είναι κάτι μήνες
που φιλοξενώ τον τρόμο
και έχω ανάγκη να με βλέπεις
σαν μωρό παιδί
και φοβάμαι να στα πω
και είναι τόσα
----
ποτέ δεν κατάλαβε
μα δεν την ένοιαζε να καταλάβει
μονάχα το σώμα την ένοιαζε
είχε το σώμα
είχε τη μυρωδιά
έψαξε την ψυχή
έψαξε
όπως ένα παιδί
ψάχνει απεγνωσμένα τη μάνα του
μέσα στους αγνώστους.
μέσα στις φωνές, σκέφτηκε
κάπου στο βαθύ μπλε
θα ήθελα να με αγαπάς με χίλιους τρόπους
θα ήθελα να ήταν σωστό από την αρχή.
να είμαι ήρεμη -μα ξέρεις τι με πιάνει; κάτι με πονάει στο στομάχι, μάλλον όχι, όχι πόνος, κάτι με σφίγγει, ναι, ένα σφίξιμο. δεν ξέρω. δεν είχα πρόβλημα να το βλέπει ο ήλιος πάντως. κάθε άλλο. απλώς μετά ήταν τόσο λάθος που ήθελα να το θάψω. και όχι, δεν φταις (μόνο) εσύ.
2 σχόλια:
Μα ποτέ δε φταίει κανείς...
Μόνο οι συγκυρίες..
Όμορφο κείμενο..
να σου πω, εγώ δυστυχώς ποτέ δεν κατάλαβα το όλο με τις συγκυρίες.. =\
ευχαριστώ (:
Δημοσίευση σχολίου