πώς μας ξεγέλασε και τους δύο η ζωή

- μην τρομάξεις αν δεν σ' αναγνωρίσω αμέσως.

- δεν θα τρομάξω. ούτε εγώ αναγνωρίζω τον εαυτό μου.

ένιωσα την ανάγκη να ξαναβρώ τις λέξεις που αγαπούσα, να τις αγαπήσω από την αρχή.

να σκοτεινιάσω λίγο τα πράγματα, να νιώσω τα χέρια, να ξυπνήσω και να είσαι δίπλα μου.

βλέπεις

έτσι είναι τα νιάτα, αγάπη μου.

βάζουν δικά τους όρια χωρίς να ρωτάνε αν το σώμα αντέχει. και το σώμα πάντα αντέχει. κι έτσι διασχίσαμε την άβυσσο που χωρίζει τον άνθρωπο απ'το όνειρό του και τώρα δεν μπορούμε πια να γυρίσουμε πίσω. το όνειρο μας πήγε τόσο μακριά που δεν ξαναβρήκαμε το δρόμο. ζήσαμε όμορφα, με φωτιά και  τραγούδι. οι σκέψεις μου κυριαρχούσαν μέσα μου κι εσύ τους έδινες φωνή.

αλλάζαμε μαζί με τις εποχές. τα καλοκαίρια ο ήλιος μας ζέσταινε πολύ αλλά είχαμε γέλια και χρώματα. τους χειμώνες σ' έχανα μα σ' αγαπούσα πιο πολύ.

μόνο οι αναμνήσεις μένουν μαζί μας όσο αντέξουν,

αιχμάλωτοι στο παρελθόν θα είμαστε όσο ζούμε

κι εγώ όλο θα ξεχνάω το παρόν.

εσύ θα ονειρεύεσαι το μυστήριό μας που δεν μπορείς να μοιραστείς

θα κλαις, μεθυσμένος από το χθες κι εγώ θα φιλάω τα μικρά σου δάκρυα και θα σου λέω

"φαντάσου με, ψυχή μου. δεν θα υπάρξω αν δεν με φανταστείς.."

Do you wanna know what's killing her inside?

Αν όλα αυτά είναι αλήθεια, 
θα πρέπει να νιώθεις ότι έχεις χάσει για πάντα 
τον παλιό γεμάτο ζεστασιά κόσμο, 
πληρώνοντας πολύ ακριβό τίμημα 
για το ότι έχεις ζήσει πάρα πολύ μ' ένα και μοναδικό όνειρο. 
Κάθε λέξη θα σε φέρνει όλο και πιο μακριά από εκείνον, 
κι έτσι θα τα παρατήσεις, και μόνο το πεθαμένο σου όνειρο θα μοιάζει να μάχεται, 
προσπαθώντας να αγγίξει αυτό που πια δεν υπάρχει. 
Να μάχεται θλιβερά, χωρίς ελπίδα, 
για εκείνη τη για πάντα χαμένη φωνή στην άλλη άκρη του δωματίου.









*the great Gatsby

η λογική είναι μάταιη μπροστά στην εμμονή

οι λέξεις χάνονται, μπερδεύονται στο κεφάλι μου.
κάθισες στα σκαλιά, εκεί στη θάλασσα. 
δεν μου έδωσες το χέρι σου. 
αδυνατώ να θυμηθώ τι έλεγες 
και τι απαντούσα
όμως σίγουρα θα ειπώθηκε ότι έχω αλλάξει. 
κάθε γαμημένη φορά αυτό λες. 
εγώ προσπαθούσα να σ' αγκαλιάσω νομίζω.

κι ίσως εκείνη να ήταν η στιγμή που κατάλαβα για πρώτη φορά 
πως ο έρωτας είναι μια αφελής προσπάθεια να ξαναγεννηθείς.
ο δικός μου κι ο δικός σου κόσμος βρίσκεται στο τέλος του πια.
"ο ύπνος ήρθε βαρύς, χωρίς όνειρα. 
ο θάνατος ήταν γλυκός, μύριζε κρασί και μου χάιδευε τα μαλλιά."
και η ψυχή μου έμεινε στο παρελθόν
σ' αυτό που θα ήθελα να ήταν η ζωή μου. 


εσύ πώς μετράς την απουσία;
υπήρξαν λεπτά που έγιναν ώρες 
και ώρες που ενώθηκαν σε μια αχανή έρημο χωρίς ορίζοντα.
κάθε λέξη γίνεται επικίνδυνη με ανθρώπους σαν εσένα. 
αν δεν προσέξεις,  γίνεσαι φάντασμα στην ίδια σου τη ζωή. 
ο κόσμος προχωρά
συνέχεια
χωρίς τίποτα να μπαίνει εμπόδιο στο δρόμο του
απλά ο άδειος κόσμος 
και μετά η άδεια θάλασσα

με ρώτησαν αν έσβησε το πάθος που μ' έστειλε κοντά σου.
.....στο κάτω κάτω, όλοι θέλουμε κάτι να κάνουμε και μια ιστορία να λέμε.

δεν θέλω να σ' αγγίζει κανείς

δεν θέλω κανείς άλλος να σε βλέπει όπως εγώ











"θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο."
δεν χρειάζονται λόγια
τα λόγια δεν υπάρχουν, είναι μόνο για μας
και μόνο εμείς υπάρχουμε. μόνο εμείς χρειαζόμαστε.

μου έδωσε ζωή, στο όνειρο.

"ένα ζεστό κύμα ξεχύθηκε στα κόκαλα, στις φλέβες, στην ψυχή τους, 
κάτι που δεν το είχαν γνωρίσει ποτέ ή το είχαν ξεχάσει ολότελα, 
αφού τίποτα δεν είναι τόσο εύθραυστο όσο η μνήμη της σάρκας."

με άφησες να ψάχνω
το άθροισμα από δυο μοναξιές
και πολλές απουσίες.

κάποιες φορές ξυπνάω δεκάξι χρονών και δεν μπορώ ή δεν ξέρω πως να επιστρέψω μέχρι να ξανακοιμηθώ. σιχαίνομαι τα πάντα γύρω μου. ό,τι βλέπω κι ό,τι αγγίζω. δεν έχω τίποτα παρά μόνο λέξεις. και τις σιχαίνομαι κι αυτές.

μην ψάχνεις νόημα πια.
όταν εγώ κουράστηκα, χάθηκαν όλα.

και λόγο δεν δίνω πουθενά

βλέμμα σκληρό
καρδιά αποφασισμένη



















θα σ' αγαπώ 
για πάντα,
δεν θα σε ξαναδώ 
ποτέ

28.06

Καλό Καλοκαίρι

Είδες, αγάπησες ό,τι φαινόταν πιο πολύ. Ξέκανες ό,τι ήταν, από την αρχή.
Δεν μπορούσε η αγάπη να παραβλέψει αυτό που θα σιχαινόσουν έτσι κι αλλιώς.
Ψάξε- ψάξε- ψάξε
να βρεις σημεία να συγκρουστείς, 
μην τ' αφήσεις έτσι.
Ό,τι σ' αρέσει θα το σιχαθείς, βρες τον τρόπο να ερωτευτείς την σύγκρουση.
Άφησε το ηφαίστειο να εκραγεί, η λάβα θα τα κάψει όλα,
θα γίνεις κυρίαρχος.
Η μυρωδιά της καμένης σάρκας θα μοιάζει με γιασεμί.
Σύγκρουση και ηδονή,
δεν θα ξεχωρίζουν.        Ψάξε να βρεις..




Βρες τον τρόπο να βάλεις φρένο στα ωραία που σ' αφήνουν να κοιμάσαι ήσυχα.
Να ξυπνήσεις θέλεις.

Να ξυπνήσεις με τον άλλο αγκαλιά μετά από σύγκρουση μετωπική.

 Αυτό μόνο θα σβήσει τα παλιά,

θα κάνεις νέα αρχή. Να ψάξεις νέο μέτωπο, σύγκρουση πιο αιματηρή.

Με αναίμακτη μάχη, ποτέ δεν κερδήθηκε πόλεμος.

τελευταία-απόσπασμα

Η αναμονή είναι εξάρτηση

έχουμε περάσει πολλά. δεν κάνουν διαφορά πια τα καλοκαίρια. 
(ό,τι όμορφο διαβάσω εξακολουθεί και μου θυμίζει εσένα)

-Στόχος μου να πονέσω για το φως του ήλιου.
-Στόχος σου ο πόνος;
-Ναι, ο πόνος της στέρησης.
-Ο χρόνος δε σε πειράζει που σ' άφησε μόνη;
-Όχι.  ..
Θέλω να ταξιδέψω, μα φοβάμαι τους γυρισμούς.
-Η αναμονή είναι εξάρτηση, όσο περιμένεις, τόσο εθίζεσαι.
-Κάτι που πέθαινε, είναι δυνατόν να ξαναγεννηθεί;
-Δε γίνεται. Εκτός κι αν το'χεις θάψει ζωντανό.







Βοήθησε με.
Να χύσω το νερό, 
ν' αδειάσω το καζάνι που βράζει μέσα μου,
να βάλω κρύο νερό, 
να δροσερέψω. 
Να μη νιώθω το σπίτι να 'ναι κλουβί 
με ανοιχτή την πόρτα. 
Ψάξε με. Όπως παλιά..

αγάπησες πολύ, τι να σου κάνω..*

"Τα λίγα ήθελε και τώρα τα 'χε όλα. Ύστερα έφυγε.
 Έφυγε, γιατί όλα είναι καλά, άμα κρατάνε λίγο. Το πολύ το ζεις κάθε μέρα. 
Τα 'ζησε όλα, χωρίς να 'χει τώρα τίποτα. Το τίποτα ήτανε όλα. Έφυγε, χαμπάρι δεν πήρες.."*


-εγώ τα λίγα ήθελα και ξαφνικά τα είχα όλα-
ποτέ δε βουτάς μόνος. τελειώνουν οι αναπνοές σου και τρέχεις να προλάβεις.

θέλεις να γνωριστούμε από την αρχή;

Άνοιξε τα μάτια της. Δεν υπήρχε λόγος που ξύπνησε, όλα ήταν ήσυχα.
Αγκάλιασε σφιχτά την πλάτη του, βυθίστηκε στο άρωμά του.
Κουνήθηκε λιγάκι για να της δείξει ότι δεν κοιμάται, έπιασε τα χέρια της και τα τύλιξε γύρω του.
Για πρώτη φορά της φάνηκε υπέροχος ο ήλιος που εκείνος λάτρευε να μπαίνει το πρωί από το παράθυρο. ο ήλιος που τους ζέσταινε. Αφουγκράστηκε για να πιάσει κάποιον ήχο από το κάτω πάτωμα.
Τίποτα. οι φίλοι δεν είχαν ξυπνήσει. Έκλεισε τα μάτια και σκέφτηκε το χθεσινό βράδυ.
Τη μουσική, τον καπνό, τους φίλους, τη συζήτηση, την οικειότητα. Εκείνον.
Εκείνον που δεν τον είχε ξαναμοιραστεί ποτέ πριν. Αυτό που δεν είχαν ξαναμοιραστεί ποτέ πριν.
ένιωσε τόσο αληθινά και απόλυτα ολοκληρωμένη που φοβήθηκε.
Φοβήθηκε πολύ πως αν καθόταν κι άλλο θα γινόταν άπληστη. και οι άπληστοι, ήξερε, τα χάνουν όλα.


Ντύθηκε βιαστικά, κατέβηκε αθόρυβα κι έφυγε.




Τώρα, χρόνια μετά, δεν έχει μείνει τίποτα από εκείνη.

και τη θέση σου την πέρνουνε σκιές...

τους λέω πως σε έχω ξεχάσει και με πιστεύουν.

Θυμάμαι ήταν Απρίλης όταν ένιωθα πρώτη 

φορά το ανθρώπινο βάρος σου.

Το ανθρώπινο σώμα σου πηλό κι αμαρτία

Όπως την πρώτη μέρα μας στη γη.

Γιόρταζαν οι αμαρυλλίδες - Μα θυμάμαι πόνεσες

Ήτανε μια βαθιά δαγκωματιά στα χείλια

Μια βαθιά νυχιά στο δέρμα κατά κει που

χαράζεται παντοτινά ο χρόνος.

κόψε με στη μέση και διάλεξε.

σ' έβαλα σ' ένα παιχνίδι προδοσίας
χωρίς να την αγαπάς όπως εγώ.
μ' ακούς όταν ξημερώνει..; 
τόσα χρόνια μόνιμα ανικανοποίητη
κι αυτό που τόσο με πληγώνει
ανίκητο.
πώς βρέθηκες πάλι εδώ πες μου
χωρίς κορμί, χωρίς φιλί
τόσο ζωντανός και ερωτευμένος.
αρνήθηκα και σκότωσα την επιστροφή σου
εσύ μου έδειξες τον τρόπο.







κοίτα μας τώρα, αγάπη μου, που μ' αναγκάζεις να κάνω μια άλλη
να πώς μείναμε, άδειοι, εγώ και εσύ.



σαν να πεθαίνουν τα χελιδόνια σ'έναν πρώιμο χειμώνα..

where I end and You begin..

"κι εγώ να την κοιτάζω και να την ξανακοιτάζω 
και να ξέρω πολύ καλά, 
όσο καλά ξέρω τώρα ότι θα πεθάνω, 
ότι την αγάπησα περισσότερο απ' ότι είχα δει 
ή φανταστεί σ' αυτόν τον κόσμο 
ή είχα ελπίσει σε έναν άλλο." *

το ύφος που φοράω με καίει πιο πολύ

κάνε το να σταματήσει...

*Vladimir Nabokov

και θάβονται, βιάζονται οι ανθρώπινες φωνές

 κι αν δεν ανατριχιάζεις τώρα όπως εγώ

είναι που 'μαστε φτιαγμένοι από άλλο υλικό

εγώ τις πέτρες μου τις πέταξα εκεί που πρέπει

εσύ μια πήρες και έβαλες στο στήθος σου γι' αφέντη.