3:45

Πάλι εφιάλτης. Δεν ξέρω τι τρέχει με 'μένα και νιώθω μέχρι και στον ύπνο μου ενοχές.

Κοιτάζω τριγύρω το δωμάτιο. Χαμός. Η ατμόσφαιρα ασφυκτική.

Παντού ίχνη που προδίδουν πως η ζωή μου εξελίσσεται εδώ μέσα και μόνο τις τελευταίες μέρες -στην πραγματικότητα μήνες-

Βιβλία, κουβέρτες, πιάτα, αμέτρητα μπουκάλια και ποτήρια, υπολείμματα φαγητού, παπούτσια, πετσέτες, σκουπίδια, νάιλον τσάντες, πεταμένα ρούχα και κάλτσες παντού. Και χαρτιά. Χιλιάδες χαρτιά. Μικρά, μεγάλα, χρωματιστά, άσπρα, μουτζουρωμένα, καθαρά, τσαλακωμένα, άθικτα, στους τοίχους, στο πάτωμα, στην πόρτα, στο κρεβάτι, στο γραφείο, στην ντουλάπα, στον καθρέπτη.

Τα περισσότερα υπάρχουν για να μου υπενθυμίζουν συνεχώς τι πρέπει να κάνω. Τι οφείλω να κάνω -δεν ξέρω γιατί, απλά πρέπει!-

Άλλα για να αποτυπώνουν στο μυαλό μου όλες αυτές τις (άχρηστες?) πληροφορίες που μου είπαν πως πρέπει να ξέρω -γιατί πρέπει!-

Άλλα για να ξεσπάω πάνω στις κρίσεις μου, να γράφω τισ σκέψεις μου, να βρίζω, να λέω αυτά που δε μπορώ να προφέρω, να δείχνω το θυμό μου -για 'μένα-

Πρέπει να κάνω κάτι μ' αυτό το ρολόι, ακούγεται πολύ δυνατά, μου αποσπά την προσοχή και με αγχώνει.

Γυρνάω δέκα χρόνια πίσω.

Τότε που γινόμουν μια ανθρώπινη μπάλα κάτω από το πάπλωμα όλη μέρα και ευχόμουν να ξεχάσουν ότι υπάρχω. Τη νύχτα που όπως όλα τα παραμύθια, η ευχή μου γινόταν πραγματικότητα, έβγαινα και κοίταζα τον ουρανό. Ήταν πανέμορφη η ησυχία, η νυχτερινή δροσιά, η συντροφικότητα της μοναχικότητας.

Πόσο γοητευτική μοιάζει η σκέψη να κάνω και τώρα αυτό που έκανα κάποτε. Πόσο δελεαστική, πόσο ελκυστική..

Μα την ημέρα το κρεβάτι δεν με κρύβει πια, είναι κρύο και υγρό, με αποκαλύπτει πάντα και το σιχαίνομαι. Και τη νύχτα δεν μπορώ πια να βρω τον ουρανό. Έτσι δεν υπάρχει τίποτα να μας φέρνει κοντά και μου λείπεις.

Το ρολόι με νευριάζει.

Και ακόμα νιώθω πως θα γίνει σεισμός τα επόμενα δευτερόλεπτα.