δικαιολογίες μπορείς να ψάχνεις μια ζωή
feel
Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012
Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012
I want things to be different
Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012
Ελίζες
Σε σκέφτομαι να γελάς, να βγάζεις λουλούδια από τα χέρια, να τα προσφέρεις
να εμφανίζεις σκιουράκια από τα μανίκια και ουράνια τόξα πίσω σου.
Παραξενεύτηκα που έβαλες χρώματα στον τοίχο
έβαλες και στολίδια και χαμόγελα
και 'γω τα κοιτάζω κάθε πρωί προσπαθώντας να αποφασίσω αν ταιριάζουν εδώ μέσα
Κανείς δεν τόλμησε να αλλάξει το χρώμα που κρατούσε. Μόνο εσύ
νομίζω το έκανες επίτηδες, ευτυχώς που το έκανες
ξέρεις, το βλέπω και νιώθω διαφορετικά...
περίεργα διαφορετικά, σαν όμορφα..
σαν να χαζεύουμε ισπανικές ταινίες =)
να εμφανίζεις σκιουράκια από τα μανίκια και ουράνια τόξα πίσω σου.
Παραξενεύτηκα που έβαλες χρώματα στον τοίχο
έβαλες και στολίδια και χαμόγελα
και 'γω τα κοιτάζω κάθε πρωί προσπαθώντας να αποφασίσω αν ταιριάζουν εδώ μέσα
Κανείς δεν τόλμησε να αλλάξει το χρώμα που κρατούσε. Μόνο εσύ
νομίζω το έκανες επίτηδες, ευτυχώς που το έκανες
ξέρεις, το βλέπω και νιώθω διαφορετικά...
περίεργα διαφορετικά, σαν όμορφα..
σαν να χαζεύουμε ισπανικές ταινίες =)
Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012
It hurts to face it
ζει μέσα μου κάτι που κρατάει τα μάτια ανοιχτά και την ψυχή σβησμένη
κουράστηκα να ψάχνω τα λόγια
όταν δεν υπάρχει τίποτα, δεν υπάρχει και τίποτα να δικαιολογήσεις
απλή λογική, δεν ξέρω γιατί μας διαφεύγει
σκέφτομαι αυτό που κάποτε πίστευα τόσο δυνατά
τελικά δεν είμαστε το ίδιο τυχεροί
βλέπω πώς το κόκκινο αλλάζει τόνους καθώς κυλά
και πώς το μαύρο μένει το ίδιο
ναι, δεν είμαστε το ίδιο τυχεροί
δεν υποθέτω τίποτα πια,
θα παρακολουθώ πάντα από απόσταση, να ξέρεις
Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012
να περισώσω τη μνήμη του παρελθόντος και να επιζήσω μες τον ίδιο μου τον τρόμο*
σκέφτομαι πως ίσως είναι το μαύρο που δεν με αφήνει να ανασάνω.
κι αν είναι όμως, τι?
όταν συμβαίνει με φοβίζει και σαν κακομαθημένο προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως το μίσος προέρχεται από την αγάπη.
έπειτα είναι και η νύχτα. ο αέρας κοπανάει τα πάντα και ακούω τόσο δυνατά τους χτύπους της καρδιάς μου που νομίζω ότι γίνεται πάλι σεισμός. τα μάτια τόσο ανοιχτά που πονάνε και ξεραίνονται.
νομίζω άκουσα το βουβό κορίτσι του βιβλίου
σ' έναν κόσμο με τρομαχτικές ιστορίες, με ήρεμες ησυχίες, όπου ο χρόνος δεν σημειωνόταν με ρολόγια ούτε με ημερολόγια και όπου τα αντικείμενα είχαν τη δική τους ζωή, τα φαντάσματα κάθονταν στο τραπέζι και μιλούσαν με τους ανθρώπους, το παρελθόν και το μέλλον ήταν μέρος του ίδιου πράγματος και η πραγματικότητα του παρόντος ήταν ένα καλειδοσκόπιο από ανακατεμένους καθρέφτες, όπου οτιδήποτε μπορούσε να συμβεί.*
*απόσπασμα από το βιβλίο Το σπίτι των πνευμάτων
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)