Πες μου, ποιο φόβο αγάπησες πάλι..?

 

Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
Σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
Μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
Το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλυτώνει

η περιφραστική πέτρα

Μίλα.

Πες κάτι, οτιδήποτε.

Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.

Διάλεξε έστω κάποια λέξη,

που να σε δένει πιο σφιχτὰ

με την αοριστία.

Πες:

«άδικα»,

«δέντρο»,

«γυμνό».

Πες:

«θα δούμε»,

«αστάθμητο»,

«βάρος».

Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται

μια σύντομη, άδετη, ζωὴ με τη φωνή σου.

Μίλα.

Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.

Εκεί που τελειώνουμε εμείς

αρχίζει η θάλασσα.

Πες κάτι.

Πες «κύμα», που δεν στέκεται.

Πες «βάρκα», που βουλιάζει

αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.

Πες «στιγμή»,

που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται,

μην τη σώζεις,

πες

«δεν άκουσα».

Μίλα.

Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους

έχουν τους ανταγωνισμούς:

αν κάποια απ᾿ αυτές σε αιχμαλωτίσει,

σ᾿ ελευθερώνει άλλη.

Τράβα μία λέξη απ᾿ τη νύχτα

στην τύχη.

Ολόκληρη νύχτα στην τύχη.

Μη λες «ολόκληρη»,

πες «ελάχιστη»,

που σ᾿ αφήνει να φύγεις.

Ελάχιστη

αισθηση,

λύπη

ολόκληρη

δική μου.

Ολόκληρη νύχτα.

Μίλα.

Πες «αστέρι», που σβήνει.

Δεν λιγοστεύει η σιωπὴ με μια λέξη.

Πες «πέτρα»,

που είναι άσπαστη λέξη.

Έτσι, ίσα ίσα,

να βάλω έναν τίτλο

σ᾿ αυτὴ τη βόλτα την παραθαλάσσια.

3:45

Πάλι εφιάλτης. Δεν ξέρω τι τρέχει με 'μένα και νιώθω μέχρι και στον ύπνο μου ενοχές.

Κοιτάζω τριγύρω το δωμάτιο. Χαμός. Η ατμόσφαιρα ασφυκτική.

Παντού ίχνη που προδίδουν πως η ζωή μου εξελίσσεται εδώ μέσα και μόνο τις τελευταίες μέρες -στην πραγματικότητα μήνες-

Βιβλία, κουβέρτες, πιάτα, αμέτρητα μπουκάλια και ποτήρια, υπολείμματα φαγητού, παπούτσια, πετσέτες, σκουπίδια, νάιλον τσάντες, πεταμένα ρούχα και κάλτσες παντού. Και χαρτιά. Χιλιάδες χαρτιά. Μικρά, μεγάλα, χρωματιστά, άσπρα, μουτζουρωμένα, καθαρά, τσαλακωμένα, άθικτα, στους τοίχους, στο πάτωμα, στην πόρτα, στο κρεβάτι, στο γραφείο, στην ντουλάπα, στον καθρέπτη.

Τα περισσότερα υπάρχουν για να μου υπενθυμίζουν συνεχώς τι πρέπει να κάνω. Τι οφείλω να κάνω -δεν ξέρω γιατί, απλά πρέπει!-

Άλλα για να αποτυπώνουν στο μυαλό μου όλες αυτές τις (άχρηστες?) πληροφορίες που μου είπαν πως πρέπει να ξέρω -γιατί πρέπει!-

Άλλα για να ξεσπάω πάνω στις κρίσεις μου, να γράφω τισ σκέψεις μου, να βρίζω, να λέω αυτά που δε μπορώ να προφέρω, να δείχνω το θυμό μου -για 'μένα-

Πρέπει να κάνω κάτι μ' αυτό το ρολόι, ακούγεται πολύ δυνατά, μου αποσπά την προσοχή και με αγχώνει.

Γυρνάω δέκα χρόνια πίσω.

Τότε που γινόμουν μια ανθρώπινη μπάλα κάτω από το πάπλωμα όλη μέρα και ευχόμουν να ξεχάσουν ότι υπάρχω. Τη νύχτα που όπως όλα τα παραμύθια, η ευχή μου γινόταν πραγματικότητα, έβγαινα και κοίταζα τον ουρανό. Ήταν πανέμορφη η ησυχία, η νυχτερινή δροσιά, η συντροφικότητα της μοναχικότητας.

Πόσο γοητευτική μοιάζει η σκέψη να κάνω και τώρα αυτό που έκανα κάποτε. Πόσο δελεαστική, πόσο ελκυστική..

Μα την ημέρα το κρεβάτι δεν με κρύβει πια, είναι κρύο και υγρό, με αποκαλύπτει πάντα και το σιχαίνομαι. Και τη νύχτα δεν μπορώ πια να βρω τον ουρανό. Έτσι δεν υπάρχει τίποτα να μας φέρνει κοντά και μου λείπεις.

Το ρολόι με νευριάζει.

Και ακόμα νιώθω πως θα γίνει σεισμός τα επόμενα δευτερόλεπτα.

θυμάσαι?

Is all that we see or seem

But a dream within a dream?

ονειρεύτηκα πύρινη βροχή

Το κεφάλι ακουμπάει στο γραφείο.

Τα χέρια τυλίγουν το κεφάλι.

Το ασταμάτητο τικ τακ δύο διαφορετικών ρολογιών.

-τόσο ίδιο και τόσο διαφορετικό-

υπενθυμίζει πως ο χρόνος κυλά, δεν συμμερίζεται την απραξία μου, δεν κουράζεται.

Είμαστε μαζί.

-Γιατί το κάνεις αυτό?

-Δεν έχω άλλη επιλογή.

-Πάντα έχεις.

Να γνωρίζω τόσο καλά το σώμα σου, ώστε να μην είμαι σίγουρη που τελειώνεις εσύ και που αρχίζω εγώ..

κι όλα γύρω σβήνουν, μα συνήθως δεν το προσέχω..

-υπάρχεις εσύ βλέπεις-

Πόσο γλυκό να καρφώνω τα νύχια μου στη σάρκα σου..

Πόσο αστείο να σε κάνω να ντρέπεσαι..

Τίποτα καλό δεν θα μπορούσε να προκύψει αν μιλούσαμε γι' αυτό. 

Έτσι δεν μιλούσαμε και αιωρούνταν ανάμεσά μας σαν ατέλειωτη νύχτα με ένα ξημέρωμα που ποτέ δεν ερχόταν.

Διατάζω το σώμα μου να σταματήσει να τρέμει, αλλά δεν με υπακούει πια..

Πονάνε τα μάτια μου, τα χέρια μου, το κεφάλι μου.

Δεν βλέπω πια ωραία όνειρα.

Ονειρεύτηκα έναν άγγελο σε παραλήρημα μέσα στο παγωμένο νερό.

θα 'ναι καλύτερα σε λίγο καιρό

γιατί θα βλέπουμε πιο συχνά το φεγγάρι..

---

Lights will guide you home

Αν σου τύχουν τέτοιοι άνθρωποι δεν ρωτάς

τι έκανες για να το αξίζεις.. Απλώς ελπίζεις 

να μην το ψυλλιαστούν ποτέ και αλλάξουν γνώμη..

Παράξενο πράγμα

να θυμάται η καρδιά

αυτό που το μυαλό ξεχνά..