Boy Wolf

"I stopped going to therapy

because I knew my therapist was right

and I wanted to keep being wrong.

I wanted to keep my bad habits

like charms on a bracelet.

I did not want to be brave.

I think I like my brain best

in a bar fight with my heart.

I think I like myself a little broken.

I’m ok if that makes me less loved.

I like poetry better than therapy anyway.

The poems never judge me

for healing wrong."

-Clementine von Radics

...και θάβονται, βιάζονται οι ανθρώπινες φωνές

η σιωπή σου με τραβάει κάτω

δεν σε νοιάζει πως είμαι τώρα

τίποτα

και αναρωτιέμαι

πόσες φορές μπορώ να πεθάνω μέχρι ν' αρχίσω να σκοτώνω;

το πρόβλημα με ανθρώπους σαν εμάς

είναι ότι δεν πεθαίνουμε κανονικά

έπρεπε να υπάρχει κάτι και για 'μας

άλλοι χάθηκαν, 

άλλους τους κράτησε 

για πάντα το φεγγάρι

οι φίλοι μου
ζούσαν σαν σε όνειρο. 
έρχονταν σε ώρες ακατάστατες 
με δάκρυα στα μάτια και μπουκάλια στα χέρια. 
τη νύχτα είχαν πάντα κάτι συναρπαστικό να πουν, θυμάσαι;
τους κοίταζα στα μάτια και τους φιλούσα
τους φιλούσα για όλα τα χρόνια που θα περάσουν
για όλα τα όνειρα που θα ξεψυχήσουν
για όλες τις αγάπες που πεθαίνουν.
με μεταμόρφωναν σε ήρωα και μου φιλούσαν τα μαλλιά. 
αγαπούσαν σαν τις νύχτες του χειμώνα
και πέθαιναν ξαφνικά, απροειδοποίητα.
















δεν υπάρχει τίποτα μονιμότερο από το "προσωρινό"

let me straddle your mind

μάτια μου,

αν δεν φαντάζεσαι φωτιές,

με κάρβουνα μην παίζεις.

Ακόμη

Εξακολουθώ να μην πιστεύω
έρχεσαι δίπλα μου
και η νύχτα είναι μια χούφτα
αστεριών και ευθυμίας
δακτύλων γεύσεις ακούω και βλέπω
το πρόσωπό σου το μεγάλο σου διασκελισμό
τα χέρια σου, και ακόμα
ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω
ότι η επιστροφή σου έχει πολλά
να κάνει με σένα και με μένα
και για ξόρκι το λέω
και για τις αμφιβολίες το τραγουδώ
κανείς ποτέ δεν θα σε αντικαταστήσει
και τα πιο ασήμαντα πράγματα
αλλάζουν σε θεμελιώδεις
επειδή γυρνάς στο σπίτι
ωστόσο εξακολουθώ να
αμφιβάλλω σε αυτήν την τύχη
γιατί ο ουρανός σε έχει
μου φαίνεται φαντασία.
Αλλά έρχεσαι και είναι σίγουρο
και έρχεσαι με το βλέμμα σου
και γι’ αυτό η άφιξή σου
κάνει μαγικό το μέλλον
ακόμη και αν δεν είναι πάντα κατανοητές
οι ενοχές μου και οι καταστροφές μου
αλλά ξέρω ότι στα χέρια σου
ο κόσμος έχει νόημα
και αν φιλήσω με τόλμη
και το μυστήριο των χειλιών σου
δεν θα υπάρχουν αμφιβολίες ή άσχημες γεύσεις
θα σ 'αγαπώ περισσότερο ακόμη.

Πώς σ' αγαπώ; Άσε με να μετρήσω τρόπους.
Σε αγαπώ στο βάθος και στο πλάτος και στο ύψος
Που η ψυχή μου μπορεί να κατακτήσει, όταν νιώθει αμήχανη
Για τους σκοπούς της ύπαρξης και της γοητείας της ιδεατής.
Σε αγαπώ στο επίπεδο της καθημερινής
Της πλέον ήρεμης ανάγκης, στο φως του ήλιου και του κεριού.
Σε αγαπώ ελεύθερα, όπως όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη νίκη του καλού
Σε αγαπώ αγνά, όπως όταν γυρίζουν από προσευχή.
Σε αγαπώ με ένα πάθος που έβαλα σε χρήση
Μες στις παλιές μου λύπες και με μια πίστη
από την ηλικία μου την παιδική.
Σε αγαπώ με μιαν αγάπη που φαινόταν πως θα χάσω
Με τους χαμένους μου άγιους - Σε αγαπώ με την αναπνοή,
Με τα χαμόγελα και τα δάκρυα όλης της ζωής μου! Κι αν ο Θεός θελήσει,
Μετά τον θάνατο θα σ' αγαπώ ακόμα πιο πολύ




Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ

η περιπέτεια

Και θα μπορούσε κάποτε να γραφτεί η συγκλονιστική περιπέτεια μιας γυναίκας που της έπεσε η βελόνα στο πάτωμα, εκείνη γονατίζει κι αρχίζει να ψάχνει, εκεί συναντάει την παλιά της ζωή: χαμένα όνειρα, σφάλματα, νεκροί, μα η βελόνα πρέπει να βρεθεί, το φόρεμα να παραδοθεί, ο Χριστός να σταυρωθεί κι η γυναίκα ψάχνει, ψάχνει ώσπου ξαναβρίσκει τη βελόνα - σηκώνεται τότε, κάθεται στην καρέκλα εξαντλημένη και συνεχίζει να ράβει, ενώ κλαίει σιγανά γιατί κατάλαβε άξαφνα



πως γυρισμός δεν υπάρχει...

If I needed you, would you come to me?

And if you needed me, I would come to you

I would swim the seas to ease your pain

//Αυτή η γη κι ο ουρανός
μου τάξανε δεκάδες καλοκαίρια
τους πίστεψα και γύρισα
τον κόσμο όλο ψάχνοντας για 'σένα.

Ο άνεμος χρωματιστός
φυσούσε προς τα λόγια που μου είπες.
Στο μαύρο φως, το κρύο φως
της νύχτας που δε γνώρισες ποτέ σου.//

Χρόνια Πολλά

...επειδή ξημερώνει
                       άκουσε με...




φεύγουν οι μέρες, τόσο γρήγορα και το μυαλό αντιδρά.
η αγαπημένη κλαίει... γιατί τόση σιωπή;
ας μην απολογηθούμε απόψε, δεν υπάρχει χρόνος
δεν θα γραφτούν βιβλία για 'μας, ποτέ. ούτε τραγούδια
και κανείς δεν θα αφηγηθεί την ιστορία μας
ούτε θα ακούσει... γιατί τόση αδυναμία;    


η νύχτα πεθαίνει, ξεγριστράει και το σώμα απλουστεύει
τα μάτια μικραίνουν
εύχομαι να μην ήξερα... γιατί αγωνιούμε;
σκεφτικοί σκίσαμε τα σπλάχνα μας σε τούτο το κακό
και τίποτα δεν μάθαμε. δεν ακούσαμε τις φωνές
ο θόρυβος της μηχανής ήταν πολύς,
όπως ο έρωτας μας.

κάθε φορά σε ερωτεύομαι

αναιτιολόγητα, χαμογελώντας

όλα αλλάζουν

το σπίτι είναι σπίτι

η θάλασσα θάλασσα

κι εμείς παιδιά

...

τα υπόλοιπα είναι τεχνητή αναπνοή

ίδιο χρώμα

ο μυστικός κωδικός είναι απλός
λίγη απάτη μόνο
μα εσύ δεν είσαι τέτοιος τύπος.
Θέλησες να λύσεις τη γλώσσα μου
χωρίς να ξέρεις
είπες πως το χτύπημα δεν ήταν δικό σου
κι όμως, εγώ θυμάμαι
περίμενα τη συνάντηση
κάθε μέρα, κάθε λεπτό
λες και θα λύτρωνε τις αλυσίδες
των χιλιάδων ανθρώπων μου.
Νόμιζα
πως θα σε μάθω παίζοντας
πως μόνο έτσι
ο πύργος μας ήταν ασφαλής.
Δεν μέτρησα τα βήματα μου
δεν κοίταξα το δρόμο
μόνο άπλωνα το πρόσωπό μου στον ήλιο
και γελούσα.
Χάθηκα κάπου στην πορεία.







δεν φτάνει αυτή η ζωή
γι αυτό που νιώθω.
είναι λίγη.
μην προσπαθείς.

Μαζί δεν χωράμε σ' αυτό το κόσμο.