- μην τρομάξεις αν δεν σ' αναγνωρίσω αμέσως.
- δεν θα τρομάξω. ούτε εγώ αναγνωρίζω τον εαυτό μου.
ένιωσα την ανάγκη να ξαναβρώ τις λέξεις που αγαπούσα, να τις αγαπήσω από την αρχή.
να σκοτεινιάσω λίγο τα πράγματα, να νιώσω τα χέρια, να ξυπνήσω και να είσαι δίπλα μου.
βλέπεις
έτσι είναι τα νιάτα, αγάπη μου.
βάζουν δικά τους όρια χωρίς να ρωτάνε αν το σώμα αντέχει. και το σώμα πάντα αντέχει. κι έτσι διασχίσαμε την άβυσσο που χωρίζει τον άνθρωπο απ'το όνειρό του και τώρα δεν μπορούμε πια να γυρίσουμε πίσω. το όνειρο μας πήγε τόσο μακριά που δεν ξαναβρήκαμε το δρόμο. ζήσαμε όμορφα, με φωτιά και τραγούδι. οι σκέψεις μου κυριαρχούσαν μέσα μου κι εσύ τους έδινες φωνή.
αλλάζαμε μαζί με τις εποχές. τα καλοκαίρια ο ήλιος μας ζέσταινε πολύ αλλά είχαμε γέλια και χρώματα. τους χειμώνες σ' έχανα μα σ' αγαπούσα πιο πολύ.
μόνο οι αναμνήσεις μένουν μαζί μας όσο αντέξουν,
αιχμάλωτοι στο παρελθόν θα είμαστε όσο ζούμε
κι εγώ όλο θα ξεχνάω το παρόν.
εσύ θα ονειρεύεσαι το μυστήριό μας που δεν μπορείς να μοιραστείς
θα κλαις, μεθυσμένος από το χθες κι εγώ θα φιλάω τα μικρά σου δάκρυα και θα σου λέω
"φαντάσου με, ψυχή μου. δεν θα υπάρξω αν δεν με φανταστείς.."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου