Μην ανησυχείς όμως, το συνήθισα..

Χτυπάς και χτυπάς μέχρι να βρεις το σημείο που πονάει. Απ' την αρχή ξέρεις φυσικά ποιο είναι, τα προηγούμενα χτυπήματα υπάρχουν απλά για να ικανοποιήσεις το σαδισμό σου.

Θέλω να σου φωνάξω πως σε σιχαίνομαι, σε σιχαίνομαι τόσο που ανακατεύομαι όταν σε βλέπω. Και ντρέπομαι γι΄αυτό. Ειλικρινά. Ντρέπομαι και λυπάμαι πολύ. Μα δεν μου άφησες άλλη επιλογή.

Κάθε φορά λέω δε μπορεί, κάτι θα υπάρχει. Προσπαθώ, ξανά και ξανά απ' την αρχή να χτίσω ό,τι δεν χτίστηκε όπως έπρεπε τόσα χρόνια. Μα κάθε προσπάθειά μου μένει στάσιμη, να αιωρείται ανάμεσά μας με δειλία. Ώσπου χτυπάς ξανά και ψάχνεις απεγνωσμένα εκείνο το σημείο, σαν να απειλήσε απ'την έστω και αποτυχημένη προσπάθειά μου, σαν να θέλεις να τραφείς απ' τα δάκρυά μου. Και ό,τι ήταν στάσιμο δεν υπάρχει πια. Ούτε καν αυτό.

Έχω βαρεθεί να σκέφτομαι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ό,τι κι αν συνάντησα δεν είναι αρκετό για να σε δικαιολογήσει, και ποτέ δεν θα βρεθεί κάτι. Δεν σου φταίω εγώ, εμείς.. Η ζωή  σου, αυτή σου φταίει. Αλλά μαζί μ' αυτή καταστρέφεις και τη δική μας. Τη δική μας! Με ποιο δικαίωμα αλήθεια το κάνεις αυτό?  κουράστηκα. 

Κοίταξέ με. Σου μοιάζω. Στα μάτια μου βλέπουν εσένα και είναι τόσο αηδιαστικό και θέλω να ουρλιάξω πως δεν είναι αλήθεια και να τους κάνω να με πιστέψουν.. Είναι όμως.

Όταν με πληγώνει κάποιος σκέφτομαι και σκέφτομαι γρήγορα και ύπουλα ποιες λέξεις θα χρησιμοποιήσω ώστε να του στοιχίσει περισσότερο, ποιες θα πονέσουν αληθινά. Σκέφτομαι και σκέφτομαι με αγωνία και μαθηματική ακρίβεια πως θα τις προφέρω, πότε, με ποια σειρά, με τι ύφος ώστε να ακουστούν όσο χειρότερες γίνεται, τόσο που η τελευταία να σκοτώσει. 

Χα! Ομοιότητα ε? Το ξέρω, νιώσε περηφάνια για 'μένα, έγινα όπως εσύ.

Πάνω που έλεγα πως θα τα καταφέρω, θα ξεφύγω, μπήκα με χαρακτηριστική ευκολία στο κλουβί μου. Τώρα τις νύχτες βλέπω την ψυχή σου στο σώμα μου. Τις σκέψεις σου, τους φόβους σου, τη ζήλια σου, την αλαζονεία σου, τα κόμπλεξ σου να ορμάνε και να με κατασπαράζουν. Και εγώ δεν κλαίω, ούτε φωνάζω, ούτε λυπάμαι. Τα νιώθω δικά μου πια.

Ό, τι αφήνεις σε αφήνει, λένε. Έτσι με έκανες να αφήσω τα πάντα, ακόμα και τα όνειρά μου. Και με άφησαν κι αυτά. Δεν θα στο συγχωρήσω βέβαια, όσο έχω μνήμη, όπως μου έχεις μάθει εσύ να κάνω. Ελπίζω τώρα να χαίρεσαι. Δεν το λέω με κακία. Αλήθεια ελπίζω να χαίρεσαι, μήπως και ξέσπασες και γλιτώσουν οι άλλοι. Γιατί κρίμα είναι, δε νομίζεις?

Μερικές φορές θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια. Υπήρχε μια περίοδος που σε θαύμαζα (!) και όταν σε έβλεπα η καρδιά μου ήταν ζεστή. Μετά την πάγωσες. Μην ανησυχείς όμως..