Το κεφάλι ακουμπάει στο γραφείο.
Τα χέρια τυλίγουν το κεφάλι.
Το ασταμάτητο τικ τακ δύο διαφορετικών ρολογιών.
-τόσο ίδιο και τόσο διαφορετικό-
υπενθυμίζει πως ο χρόνος κυλά, δεν συμμερίζεται την απραξία μου, δεν κουράζεται.
Είμαστε μαζί.
-Γιατί το κάνεις αυτό?
-Δεν έχω άλλη επιλογή.
-Πάντα έχεις.
Να γνωρίζω τόσο καλά το σώμα σου, ώστε να μην είμαι σίγουρη που τελειώνεις εσύ και που αρχίζω εγώ..
κι όλα γύρω σβήνουν, μα συνήθως δεν το προσέχω..
-υπάρχεις εσύ βλέπεις-
Πόσο γλυκό να καρφώνω τα νύχια μου στη σάρκα σου..
Πόσο αστείο να σε κάνω να ντρέπεσαι..
Τίποτα καλό δεν θα μπορούσε να προκύψει αν μιλούσαμε γι' αυτό.
Έτσι δεν μιλούσαμε και αιωρούνταν ανάμεσά μας σαν ατέλειωτη νύχτα με ένα ξημέρωμα που ποτέ δεν ερχόταν.
Διατάζω το σώμα μου να σταματήσει να τρέμει, αλλά δεν με υπακούει πια..
Πονάνε τα μάτια μου, τα χέρια μου, το κεφάλι μου.
Δεν βλέπω πια ωραία όνειρα.
Ονειρεύτηκα έναν άγγελο σε παραλήρημα μέσα στο παγωμένο νερό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου