v for vendetta

-    Γεια σου, αγαπητή κυρία.. Δεν είναι μια υπέροχη βραδιά ? Συγνώμη για την ενόχληση. Ίσως ετοιμαζόσουν για καμιά βόλτα.. Ή απλώς απολάμβανες τη θέα.. Όπως και να χει, σκέφτηκα ότι ήρθε η ώρα να τα πούμε εμείς οι δύο. Ααχ, ξεχνάω  ότι δε μας έχουν συστήσει όπως θα έπρεπε. Εγώ δεν έχω όνομα. Μπορείς να με λες V. Γεια σας, κυρία Δικαιοσύνη..
-   Καλησπέρα, V.
-   Συστηθήκαμε λοιπόν.. Στην πραγματικότητα, ήμουν θαυμαστής σου για πολύ καιρό. Ω, ξέρω τι σκέφτεσαι.. ¨Το καημένο το αγόρι, είναι ξετρελαμένο μαζί μου. Ένα νεανικό ξεμυάλισμα.¨  Ζητώ συγνώμη, κυρία, αλλά δεν είναι έτσι.. Σε θαύμαζα για πολύ καιρό, αν και από μακριά. Όταν ήμουν παιδί, σε κοιτούσα επίμονα από τα χαμηλά. Έλεγα του πατέρα μου ¨Ποια είναι αυτή η κυρία?¨ και απαντούσε ¨Η κα Δικαιοσύνη¨ και έλεγα ¨Δεν είναι πολύ όμορφη?¨    Παρακαλώ, μη θεωρήσεις ότι ήταν απλά σωματικό.. Ξέρω πως δεν είσαι τέτοιο κορίτσι.. Σε αγαπούσα ως άνθρωπο, ως ιδανικό… Αυτό όμως ήταν καιρό πριν… Γιατί σήμερα φοβάμαι πως υπάρχει άλλη.

-   Τι? Ντροπή σου, V. Με πρόδωσες για μια πόρνη, ένα ματαιόδοξο και στρυφνό γύναιο με βαμμένα χείλη και πονηρό χαμόγελο?

-   Εγώ, κυρία? Διαφωνώ! Γιατί ήταν η δική σου απιστία που με έσπρωξε στην αγκαλιά της!

Α-χα! Σε αιφνιδίασε αυτό, σωστά? Σκέφτηκες ότι δε γνώριζα το παραστράτημά σου, όμως εγώ ξέρω τα πάντα! Ειλικρινά, δεν ήταν για μένα έκπληξη όταν το έμαθα. Πάντα σου άρεσαν οι άντρες με στολή.

-   Στολή? Μα δεν έχω ιδέα τι εννοείς.. Δεν υπήρξε άλλος, V, ήσουν ο μόνος…

-   Ψεύτρα! Τσούλα! Πόρνη! Αρνείσαι πως σε κάνει ό, τι θέλει με τα περιβραχίονα και τις μπότες του?

Τι τρέχει? Κατάπιες τη γλώσσα σου? Το περίμενα. Μάλιστα. Τώρα πια ξεσκεπάστηκες. Δεν είσαι πλέον η Δικαιοσύνη Μου.. Είσαι η δική του Δικαιοσύνη.. Πλάγιασες με άλλον. Κι εγώ σου ανταπέδωσα στα ίσα.  Κλαις! Ξεροκαταπίνεις! Ρωτάς ¨Ποια είναι V, πως τη λένε?¨ Τη λένε ΑΝΑΡΧΙΑ! Και μου έμαθε περισσότερα ως ερωμένη από όσα εσύ! Αυτή μου έμαθε ότι η Δικαιοσύνη δεν έχει νόημα χωρίς την ελευθερία. Είναι έντιμη. Δε δίνει υποσχέσεις, άρα δεν αθετεί καμία. Αντίθετα με σένα, εταίρα. Αναρωτιόμουν γιατί ποτέ δε με κοιτούσες στα μάτια.. Τώρα ξέρω.

Αντίο, λοιπόν, αγαπητή κυρία. Ο χωρισμός μας με θλίβει ακόμη και τώρα, που δεν είσαι πλέον η γυναίκα που αγάπησα..

Οι φλόγες της ελευθερίας.Πόσο όμορφες!Πόσο δίκαιες.Ω, αγαπημένη αναρχία. Ω, κάλλος ποτέ ως τώρα δεν σε είχα γνωρίσει..

Είναι μέρες

που δυσκολεύομαι να κοιμηθώ

κι άλλες

που αρνούμαι να ξυπνήσω

Το σώμα πονάει
Η ψυχή ματώνει                                                                                

Εγώ είμαι εδώ

μα εσύ δεν με βλέπεις

μέτρα τα χιλιόμετρα 

και πες μου,

αξίζει;

Η παρουσία- Μαρία Νεφέλη

Τίποτα δεν κατάλαβε. Όλη την ώρα μου 'λεγε "θυμάσαι;". Τι να θυμηθώ.

Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα. 

Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα -πως να το πω: απροετοίμαστη. 
Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα -κει που δεν το περίμενα καθόλου. 
Έλεγα "μπα θα συνηθίσω". Κι όλα γύρω μου έτρεχαν -ώσπου βάλθηκα και εγώ να τρέχω σαν τρελή. Αλλά φαίνεται, το παράκανα. Επειδή -δεν ξέρω- κάτι παράξενο έγινε στο τέλος.
Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος. 
Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή. 
Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει...

όπως ξέρω καλά

Όπως ξέρω καλά

Οι αμαρτωλοί πηγαίνουν στην κόλαση

Διασχίζοντας τον ουρανό.

Τους μεταφέρουν με αμάξια διάφανα

Και τους λένε: Ετούτος από κάτω σας είναι ο ουρανός.

Ξέρω ότι το λένε αυτό

Γιατί σκέφτομαι

Πως ειδικά ανάμεσα σ' αυτούς

Θα υπάρχουν πολλοί που δε θα τον γνωρίσουν.

Γιατί αυτοί ειδικά

Πίστευαν πως είναι πιο λαμπερός.

ζούμε σε έναν κόσμο-τοπίο κατακλυσμού

όχι γιατί βουλιάζουν γύρω τα πάντα,

αλλά γιατί τα πάντα γίνονται ρευστά..

                                                                                              Αγγ. Τερζάκης

παράπονο

θυμάμαι μια χιονισμένη αυλή

     μια μαύρη σκιά μέσα στο άσπρο

            και εσένα ευτυχισμένο

θυμάμαι κάποιες ζεστές διακοπές

      ένα μπαλκόνι στη θάλασσα

             και εσένα ευτυχισμένο

θυμάμαι ένα λούνα παρκ                                              

      παιδιά να γελάνε

             και εσένα ευτυχισμένο

                                                                                                       

                      μα ο καιρός..τα χρόνια..

                       όλα σβήνουν και φοβάμαι

                       μήπως δεν σε ξαναθυμηθώ

                                                                                                                                                 ίσως δεν είσαι απλά γελαστός

                                                                                                                                                                     ή ίσως δεν γελάς μπροστά μου

                                                                                                                                                                     αν όμως δεν σε ξαναθυμηθώ;

                                                                                                                                                                     το γέλιο, τη φωνή...

σαν φως

Το φως να παίρνει την ματιά ο χώρος τα όνειρά σου

και τα νερά του ποταμού να σε τραβάν μακριά

ότι κι αν ονειρεύτηκες να φεύγει από κοντά σου

να απλώνεις μα τα χέρια σου να πέφτουνε βαριά

Και τι δεν μου' χες ορκιστεί και τι δεν μου' χες τάξει

μα τώρα η απουσία μου σε κάνει και ξεχνάς

δέσε καλά τις μαγικές στιγμές μας με μετάξι

και φώτισε τον ουρανό σχήμα της μοναξιάς

χωρίς πνοή χωρίς ματιά μόνο με τα όνειρά μου

με τρόχισαν οι άνεμοι που πάντα κυνηγώ

αυτοί που με ορίζουνε αυτοί που με πετάνε

αυτοί που με τινάζουνε στον τοίχο στο κενό

κορμί που σχίζεται στα δυο στα βράχια του αοράτου

μνήμες θολές και μια γλυκιά λήθη της λησμονιάς

στης μοναξιάς τον κόκκινο από αίμα πίδακα του

που ξεπετάγεται σαν φως που φέγγει της στεριάς

το μαγικό στου φεγγαριού ονειροπόλειμά σου

το' χεις ξεχάσει κι είν' αργά καιρός να κοιμηθείς

με κάποιον που δεν τον χωρά η μαγική αγκαλιά σου

τις ώρες που περάσαμε μαζί θα μοιραστείς

μα εγώ πονώ για σένανε και σιωπηλά υποφέρω

μήπως τα μάτια που αγαπώ δακρύζουν στα κρυφά

τι κι αν με πούλησες φτηνά μια νύχτα και το ξέρω

κάθε στιγμή σε φέρνω εδώ κοιτώντας τα νερά

χορεύεις με τις μνήμες σου πετάς με τα όνειρά σου

αρχαίου δράματος χορός περνάς στην αγορά

πετάς τα ρούχα σου γυμνός αγγίζεις την χαρά σου

φωτίζεις μόνο μια στιγμή και ζεις για μια φορά

σταμάτα να μου γαμάς την καθημερινότητα

σταμάτα να καταστρέφεις ό,τι παιδικότητα μου έχει απομείνει

σταμάτα να με σταματάς

                                                                                     

                                                                                               ευχαριστήθηκες τώρα?

1984

"Μη φανταστείς πως θα σωθείς, Γουίνστον, όσο κι αν μας παραδοθείς ολοκληρωτικά. Δεν γλιτώνει κανείς άπαξ και λοξοδρόμησε. Ακόμα κι αν αποφασίσουμε να σ' αφήσουμε να ζήσεις ως το φυσικό σου όριο, πάλι δεν θα γίτωνες ποτέ από μας..Ό,τι σου συμβαίνει εδώ, θα σε σημαδέψει για πάντα. Θα σε συντρίψουμε ως το σημείο απ' όπου δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν θα γιατρευτείς ποτέ από αυτό που θα πάθεις, ακόμα κι αν ζήσεις χίλια χρόνια. Ποτέ ξανά δεν θα είσαι ικανός να νιώσεις οποιοδήποτε ανθρώπινο αίσθημα. Το καθετί θα νεκρώσει μέσα σου. Ποτέ ξανά δεν θα είσαι ικανός για αγάπη, φιλία, χαρά της ζωής, γέλιο, περιέργεια, θάρρος, τιμιότητα. Θα είσαι κούφιος. Θα σε στύψουμε ώσπου να αδειάσεις κι έπειτα θα σε γεμίσουμε με τους εαυτούς μας."

            Ο Ο'Μπράιεν σήκωσε τα δάχτυλα του αριστερού χεριού του, κρύβοντας τον αντίχειρα.

"Είναι πέντε δάχτυλα εδώ. Βλέπεις πέντε δάχτυλα;"

"Ναι!"

Και πραγματικά τα είδε.. Υπήρξε μια στιγμή -δεν ήξερε πόσο, ίσως λίγα δευτερόλεπτα- απόλυτης σιγουριάς, όπου, κάθε καινούργια υποβολή του Ο'Μπράιεν γέμιζε ένα κενό διάστημα και γινόταν απόλυτη αλήθεια, και όπου δύο και δύο μπορούσαν να κάνουν τρία, ή και πέντε αν χρειαζόταν.

...

nebel

Ich stehe eng umschlungen

Ein Fleischgemisch so reich an Tagen

Wo das Meer das Land beruhrt

Will ich dir die Wahrheit sagen

Doch meine Worte der Wind

Wo das Meer zu Ende ist

Halte ich zitternd deine Hand

Und hat dich auf die Stirn gekusst

Ich trage den Abend in der Brust

Und weisse dass ich verleben muss

Ich lege den Kopf in deinen Schoss

Und bitte einen letzten Kuss

Und dann hast du mich gekusst

Wo das Meer zu Ende ist

Meine Lippen schwach und blass

Und deine Augen Werden nass

Der letzte Kuss ist so lang her

Der letzte Kuss

Du errinerst dich nicht mehr

                                                                                                 Ohne dich zaehle ich die Stunden

                                                                                     Ohne dich kann ich nicht sein :$

:)

Χρώματα τη συνοδεύουν

μουσική.                                                                                 

                                                                                                no colours anymore

                                                                                              i want them to turn black

           γελάει, σκέφτεται,                                                    

                ελπίζει,

                             ονειρεύεται

       Ακούω τη φωνή της στον ύπνο μου

   σιγοτραγουδάει

make me sad 

make me sleep

make me question

give me things that 

can calm this depression

της χαμογελάω

       Πώς να προσδιορίσεις την ευτυχία;

με κάποιο τρόπο σε πείθει πως όλα τα μπορεις..

                              

              Πιστεύει.Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι;

                     Δέχεται λοιπόν τη ζωη.

                                   Στις φλόγες χορεύει, η μικρή μου σαρκική φωτιά..

Στην αγκαλιά της, όλος ο κόσμος ζωντανός,

                                    ανάμεσα στα νεκρά άστρα..

Μέρες ζεστές, κόκκινες.

She is warm like fire

Θαλπωρή

Αγάπη

Αθωότητα

You make me                 

feel stronger   

...              

πιάσε το χέρι της, καίει

πάντα καίει...

η φλόγα που είναι μέσα της

και θέλει να βγει..

Κάποτε μου είπε :                   η ελευθερία σου είναι

                                                που δεν μπορεί κανείς

                                                να μπει στο μυαλό σου

           και χαμογέλασε..

              Πώς μπορείς να προσδιορίσεις την ελευθερία;

με κάποιο τρόπο σε πείθει πως όλα τα μπορείς..

                Ελευθερία μου, λοιπόν

είσαι εσύ.

Διάβασα και ξαναδιάβασα :

                    Αν υπήρχαν 

                        χορδές από συρματόπλεγμα,

                       θα έπαιζα κιθάρα

                       νύχτες ολόκληρες,

                       μέχρι οι στίχοι σου

                      να μπουν στο αίμα μου.

"Τί θες να πεις με αυτές τις λέξεις;"

"Τίποτα.Μονάχα αυτό που λένε οι λέξεις."

"Και γιατί συρματόπλεγμα;"

"Για να ματώσουν τα δάχτυλα!"

"Ναι, αλλά γιατί...;"

"Σςςς..Σ'αγαπώ."

"Και γω.."

"Τότε μη ρωτάς βλακείες."

"Θα γράψεις και για μένα ένα...;"

                         Άδεισα.

                        Επιτέλους έχω

                        χώρο για σένα.