Κάθε μεσάνυχτα, σαν έτοιμος να ταξιδέψεις.
Γύρω στις δύο. Αλλά, δεν έχει σημασία.
Άργησες.
Μα, προς τα πού δεν έχει τόπο η ώρα σου;
Αυτοσχέδια τα βήματά σου
ναυαγούνε στο φως.
Και οι πόθοι σου
εκεί που μόνιμα εκκολάπτεται γαλήνη.
Βέβαια θα 'τανε χαρά για εμένα
μία ξενάγηση στις όμβριες αισθήσεις μου, εδώ,
που οι μέρες ψηλαφούν
όπως την πιο βαμμένη πέτρα του Καιάδα
το φως
και εσένα.
Σε είδα να ζεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου