the dance

όλα στα πόδια σου

το να αγαπήσεις, ν'αλλάξεις ή έστω και μόνο να το δοκιμάσεις σημαίνει πως πρέπει να καταστρέψεις όλες σου τις ισορροπίες. Έχτισες τον κόσμο σου έχοντας στο μυαλό σου μια γκαρσονιέρα και τώρα δεν έχεις όρεξη να ρίξεις τους τοίχους και να την κάνεις ένα μεγαλύτερο διαμέρισμα.

έχεις τραβήξει μια γραμμή, έχεις βάλει ένα όριο και απ' τη ζωή παίρνεις μονάχα ό,τι χωράει μέσα σ' αυτό. οτιδήποτε άλλο πιο μεγάλο και ογκώδες σου τύχει το αφήνεις να φύγει. 

δεν προσαρμόζεσαι και δεν ζεις τη ζωή με ό,τι αυτή σου προσφέρει, μα η ζωή για 'σένα γίνεται ζωή μονάχα όταν έρχεται στα μέτρα σου. πρέπει να μάθεις να "βγαίνεις απ' τα όριά σου"




για να καταλάβεις ποια είναι τα όρια σου,  
πρέπει να σπρώξεις τον εαυτό σου στα άκρα.




αν τα κατάφερνες, θα ήταν καλύτερο από οποιοδήποτε ναρκωτικό.

don't mind burning at all

σκεφτόμουν συνέχεια
όλο το βράδυ
και μετά όλη την ημέρα
τι να ναι αυτό που το θρέφει
τόσο επίμονα.
νομίζω--
δεν είναι η μουσική
η ποίηση
οι σκέψεις.
ούτε η αναμονή
που το κρατάει,
το λάθος ή
το απαγορευμένο. 
το γαμώτο που δεν ζήσαμε
τα καλοκαίρια που πέρασαν
οι φορές που έφυγες και ξαναγύρισες
οι στιγμές που λέω τέλος, 
ποτέ πια
νομίζω αυτά δεν φτάνουν.
δεν είναι ούτε οι άλλοι,
που δεν συγκρίνονται
ούτε καν εγώ κι εσύ.
νομίζω--
πως ό,τι είναι ήδη ισχυρό
τρέφεται τόσο με τα πάντα
όσο και με το τίποτα.
έτσι, από μόνο του,



το να υποκύπτεις χωρίς να υπάρχουν πειστικοί λόγοι, 
δεν τιμά την νοημοσύνη κανενός.
--
Ας είναι.




you are the prettiest hell I have ever been in

Αν κάποιος επέμενε να 

με ρωτά γιατί τον 

αγαπώ,

πιστεύω πως θα 

μπορούσα

να απαντούσα

μονάχα έτσι: 

γιατί είναι αυτός

κι εγώ είμαι εγώ







-michel de montaigne

it was words that I fell for

in the end, it was words that broke my heart




δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο απ' το να έχεις υποφέρει. 
μεγάλες καταιγίδες, ασίγαστος έρωτας και θάνατος σε αλμυρό νερό.
τα σημάδια μας είναι αυτά που μας κάνουν αυτό που είμαστε


ο έρωτας και ο θάνατος πάνε πάντα μαζί. 
σκοτώνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου για να ζήσει το "εμείς"
μόνο που εσένα σε ήθελα ολόκληρο, γι' αυτό σκοτώσαμε εμένα. 
σε λάτρεψα όπως λάτρεψες τον ανταγωνισμό. 
τον ανταγωνισμό με το χρόνο, τις υποχρεώσεις μου 
και έπρεπε πάντα να κερδίζεις. 
πάντα κέρδιζες. έχανα το μυαλό μου. 
καθετί άλλο έμοιαζε να στερείται νοήματος, 
να είναι κενό, ανούσιο.  
η όψη της λαγνείας είναι πάντα μελαγχολική. 
και πάλι, δεν καταλαβαίνω γιατί τα παρατάς 
όταν όλα αρχίζουν να γίνονται έτσι όπως θα 'πρεπε πάντοτε να είναι.


Η σιωπή σου ήταν, είναι και θα είναι 
ένα από τα πιο επώδυνα πράγματα που έχω δοκιμάσει στη ζωή μου. 
Τα λόγια σου, πάντα μια υπόσχεση που καίει.