Ψεύτικα αισθήματα Στ' άσαρκα μάγουλα
ψεύτη του κόσμου! πώς έχει μείνει
Μα το παράξενο πίκρα το νόημα
φως του έρωτός μου γέλιου που σβήνει!
φέγγει στου σκοτεινού Είναι το αξήγητο
δρόμου την άκρη: το μικροστόμα
με το παράπονο δίχως το μίλημα,
και με το δάκρυ, δίχως το χρώμα.
κόρη χλωμόθωρη, Κάποια μεσάνυχτα
μαυροντυμένη. θα σε αγαπήσω.
Κι είναι σαν αίνιγμα, Μούσα. Τα μάτια σου
και περιμένει. θα τα φιλήσω,
Λιώνει το βλέμμα της να βρω γυρεύοντας
απ' την ασθένεια. μες στα νερά τους
Σάμπως να λιώνουνε τα χρυσονείρατα
χέρια κερένια. και τους θανάτους,
και τη βασίλισσα
λέξη του κόσμου,
και το παράξενο
φως του έρωτός μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου