Σατανική Σύμπτωση

Η ανυπομονησία

η καμία απολύτως βιασύνη

ο τρόπος του λέγειν

ο τρόπος του σιωπάν

η επιμονή

η εύσχημη υποχωρητικότητα

το ζωηρό ενδιαφέρον

το ράθυμο ενδιαφέρον

το αμέσως

το κόμπιασμα

το εξαρτάται απ' τον καιρό

το ασχέτως καιρού

το πολύ επιθυμητό

το αξεκαθάριστα επιθυμητό

και το κατ' ανάγκην

έχουν τον ίδιο ακριβώς κωδικό:

αλήθεια πότε θα σε δω;

Δεν είναι περίεργο;

Βαθύ Μπλε

είναι κάτι μήνες 

που φιλοξενώ τον τρόμο

και έχω ανάγκη να με βλέπεις

σαν μωρό παιδί

και φοβάμαι να στα πω

και είναι τόσα

----

ποτέ δεν κατάλαβε

μα δεν την ένοιαζε να καταλάβει

μονάχα το σώμα την ένοιαζε

είχε το σώμα

είχε τη μυρωδιά

έψαξε την ψυχή

έψαξε

όπως ένα παιδί

ψάχνει απεγνωσμένα τη μάνα του

μέσα στους αγνώστους.

μέσα στις φωνές, σκέφτηκε

κάπου στο βαθύ μπλε

θα ήθελα να με αγαπάς με χίλιους τρόπους

θα ήθελα να ήταν σωστό από την αρχή.

να είμαι ήρεμη -μα ξέρεις τι με πιάνει; κάτι με πονάει στο στομάχι, μάλλον όχι, όχι πόνος, κάτι με σφίγγει, ναι, ένα σφίξιμο. δεν ξέρω. δεν είχα πρόβλημα να το βλέπει ο ήλιος πάντως. κάθε άλλο. απλώς μετά ήταν τόσο λάθος που ήθελα να το θάψω. και όχι, δεν φταις (μόνο) εσύ.

έχεις χρόνια σωπάσει

"Οι λέξεις ξεπερνάνε τα όρια του χρόνου.

 Οι λέξεις μόνο έχουν την ικανότητα να περιγράφουν τι είναι πραγματικότητα και τι όχι.

Στις λέξεις ακουμπάει ο χρόνος και ο θάνατος." 

Πως θα’ναι αν γίνεις διάφανος;

Βλέπω τα χείλη σου μόνο

Μα η φωνή σου δεν φθάνει...

(Ναζίμ Χικμέτ)

Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας

Το Σκόρπιο Αίμα

Σκαλί-σκαλί πάει ο Ιγνάθιο 

το θάνατό του φορτωμένος.

Γύρευε να 'βρει την αυγή

μα πουθενά η αυγή δεν ήταν.

Γυρεύει τη σωστή θωριά του

και τ' όνειρό του αλλάζει δρόμο.

Γύρευε τ' όμορφο κορμί του

και βρήκε το χυμένο του αίμα.

Στιγμή δεν έκλεισε τα μάτια

που είδε τα κέρατα κοντά του,

όμως οι τρομερές μανάδες

ανασηκώσαν το κεφάλι.

Κι από το βοσκοτόπια πέρα

ήρθ' ένα μυστικό τραγούδι

που αγελαδάρηδες ομίχλης

τραγούδαγαν σε ουράνιους ταύρους.

Δεν είχε άρχοντα η Σεβίλλια

μπροστά του για να παραβγεί

ούτε σπαθί σαν το σπαθί του

ούτε καρδιά να ναι τόσο αληθινή.

Σαν ποταμός από λιοντάρια

η ξακουσμένη του αντρειοσύνη,

και σαν σε πέτρα σκαλισμένη

η στοχασιά του η μετρημένη.

Τώρα για πάντα πια κοιμάται.

Τώρα τα μούσκλια και τα χόρτα

με δάχτυλα που δε λαθεύουν

το άνθος ανοίγουν του μυαλού του.

Και το τραγουδιστό του αίμα

κυλάει σε βάλτους και λιβάδια,

γλιστράει στο σύγκρυο των κεράτων,

άψυχο στέκει στην ομίχλη,

σε βουβαλιών σκοντάφτει πόδια,

σα μια πλατιά, μια λυπημένη,

μια σκοτεινή γλώσσα, ώσπου τέλμα

να γίνει από αγωνία, πλάι

στον Γουαδαλκιβίρ των άστρων.

*

It's just a number (?)

"με τρομάζει κάποιες φορές"
"γιατί;"

μην ακούς τι λέω, κατά βάθος ξέρω γιατί.

Some choices are easy;

Some aren't.
 
Those are the really important ones,
 
The ones that define us as people.

There's no such thing as destiny.

There are only different choices.

και καλά ισορροπία.

ντρέπομαι που πνίγομαι ακόμα όταν σε σκέφτομαι.
θέλω να μάθω, να μάθω από τους ανθρώπους που είναι γενναίοι και παίρνουν αποφάσεις που τηρούν. που χαμογελούν και προχωρούν μπροστά, που είναι ανάλαφροι, που αγαπούν. 
ξέρεις, εκείνους που δεν επηρεάζονται από το χθες.

δεν ήταν κάτι, δεν θα ήταν κάτι. 
θα άναβε μέσα στο δωμάτιο και έξω θα έσβηνε, όπως εσένα. 
δεν θα έπιανε χώρο εκτός αν το ήθελες, όπως εμένα.
αλλά δεν. πάντα δεν.






τελικά μάλλον είναι αυτό που μου είπαν κάποτε, το σκέφτηκα και συμφωνώ.
όλα είναι μια σειρά, μια ακολουθία από αυστηρούς κανόνες, σαν τα μαθηματικά.
δίνεις κάπου και παίρνεις από αλλού.