"Μη φανταστείς πως θα σωθείς, Γουίνστον, όσο κι αν μας παραδοθείς ολοκληρωτικά. Δεν γλιτώνει κανείς άπαξ και λοξοδρόμησε. Ακόμα κι αν αποφασίσουμε να σ' αφήσουμε να ζήσεις ως το φυσικό σου όριο, πάλι δεν θα γίτωνες ποτέ από μας..Ό,τι σου συμβαίνει εδώ, θα σε σημαδέψει για πάντα. Θα σε συντρίψουμε ως το σημείο απ' όπου δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν θα γιατρευτείς ποτέ από αυτό που θα πάθεις, ακόμα κι αν ζήσεις χίλια χρόνια. Ποτέ ξανά δεν θα είσαι ικανός να νιώσεις οποιοδήποτε ανθρώπινο αίσθημα. Το καθετί θα νεκρώσει μέσα σου. Ποτέ ξανά δεν θα είσαι ικανός για αγάπη, φιλία, χαρά της ζωής, γέλιο, περιέργεια, θάρρος, τιμιότητα. Θα είσαι κούφιος. Θα σε στύψουμε ώσπου να αδειάσεις κι έπειτα θα σε γεμίσουμε με τους εαυτούς μας."
Ο Ο'Μπράιεν σήκωσε τα δάχτυλα του αριστερού χεριού του, κρύβοντας τον αντίχειρα.
"Είναι πέντε δάχτυλα εδώ. Βλέπεις πέντε δάχτυλα;"
"Ναι!"
Και πραγματικά τα είδε.. Υπήρξε μια στιγμή -δεν ήξερε πόσο, ίσως λίγα δευτερόλεπτα- απόλυτης σιγουριάς, όπου, κάθε καινούργια υποβολή του Ο'Μπράιεν γέμιζε ένα κενό διάστημα και γινόταν απόλυτη αλήθεια, και όπου δύο και δύο μπορούσαν να κάνουν τρία, ή και πέντε αν χρειαζόταν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου