κάτι παλιό

στο σκοτάδι
με καπνό που έδιωχνα.
άλλαζαν όλα θέση 
ζαλίστηκα θυμάμαι.
4 το πρωί
και δεν ήμουν εκεί.
κρύωνα.
δεν ένιωθα εσένα
ούτε εμένα
μόνο τον κόσμο.
αλήθεια σου μίλησα το πρωί
παγωνιά έκανε
το σώμα μου πονούσε
ξέβαφε
βούλιαζε


σε 'κείνο το δωμάτιο 
γεννιόταν η επιθυμία
και πέθαινε.

...'cause every time I lose you my body kneels.

δεν αναγνωρίζω τη φωνή σου
καπνός διάφανος
άδεια χέρια
άνισες λέξεις στο μαγικό κουτί μου
γέλια ειρωνικά και ευχές
φώναξε δύο φορές δυνατά 
κι έλα να με βρεις
ξαπλώνουν στο πάτωμα οι σκιές, χύνονται
και τα σώματα σαπίζουν στη βροχή.




Man, you need me and I need you.

and this is a promise-

I'll wait my turn

to tear inside you

watch you burn...

And I'll wait my turn

to terrorize you

watch you burn...

And I'll wait my turn,

I'll wait my turn.



















Promise is a promise

εντάξει τώρα;

Νιώθεις μόνος στο στενό σου κεφάλι;
Μη ντρέπεσαι. 
Ξέρω έναν πολύ καλό γιατρό. 
Θα του πεις το πρόβλημά σου, περιληπτικά, κι εκείνος θα σου δώσει φοβερά φάρμακα για τα καλοκαίρια σου, ούτε που φαντάζεσαι. Θα ξαπλώνεις και θα γελάς με την καρδιά σου, θα σκέφτεσαι την ψεύτικη εικόνα σου και όλους εκείνους που την αγάπησαν σαν αληθινή. Θα διασκεδάζεις αφάνταστα. Θα νιώθεις παντοδύναμος, είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεσαι σου λέω. Θα γεμίσεις το  κενό με δανεικές απόψεις και κλεμμένο χρόνο και θεέ μου πόσο τυχερός θα είσαι! Θα τα έχεις όλα. Μπορείς να σκέφτεσαι κι εμένα αν θες, εκεί δίπλα σου, να σε κοιτάζω εκστασιασμένη όπως παλιά. 
Πολύ απλό: μπλε χαπάκι το πρωί, κίτρινο το μεσημέρι, κόκκινο το βράδυ και όνειρα γλυκά.
Όλοι θα σε ζηλεύουν καρδιά μου, αλλά κανείς δεν θα ξέρει το μυστικό σου. 
Κανείς δεν αγαπάει όπως εσύ.
εντάξει τώρα;





Σπρώξε το γεμιστήρα στην υποδοχή. 
Πίεσε ώσπου ν' ακούσεις ή να νιώσεις το γεμιστήρα να θηλυκώνει.
Τέλεια εφαρμογή. Χωρητικότητα: οχτώ σφαίρες. 
Άψογο φινίρισμα του ξύλου της λαβής. 
Ποθεί μέχρι θανάτου να αδειάσει. **







**Vladimir Nabokov, Lolita

Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Μπορώ να σεργιανίσω
ό,τι ώρα μου γουστάρει.
Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε
την ώρα που απαυτωνόσαστε
την ώρα που κάνετε το χρέος σας
στα παιδιά σας
στο σωματείο σας
την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα
πως τρώτε αυγολέμονο
και τρώτε σκατά
μπορώ και περπατάω με τ' αλήτικα παπούτσια μου
πάνω απ' τις στέγες σας
-όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη
την ηλίθια με τη σκούπα, την Μαίρη Πόπινς-
δεν πιάνετε το κανάλι μου
μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος
ανθρωπάκια χέστες κατά βάθος σας λυπάμαι
αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας
δεν θέλω παρτίδες με κανέναν σας
η ελευθερία σας
είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου
θα ρθει η ώρα που θα τις γλύφετε
και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας "θαύμα θαύμα"
αυτά τα παπούτσια
ποτέ δεν κουράζονται κι ούτε βιάζονται
όταν εγώ καθαρίσω από δω
θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο
δε λιώνουν όσες πρόκες κι αν ρίχνετε στο δρόμο
σας βαράνε στο δόξα πατρί σας
θα ρθει η ώρα που θα τρέχετε απεγνωσμένα στο στιλβωτήριο
"συνοδοιπόροι" και "αποστάτες"
να βάψετε τα δικά σας
μα η μπογιά
δεν θα πιάνει
ό,τι κι αν κάνετε, όσα κι αν δίνετε
τέτοιο άτιμο κόκκινο είναι το κόκκινο το δικό μας. 

ναι.

θα έρθει η στιγμή 
που η νύχτα θα είναι πάλι δική μας
και θα φύγουν όλα μακριά.

όχι πια παιδί

θέλει να πει κάτι, κάτι μικρό.

και 'γω δεν ήθελα,δεν ήξερα, δεν μπορούσα. 

απογοητεύτηκε, ξανά.

έχει κρύο εκεί μέσα, κι αυτός γυμνός.  "κρυώνεις;"    θέλει κάτι να πει..

νομίζω είδα τις πληγές να μεγαλώνουν, να ανοίγουν, να ματώνουν.

σίγουρα τις είδα.    "πονάς;"

είδα το αίμα. έσφιξε το χέρι μου και ήταν παγωμένος

με κοίταξε κι ήθελε κάτι να πει.

μπορούσες να μυρίσεις το θάνατο και φεύγοντας σε ακολουθούσε. που βρήκε τόση δύναμη;    

"θέλεις να φύγω;"   μην κουνιέσαι σου λέω, γιατί τα κάνεις αυτά;

καλά δεν βλέπετε πως έχει κρύο εδώ μέσα; μην το πετάς κάτω, δεν καταλαβαίνω τι λες...

δεν αντέχω τη μυρωδιά του αντισηπτικού, μην αφήνεις το χέρι μου..

μη φοβάσαι. κοίτα πως χτύπησες... κοίτα πόσο μας τρόμαξες.   "είναι όλοι έξω"

αυτό βρήκα να πω; ένιωσα να με χρονομετρούν. ήθελες να φύγω.

θέλω

να πάρω τον πόνο μακριά.

να φυσήξω και να φύγει,

από πάνω σου, από μέσα σου,

από τις θάλασσές σου..

να γίνεις ξανά παιδί, να μη φοβάσαι.

δεν έχω δικαίωμα. συγνώμη.

ισορροπία.

ήταν αλλιώς. κάπου ανάμεσα στη μουσική, τον καπνό και το αλκοόλ,

εμείς γελούσαμε. γελούσαμε δυνατά κι αληθινά. 

και υπήρχαμε μόνο εμείς, παντού και πουθενά. 

κι εκείνη γιατρεύτηκε, ας μην τελειώσει η νύχτα, φώναζε. 

φώναζε και γελούσε. γελούσε και χόρευε. ας μην τελειώσει η νύχτα.. 

ήταν όλα δικά μας, η πόλη ήταν δική μας κι ήταν τόσο όμορφη, όμορφη σαν εκείνη. 

μας φρόντιζαν σαν να μην είχαν κάτι πολυτιμότερο στα χέρια τους, ποτέ. 

εκείνη και'γω, εμείς κι εκείνοι, σαν τους θησαυρούς μου.. 

λατρέψαμε το μαζί και κανείς δεν έκλαψε. 

κανείς, μέχρι που βγήκε ο ήλιος κι εκείνη σαν να φοβήθηκε, σαν να μην πίστευε. 

σαν μικρό παιδάκι που ξέρει όλα τα μυστικά μου πια. 

δεν θα αφήσω να ξαναφοβηθεί,  ποτέ.

Από συνήθεια

Επιμένω να τους συγκρίνω όλους μαζί σου.
Ήταν ήσυχα και είχε ζέστη όταν είδα τα χείλη σου σε απόσταση αναπνοής από τα δικά μου.
κι όμως, ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένη σ' εκείνον.

Διάβασα μια φράση που με σόκαρε χθες το απόγευμα.
"η μνήμη αναιρεί το χρόνο"
και γκρεμίστηκε ο κόσμος γύρω μου. 
ήταν αυτό που έψαχνα να σου πω, να σου δείξω, να μοιραστώ μαζί σου τόσο καιρό. 
και εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου, 
ακριβώς τη στιγμή που τόσο έντονα πίστευα πως θα τα καταφέρω.
η μνήμη νικάει τα πάντα, το ένιωθα από παλιά. 
το χρόνο, τους ανθρώπους, την προσπάθεια, το μυαλό, την κίνηση, την ψυχή. 
κανείς δεν με πίστευε.


θέλω να δω ανθρώπους να καίγονται.

κάνε ότι θες, ζήσε όπως θες, πέθανε όπως θες

πάντα λέω ότι, είσαι ελεύθερος
αρκεί να το ξέρεις..


νόμιζα πως
κουράστηκα να γυρίζω μέσα στη νύχτα
κι ήθελα να σταματήσω
αλλά όταν κάθομουν μέσα φοβόμουν τα παλιά θαύματα.
κυρίως.

μην προσπαθήσεις καν.. δεν είναι τόπος φιλικός

για ΄σένα το μυαλό μου...

δεν ξέρω τι μου έλειπε και φερόμουν έτσι..
έπρεπε κάποιος να σε προστατέψει
από ΄μένα.

αρνητικά φωτογραφίας κοιτάω και είναι λέει άνθρωποι

Κι η μηχανή με το αρχαίο φιλμ.
Μη. Μη συνέχεια οι άνθρωποι.
μαύρα αρνητικά και 'μεις
ΚΑΜΕΝΟΙ ΗΛΙΟΙ. *

ακόμα και το αγαπημένο σου παιχνίδι 

έρχεται η στιγμή που το βαριέσαι. 

μεγαλώνεις. ακόμα και γι' αυτό, το μοναδικό.

κι αν δεν είχα εξαφανιστεί τόσο καιρό

ήταν που φοβόμουν τα όρια μου.

ναι ρε, θα γράψω ξανά

και ξανά και ξανά

μέχρι να τα βγάλω όλα από μέσα μου

μη κοιτάς που δεν ελέγχω το μυαλό μου

συμβαίνει καμιά φορά με υπαρκτά πράγματα.

αρχίζει πάντα για σένα, είναι αλήθεια

από συνήθεια όμως

και δεν μπορεί πια να τελειώσει.

εξαφάνισες τις λέξεις

την πιο κατάλληλη στιγμή

και τώρα μπορώ να νιώσω την αλλαγή

κάτω απ' το δέρμα μου.

γεύσεις/αισθήσεις/σκέψεις/χρώματα/σώματα

θα είναι δικά μου, να τα δίνω όπου θέλω.

*Κατερίνα Γώγου

είναι που έχω τόσο καιρό να σε αγγίξω.

  κοιτούσα τη θάλασσα
  που έχω μισήσει τόσες φορές
  όταν μου είπες να φύγουμε από δω
  και δεν σε πίστεψα.
*θα γεμίσω το δωμάτιο καπνό
  μέχρι να πνιγώ
  μέχρι να νιώσω ότι είσαι εδώ
  θα βουλιάζω στο κρεβάτι
  θα σηκώνω τα χέρια ν' αγγίξω το ταβάνι
  θα ανοίγω τα παράθυρα να μπει η νύχτα,
  η δική μου νύχτα
  να γεμίσει το σπίτι
  να με τυλίξει και να μου ψιθυρίσει στ' αυτί
  πως όλα τέλειωσαν.
  θα κάψω τα χέρια να μην πονάνε
  θα γίνω μια άλλη, θα ρθω να σε βρω
  να σου πω τον τρόπο να καταστρέψουμε 
  αυτήν την πόλη
  αυτή τη χώρα
  αυτούς τους ανθρώπους
  να μην πονέσεις ποτέ πια,
  να μη φοβάσαι.  



  θα τους φύγουμε, αγάπη μου..

ας είναι για πάντα έτσι

να χαϊδεύω τις γωνίες του προσώπου 
και να αγκαλιάζω τα δυνατά χέρια
ενώ κοιμάσαι
...

αλλαγή

όταν θα έρθει το τέλος

θέλω να κοιτάς

εγώ θα σου κλείσω τα μάτια με τα χείλη

θα σου φιλήσω τα χέρια

και θα σου βάλω φωτιά.

ευτυχία
είναι να έχεις κάπου να επιστρέφεις..
έκανα τα πάντα για την ευτυχία σου.
με σιχαίνομαι

και ένα βράδυ εκείνος μου είπε πως δεν υπάρχουν στ' αλήθεια φίλοι.

και εγώ στην αρχή του θύμωσα γιατί μου φάνηκε πως μου έλεγε ψέματα.

                                               

                                               ...και εκείνη δεν ξαναφοβήθηκε τίποτα, ποτέ...

είναι ολοφάνερο

θα υπάρχεις πάντα μέσα μου παιδί

κι αν σε πληγώσω

κι αν σε προδώσω

να ξέρεις, όλα είναι θέμα χρόνου.

κανείς δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι εκείνη τη νύχτα. 

θυμάμαι τα κρινάκια. 

και πως είχα σταματήσει σ' ένα πάρκο για ένα τσιγάρο. 

βάδιζα άσκοπα για να αποχαιρετήσω ό,τι αγάπησα σ' αυτήν την πόλη 

και δεν τόλμησα να το ομολογήσω. 

γιατί έτσι μου είχαν πει να κάνω και έτσι έκανα.

όλα είναι θέμα χρόνου.

όταν σε ξαναδώ θα γράψω κάτι καλό.

Τότε, φοβισμένος απ' τον ίδιο τον ερεθισμό σου, 

θα βογκήξεις εσύ, αλλά μην ανησυχείς. 

να 'χεις μόνο στο νου σου 

πως τίποτα που έχει να κάνει με τον πόθο 

δεν είναι χυδαίο. 

το κρασί και τα τσιγάρα είναι για να μοιράζονται

θα φιλήσεις
θα δαγκώσεις
θα προσπαθήσεις να πληγώσεις
να προκαλέσεις πόνο
πόνο που απελευθερώνει


γιατί με ξέρεις
γιατί σε ξέρω
γιατί μου τον θυμίζεις τόσο.

Γράμματα στον υπόνομο

Οι απελπισμένοι δε φοβούνται τα μεγάλα λόγια

έτσι θα 'ρθει ο καιρός που θ' ανοίξω το παράθυρο και θα χαιρετήσω τα χαμένα καράβια

"για ποιο ταξίδι ονειρευτό" όπως έλεγε νέος, σχεδόν παιδί, ένας φίλος μου ποιητής-

α, ζήσαμε μεγάλα χρόνια, όμως πράγματα ασήμαντα μας πέθαναν

κι αυτό το ωραίο όνειρο μας πήγε τόσο μακριά που δε ξαναβρήκαμε το δρόμο

με τα ρολόγια σταματημένα στη μοναδική ώρα: την ώρα που αργήσαμε

κι ο ταχυδρόμος που κουράστηκε κι έριξε όλα τα γράμματα στον υπόνομο,

ίσως εκεί να ήταν η απάντηση κι εγώ γιατί δε γυρίζω πίσω, ποιος με κρατάει σ' αυτήν την ηλικία

γράφοντας μακροσκελή ποιήματα σαν παρατεταμένα σινιάλα στην υστεροφημία 

κι αν φοβάμαι τη νύχτα δεν είναι οι τύψεις ή τα φαντάσματα αλλά αυτή η απειλητική ευωδιά των

 ρόδων που ερημώνει τα προάστια-

πρέπει να 'σαι προικισμένος για τη δυστυχία...

κι η εξήγηση θα 'ρθει κάποτε, όταν δε θα χρειάζεται πια καμιά εξήγηση.

δεν σου είπα ποτέ πως τώρα πια 
δεν αντέχω να μην είμαι για 'σένα
αυτό που είσαι εσύ για 'μένα.
δεν το αντέχω.
μέτρα αν θες τις ψυχές που διέλυσα για 'σένα.
ίσως, εκβίασα τις αισθήσεις, μα έτσι καθολικά παραδομένη μέσα σου,
ένιωθα σαν υπνωτισμένη, χαμένη στην ομίχλη.
ούτε οι αλήθειες μας δεν είναι όμοιες.
η δική μου στέκεται πάντα πίσω μου, βαριά κι ανείπωτη.
...
είδαν μια περίεργη λάμψη στα μάτια μου 
κι από τότε δεν μ' αφήνουν μόνη μου μέχρι να ξημερώσει.
βιαστικές και ανεξήγητες στιγμές, δεν καταλαβαίνω.
θέλω να ξαναβρώ μέσα στο σκοτάδι ό,τι έχω χάσει μέσα σε τόσο φως.
ούτε εσύ έρχεσαι.

όμως..δεν μπορώ να μιλάω για το τέλος μιας ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ.
φοβάμαι
μήπως μια μέρα μου διηγηθούν τη ζωή μου και δεν την αναγνωρίσω.


τα σκίτσα μου ξοδεύτηκαν αλύπητα, πάνε..
και τώρα... υπάρχουν ακόμα μέρες που ξυπνάω εντελώς μέσα στο παρελθόν
το χέρι μου όμως πονάει, μόλις πιάσω μολύβι τρέμει και δεν προσπαθώ καν.




να με θυμάσαι, αλλιώς θα 'χω πεθάνει δυο φορές..

..isn't supposed to be this way

this crime of love holds you here

sting burn steal learn

don't turn your back on my heart

27.5.1970, A'

Εγκαταλείπεις
κι εγκαταλείπεσαι στη θέα
του μονοπατιού σου.
Γιατί ζήτησες ν' αγαπηθείς;
Άφησε να στραγγίσει
το αίμα σου. Άφησε
να στραγγίσουν οι στέρνες.
Όσο για την κλεψύδρα
μετράει
το χρόνο ανέραστα.
Πρόκειται για εγκατάλειψη.
σ' όλα τα πρόσωπα
σ' όλες τις φωνές.

στις τέσσερις το πρωί ρωτάς ποιος είσαι

"μπήκαν σε βαθιά νερά
και τους τέλειωσε το οξυγόνο"
έτσι θα λένε.

δεν έχω τίποτα πια να σου χαρίσω.
απάτη. η φωνή έρχεται από μακριά, από περασμένα καλοκαίρια.
καπνίστηκε ο ουρανός και σήκωσα τα βλέφαρα 
να δω τα μάτια της ψυχής σου.
τ' αστέρια πλησίασαν, όπως το ζήτησες
δεν έμεινε σταγόνα από την τρέλα μας
αμετακίνητο φως, ανώφελο σκοτάδι, σφραγισμένες υπάρξεις 
σε μέρες και χρόνους ανύποπτους
σ' αγαπάω

αστήρικτες ελπίδες
κι άλλες τόσες βραδιές με παύσεις
ανερμήνευτες γλώσσες, άνισες μάχες
κι όλο φοβάμαι
πληγή βαθιά που συνέχεια μεγαλώνει
ο χρόνος καταριέται και δεν ακούς τη σιωπή μου.
ζωή περίσσια, άφθονη και ανούσια.
κρυφές υποψίες, πες μου πάλι τι μετράει.
τ' όνειρό σου με πονάει, μνήμες ίσως από τους παλιούς θυμούς.

κρύψε τ' όνομά σου
πάμε να καθίσουμε εκεί που η στεριά
φαγώθηκε από το αλμυρό νερό                                                      όσο για 'μένα
πάρε ανάσα από την πνοή μου                                                        θα περιμένω     
υπάρχει τίποτα κοινό ανάμεσά μας;                                                την επόμενη
                                                                                                         αναπνοή σου

κραυγή σάρκας από τη σάρκα σου.

μικρή ανάμνηση.

....
Η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις -έφυγε η ζωή.
οι φίλοι είχαν χαθεί
και οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απ' το μίσος σου...

...και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά
από τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες
παιδικές ευπιστίες...

Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο
των αγέννητων παιδιών...
και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ' τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.

Και τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες.  
...

τα χέρια πιο ζεστά από ποτέ
τα τυλίγω γύρω μου σαν γερά σχοινιά
τα φιλάω, χαμογελάω κρυφά και αφήνομαι
θα μπορούσες να με πνίξεις ενώ κοιμάμαι
δεν θα καταλάβαινα
δεν θα αντιστεκόμουν
δεν θα σε κοίταζα στα μάτια καθώς ξεψυχούσα
θα ήταν πανεύκολο.

δεν είμαστε από το ίδιο υλικό..

έλα να παίξουμε ένα παιχνίδι.
θα έχει καλούς λύκους και κακά κοριτσάκια.

έλα. θα ξαπλώσουμε μαζί μια μέρα, έτσι στο χαλαρό. χωρίς αγριάδες.
θα σου πω ιστορίες πολλές, για παιδάκια με κόκκινα μάτια,
μαμάδες κακές και μπαμπάδες αγαθούς. 
για δράκους πληγωμένους και βατράχια που δεν έγιναν πρίγκιπες ποτέ.
για δεσποσύνες πνιγμένες μέσα στον ίδιο τους τον εμετό, 
ήρωες αλκοολικούς, όνειρα σάπια, επιθυμίες θαμμένες στο χώμα,
χαμόγελα νεκρά, σώματα παγωμένα.
λουλούδια που μαραίνονται την άνοιξη, νεογέννητα που λιμοκτονούν, 
χάδια που ξεσκίζουν το δέρμα, ουρλιαχτά σιωπηλά.



"you never really
know someone
until you 've read
what they write
at 3 am when
loneliness
consumes them
but does not

destroy them."

εμμονή να καταγράφω τα πάντα

μου είπαν πως προέρχεται από την ανάγκη να ελέγξουμε λίγο το χρόνο.
να του δώσουμε σχήμα. και πως είναι μάταιη ανάγκη, αλλά ανθρώπινη.
εγώ λατρεύω τα σχήματα..














μου λείπει που ήμασταν παιδιά. 
νιώθω αιώνες μακριά από τότε που βιάζαμε τις λέξεις
και η μουσική σου με διαπερνούσε.

οι παρελάσεις μας έλειπαν, γελοίοι

Show me the world.

κάπου διάβασα πως όταν είσαι ερωτευμένος, τα μάτια σου είναι ένας ατομικός κινηματογράφος, που παίζει ασταμάτητα όλα τα φιλιά που γράφτηκαν ποτέ σε φιλμ. Η Juliette Binoche με τον Jeremy Irons στο Μοιραίο Πάθος και η Kirsten Dunst με τον Spiderman κρεμασμένο ανάποδα.

_
μου χρωστάς μια βόλτα. οι δυο μας. μακριά.
η διαφορά μεταξύ του "πότε" και του "ποτέ" είναι στη θέση του τόνου, λένε.
δεν ξέρω πια τι γίνεται. η ζωή μου έχει αλλάξει, κοιμάμαι τις νύχτες και ξυπνάω νωρίς το πρωί.
χάνομαι. ούτε καν σου θυμώνω. δεν μπορώ να ασχοληθώ.
δεν ξέρω αν το ήθελα. είναι που ο συνδυασμός δύο δύσκολων ανθρώπων φέρνει περίεργα αποτελέσματα. ισχύουν τα ίδια όμως.


Δεν μ' ενδιαφέρουν οι προσδιορισμοί. 
Μου αρκεί που υπάρχεις. 
Μου αρκεί το Εσύ.
Μπορώ να πνιγώ μέσα σ' αυτό.


"ό,τι δεν αρχίζει, δεν τελειώνει.
  ό,τι δεν ξεκινάει, δεν φθείρεται.
  ό,τι δεν είναι σχέση, δεν έχει υποχρεώσεις.
  ό,τι δεν έχει υποχρεώσεις, είναι ένα παιχνίδι.
  ό,τι είναι παιχνίδι, δεν έχει πόνο.
  ό,τι δεν έχει πόνο, είναι ιδανικό.
  ό,τι δεν είναι ιδανικό, είναι λίγο."

κράτα με.

Μερικές φορές, με λυτρώνει τόσο η παρουσία σου, που ακόμα και 'γω ξαφνιάζομαι..
Ευτυχώς εσύ δε φοβάσαι.

κράτα με. όπως εσύ θέλεις.
μάθε να κλείνεις τα μάτια όταν πρέπει.
να διώχνεις τις σκέψεις, τις λέξεις, τους αιώνες, τα κύματα, τους ουρανούς σου.
να βυθίζεσαι στο άπειρο, στα βλέμματα, στο γέλιο, στο σκοτάδι.
στα χέρια μου.
θέλω να σου δείξω πως η ζωή είναι τέχνη.
και ο έρωτας μάχη.
όμως είσαι παιδί και πως να σε κάνω να το καταλάβεις..
δε λέω τίποτα και απλά σε νανουρίζω.
θα μπορούσες αν ήθελες, να ονειρευτείς, να ξυπνήσεις, να με κοιτάξεις και να τα δεις όλα.

they'd only remind me of you

γιατί ποτέ κανείς δεν θα καταλάβει.
δεν θα φτάσει.
δεν είναι οι άλλοι. δεν είσαι ούτε εσύ.

νιώθω σκατά αυτές τις μέρες
είμαι κουρασμένη.
και μου λείπεις.

και τελικά ό,τι έχει κανείς είναι οι εμμονές του

αέρας και νερό ήταν
και μια θέση
που εύκολα κατακτήθηκε
με χάρισες στο κενό
θέλει δύναμη να κρατήσεις τις στιγμές
ήταν δικές σου
και δικές μου
είναι ατιμία ο συσχετισμός.
δειλία.
ανανδρία να κλέβεις τη ζωή μας.
εξαγορά συνειδήσεων
παραβίαση. 
γι' άλλη μια φορά
ταπείνωση.


καταπάτηση όλων αυτών που έθαψα
που έκρυψα για να μην δουν, 
που μοιράστηκα μαζί σου
και έπρεπε να είναι μόνο μαζί σου.


μου μοιάζει;
αλήθεια, το ξέρει;

λευκές σελίδες

έρχονται και φεύγουν
βλέπω τα μάτια σου να γυαλίζουν στο φως νυσταγμένα
θυμάμαι τότε που στα χέρια σου αναγνώριζα την κούραση
κοιμόσουν πάντα στις ταινίες
δεν με ένοιαζε.


ήμουν σίγουρη για τα όρια
συνειδητά ήταν
μας βλέπω και γελάω
ξέρω πως για κάποιους ανθρώπους δεν θα μπορέσω ποτέ να γράψω
τη στιγμή που για άλλους δεν μου φτάνει μια ζωή.
                                                          ...και τώρα σκέφτομαι εσένα
                                                                                που ποτέ δεν ρώτησες για τα τετράδιά μου.

σε έμαθα

μέσα απ΄τις φωνές και τους αναστεναγμούς.

τα τυφλά βλέμματα κάπου ανάμεσα 

και την αδυναμία να αντισταθείς.

Like a vein on my arm.

αλήθεια είναι. ακόμα κρύβομαι.
από συνήθεια πια.
ίσως είναι το μόνο που μετάνιωσα, έτσι νομίζω τώρα.
παρακολούθησα τα γεγονότα από ψηλά, σαν να βρισκόμουν αλλού.

έβλεπα τη θάλασσα να φουσκώνει κάτω από τα πόδια μας. 
κι εκείνους που φώναζα παιδιά να γελάνε.
κι όταν τους άκουγα να γελάνε ξάπλωνα κάτω για να βλέπω τ' αστέρια. 
κι όταν ξάπλωνα φυσούσαν τον καπνό στο πρόσωπό μου για να γίνω ένα μαζί τους. 
και προσευχόμουν να μην ξημερώσει ποτέ.

θυμάμαι πως κοιμόμουν πολύ.. 
τόσο που έχανα τις μέρες, τα λόγια, τις σκέψεις, τις δυνάμεις μου. 
εναλλάσσονταν τα όνειρα, εξαφανίζονταν όλα τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.
βυθιζόμουν στη λύτρωση, κάθε φορά περισσότερο. 
είχε ζέστη. 
έβρισκα στα σεντόνια ανθρώπους που έλειπαν χρόνια. 
δεν ξέρω αν υπήρχα στ' αλήθεια. 
νομίζω μπορούσα να πετάξω.

wecanonlybewhoweare

Μπορεί οι άνθρωποι να μην αλλάζουν 
αλλάζουν όμως οι καταστάσεις...


και 'συ, και 'γω, και οι άλλοι, επηρεαζόμαστε, προσαρμοζόμαστε 
και συνεχίζουμε.

πέρασε ο καιρός. και δεν καταλάβαμε. δεν νοιαστήκαμε.
συνεχίσαμε. τόσο διαφορετικοί και τόσο ίδιοι.
κάπου συναντηθήκαμε, κάπου στην πορεία.

τα χέρια σου μου φάνηκαν ωραιότερα.
τα παρατηρούσα τη νύχτα που δεν κοιτούσες και σαν να μου ήρθε η διάθεση να τα χαιδέψω ξανά.
τα άγγιξα λίγο μόνο. μου φάνηκαν βαριά, σίγουρα.
πρώτη φορά σίγουρα.

καλό ξημέρωμα μας εύχομαι
σαν το χθεσινό.

...ή έχεις φύγει και ξέρουμε πως άρχισ' ο χειμώνας.

ίσως κρυώνεις
ίσως κάνεις έρωτα
ίσως με σκέφτεσαι



τρόμαξα πολύ.
με αρρωσταίνεις.
και δεν καταλαβαίνεις
πόσο με επηρεάζει
η κάθε σου συλλαβή.
παράνοια.
πόση παράνοια;
αποκτώ συνήθειες δικές σου. συνήθειες που σιχαινόμουν, συνήθειες που λάτρευα. παίρνω το ύφος σου, μιλάω αόριστα, γενικά. -με κουράζουν οι γενικότητες- δεν θυμώνω, μόνο χαλαρώνω. κάθε μέρα, κάθε βράδυ, μέχρι να μου γίνει εξάρτηση. μιλάω για ελευθερία και θάνατο. γι αγάπη. το παίζω διπλωματικά μέχρι αηδίας. είμαι τύπος εντάξει.
                         το κόβω τώρα.
                         απόψε θα κοιμηθώ μόνη μου.
                         χωρίς μουσική. χωρίς αλκοόλ. χωρίς εσένα.

Seeking a friend for the end of the world

Σε τρομάζω μήπως;

 Μου λείπουν τα καλοκαίρια μας...

Κι ανατινάζονται τα λόγια

που ήθελα τόσο να σου πω

κατρακυλάνε σαν ποτάμια

σ’ έναν άγνωστο γκρεμό

Όσο παλεύω να σε φτάσω

τόσο σε παίρνει μακριά

αυτός ο αέρας που σφυρίζει σαν να λέει

πότε ξανά...

Κι αναρωτιέμαι, τι θα πει "για πάντα"...

*Παύλος Παυλίδης- Ποτέ ξανά

Want to know a secret?

HOPE IS A BITCH

Χαίρομαι που το ξεκαθαρίσαμε.

Καλό μας μήνα.

Καλή ζωή.

ναι, αλλά θα περιμένει λιγάκι..

εμείς

θα την ονομάσω περίοδο αναμονής και θα την ταυτίσω με την απουσία.

διάσχιση ονομάζεται η κατάσταση κατά την οποία δεν μπορούμε να θυμηθούμε κάποια γεγονότα, οποιασδήποτε ομάδας ψυχικών ή συμπεριφορικών διεργασιών που μας συνέβησαν

Είναι και τα χέρια που μου λείπουν τόσο.

Που τα αγαπώ και μ' αγαπάνε. που με φροντίζουν.

Έπειτα είναι και οι ψίθυροι μέσα στη νύχτα.

Και που ποτέ δεν φτάνουν αυτά που έχω.

Ποτέ δεν φτάνω.

Η ομορφότερη ώρα είναι γύρω στις 3 τη νύχτα,

που τριγυρνάμε στο άδειο κέντρο, χέρι- χέρι.

Σπέρνεις πανικό και 'γω γελάω.

Αν μπορούσα, θα γέμιζα τους τοίχους με ποιήματά σου.

Θα άντεχα να ξυπνάω μετά στο φως

και δεν θα αντιστεκόμουν.

Θα άκουγα το γέλιο σου κάθε πρωί

και θα σου έφερνα λουλούδια.

απουσία ερεθίσματος, φαντασίας και διέγερσης

απουσία αγαπημένων προσώπων

απουσία του εαυτού μου