να περισώσω τη μνήμη του παρελθόντος και να επιζήσω μες τον ίδιο μου τον τρόμο*

σκέφτομαι πως ίσως είναι το μαύρο που δεν με αφήνει να ανασάνω.
κι αν είναι όμως, τι?
όταν συμβαίνει με φοβίζει και σαν κακομαθημένο προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως το μίσος προέρχεται από την αγάπη.
έπειτα είναι και η νύχτα. ο αέρας κοπανάει τα πάντα και ακούω τόσο δυνατά τους χτύπους της καρδιάς μου που νομίζω ότι γίνεται πάλι σεισμός. τα μάτια τόσο ανοιχτά που πονάνε και ξεραίνονται. 
νομίζω άκουσα το βουβό κορίτσι του βιβλίου


σ' έναν κόσμο με τρομαχτικές ιστορίες, με ήρεμες ησυχίες, όπου ο χρόνος δεν σημειωνόταν με ρολόγια ούτε με ημερολόγια και όπου τα αντικείμενα είχαν τη δική τους ζωή, τα φαντάσματα κάθονταν στο τραπέζι και μιλούσαν με τους ανθρώπους, το παρελθόν και το μέλλον ήταν μέρος του ίδιου πράγματος και η πραγματικότητα του παρόντος ήταν ένα καλειδοσκόπιο από ανακατεμένους καθρέφτες, όπου οτιδήποτε μπορούσε να συμβεί.*




*απόσπασμα από το βιβλίο Το σπίτι των πνευμάτων