωνή ακουγόταν σαν να ερχόταν από αλλού;

άγνωστο.

I still have the scars But the knife is gone

"ίσως απλά να αγαπάμε τον πόθο

και όχι το αντικείμενο του πόθου"

δεν σε ξέρω και μάλλον δεν υπάρχει τρόπος να σε μάθω

μα ό,τι νιώθω υπάρχει

μακάρι να μπορούσες να νιώσεις τα μισά

.i.

Dream Made Real

Ποια είναι η σφραγίδα της απελευθέρωσης;

Ακριβώς όπως τα κόκαλα, η σάρκα, τα σπλάχνα και τα αγγεία περικλείονται μέσα στο δέρμα, που κάνει τη θέα του ανθρώπου ανεκτή, έτσι και οι ταραχές και τα πάθη της ψυχής είναι τυλιγμένα στη ματαιοδοξία. 
Αυτή είναι το δέρμα της ψυχής.

Όταν έκλαψε ο Νίτσε