Η παρουσία- Μαρία Νεφέλη

Τίποτα δεν κατάλαβε. Όλη την ώρα μου 'λεγε "θυμάσαι;". Τι να θυμηθώ.

Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα. 

Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα -πως να το πω: απροετοίμαστη. 
Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα -κει που δεν το περίμενα καθόλου. 
Έλεγα "μπα θα συνηθίσω". Κι όλα γύρω μου έτρεχαν -ώσπου βάλθηκα και εγώ να τρέχω σαν τρελή. Αλλά φαίνεται, το παράκανα. Επειδή -δεν ξέρω- κάτι παράξενο έγινε στο τέλος.
Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος. 
Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή. 
Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει...