Ας λιώσουν τα μάτια μου
δεν με νοιάζει.
Μακάρι να μπορούσα να το χειριστώ.
Ίσως μπορώ.
Απλά τώρα νιώθω χαμένη.
Σκέφτομαι τα χέρια σου
(σχεδόν τόσο αθώα όσο κι εσύ)
και τα μαλλιά σου
(πολύ ξεχωριστά για να μείνουν εδώ).
Πρόσεχέ τα, σε παρακαλώ.
Το ξέρω πως σε τρομάζουν οι τελείες,
γι' αυτό τις χρησιμοποιώ.
1 σχόλιο:
Ο φόβος κουράζει τα χέρια
που περιμένουν άγγιγμα
απο ριπές φωτός
Όταν ανάμικτος είναι
όμως
με σήματα αγάπης
λύπης,νοσταλγίας
αιώνια
συννεφανιασμένες μέρες
θ' αγκαλιάζω
μέχρι ο ήλιος
να σπάσει τη σιωπή.
Δημοσίευση σχολίου