Η αναμονή είναι εξάρτηση

έχουμε περάσει πολλά. δεν κάνουν διαφορά πια τα καλοκαίρια. 
(ό,τι όμορφο διαβάσω εξακολουθεί και μου θυμίζει εσένα)

-Στόχος μου να πονέσω για το φως του ήλιου.
-Στόχος σου ο πόνος;
-Ναι, ο πόνος της στέρησης.
-Ο χρόνος δε σε πειράζει που σ' άφησε μόνη;
-Όχι.  ..
Θέλω να ταξιδέψω, μα φοβάμαι τους γυρισμούς.
-Η αναμονή είναι εξάρτηση, όσο περιμένεις, τόσο εθίζεσαι.
-Κάτι που πέθαινε, είναι δυνατόν να ξαναγεννηθεί;
-Δε γίνεται. Εκτός κι αν το'χεις θάψει ζωντανό.







Βοήθησε με.
Να χύσω το νερό, 
ν' αδειάσω το καζάνι που βράζει μέσα μου,
να βάλω κρύο νερό, 
να δροσερέψω. 
Να μη νιώθω το σπίτι να 'ναι κλουβί 
με ανοιχτή την πόρτα. 
Ψάξε με. Όπως παλιά..

αγάπησες πολύ, τι να σου κάνω..*

"Τα λίγα ήθελε και τώρα τα 'χε όλα. Ύστερα έφυγε.
 Έφυγε, γιατί όλα είναι καλά, άμα κρατάνε λίγο. Το πολύ το ζεις κάθε μέρα. 
Τα 'ζησε όλα, χωρίς να 'χει τώρα τίποτα. Το τίποτα ήτανε όλα. Έφυγε, χαμπάρι δεν πήρες.."*


-εγώ τα λίγα ήθελα και ξαφνικά τα είχα όλα-
ποτέ δε βουτάς μόνος. τελειώνουν οι αναπνοές σου και τρέχεις να προλάβεις.

θέλεις να γνωριστούμε από την αρχή;

Άνοιξε τα μάτια της. Δεν υπήρχε λόγος που ξύπνησε, όλα ήταν ήσυχα.
Αγκάλιασε σφιχτά την πλάτη του, βυθίστηκε στο άρωμά του.
Κουνήθηκε λιγάκι για να της δείξει ότι δεν κοιμάται, έπιασε τα χέρια της και τα τύλιξε γύρω του.
Για πρώτη φορά της φάνηκε υπέροχος ο ήλιος που εκείνος λάτρευε να μπαίνει το πρωί από το παράθυρο. ο ήλιος που τους ζέσταινε. Αφουγκράστηκε για να πιάσει κάποιον ήχο από το κάτω πάτωμα.
Τίποτα. οι φίλοι δεν είχαν ξυπνήσει. Έκλεισε τα μάτια και σκέφτηκε το χθεσινό βράδυ.
Τη μουσική, τον καπνό, τους φίλους, τη συζήτηση, την οικειότητα. Εκείνον.
Εκείνον που δεν τον είχε ξαναμοιραστεί ποτέ πριν. Αυτό που δεν είχαν ξαναμοιραστεί ποτέ πριν.
ένιωσε τόσο αληθινά και απόλυτα ολοκληρωμένη που φοβήθηκε.
Φοβήθηκε πολύ πως αν καθόταν κι άλλο θα γινόταν άπληστη. και οι άπληστοι, ήξερε, τα χάνουν όλα.


Ντύθηκε βιαστικά, κατέβηκε αθόρυβα κι έφυγε.




Τώρα, χρόνια μετά, δεν έχει μείνει τίποτα από εκείνη.