λευκές σελίδες

έρχονται και φεύγουν
βλέπω τα μάτια σου να γυαλίζουν στο φως νυσταγμένα
θυμάμαι τότε που στα χέρια σου αναγνώριζα την κούραση
κοιμόσουν πάντα στις ταινίες
δεν με ένοιαζε.


ήμουν σίγουρη για τα όρια
συνειδητά ήταν
μας βλέπω και γελάω
ξέρω πως για κάποιους ανθρώπους δεν θα μπορέσω ποτέ να γράψω
τη στιγμή που για άλλους δεν μου φτάνει μια ζωή.
                                                          ...και τώρα σκέφτομαι εσένα
                                                                                που ποτέ δεν ρώτησες για τα τετράδιά μου.

σε έμαθα

μέσα απ΄τις φωνές και τους αναστεναγμούς.

τα τυφλά βλέμματα κάπου ανάμεσα 

και την αδυναμία να αντισταθείς.