and this is a promise-

I'll wait my turn

to tear inside you

watch you burn...

And I'll wait my turn

to terrorize you

watch you burn...

And I'll wait my turn,

I'll wait my turn.



















Promise is a promise

εντάξει τώρα;

Νιώθεις μόνος στο στενό σου κεφάλι;
Μη ντρέπεσαι. 
Ξέρω έναν πολύ καλό γιατρό. 
Θα του πεις το πρόβλημά σου, περιληπτικά, κι εκείνος θα σου δώσει φοβερά φάρμακα για τα καλοκαίρια σου, ούτε που φαντάζεσαι. Θα ξαπλώνεις και θα γελάς με την καρδιά σου, θα σκέφτεσαι την ψεύτικη εικόνα σου και όλους εκείνους που την αγάπησαν σαν αληθινή. Θα διασκεδάζεις αφάνταστα. Θα νιώθεις παντοδύναμος, είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεσαι σου λέω. Θα γεμίσεις το  κενό με δανεικές απόψεις και κλεμμένο χρόνο και θεέ μου πόσο τυχερός θα είσαι! Θα τα έχεις όλα. Μπορείς να σκέφτεσαι κι εμένα αν θες, εκεί δίπλα σου, να σε κοιτάζω εκστασιασμένη όπως παλιά. 
Πολύ απλό: μπλε χαπάκι το πρωί, κίτρινο το μεσημέρι, κόκκινο το βράδυ και όνειρα γλυκά.
Όλοι θα σε ζηλεύουν καρδιά μου, αλλά κανείς δεν θα ξέρει το μυστικό σου. 
Κανείς δεν αγαπάει όπως εσύ.
εντάξει τώρα;





Σπρώξε το γεμιστήρα στην υποδοχή. 
Πίεσε ώσπου ν' ακούσεις ή να νιώσεις το γεμιστήρα να θηλυκώνει.
Τέλεια εφαρμογή. Χωρητικότητα: οχτώ σφαίρες. 
Άψογο φινίρισμα του ξύλου της λαβής. 
Ποθεί μέχρι θανάτου να αδειάσει. **







**Vladimir Nabokov, Lolita

Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Μπορώ να σεργιανίσω
ό,τι ώρα μου γουστάρει.
Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε
την ώρα που απαυτωνόσαστε
την ώρα που κάνετε το χρέος σας
στα παιδιά σας
στο σωματείο σας
την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα
πως τρώτε αυγολέμονο
και τρώτε σκατά
μπορώ και περπατάω με τ' αλήτικα παπούτσια μου
πάνω απ' τις στέγες σας
-όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη
την ηλίθια με τη σκούπα, την Μαίρη Πόπινς-
δεν πιάνετε το κανάλι μου
μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος
ανθρωπάκια χέστες κατά βάθος σας λυπάμαι
αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας
δεν θέλω παρτίδες με κανέναν σας
η ελευθερία σας
είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου
θα ρθει η ώρα που θα τις γλύφετε
και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας "θαύμα θαύμα"
αυτά τα παπούτσια
ποτέ δεν κουράζονται κι ούτε βιάζονται
όταν εγώ καθαρίσω από δω
θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο
δε λιώνουν όσες πρόκες κι αν ρίχνετε στο δρόμο
σας βαράνε στο δόξα πατρί σας
θα ρθει η ώρα που θα τρέχετε απεγνωσμένα στο στιλβωτήριο
"συνοδοιπόροι" και "αποστάτες"
να βάψετε τα δικά σας
μα η μπογιά
δεν θα πιάνει
ό,τι κι αν κάνετε, όσα κι αν δίνετε
τέτοιο άτιμο κόκκινο είναι το κόκκινο το δικό μας. 

ναι.

θα έρθει η στιγμή 
που η νύχτα θα είναι πάλι δική μας
και θα φύγουν όλα μακριά.

όχι πια παιδί

θέλει να πει κάτι, κάτι μικρό.

και 'γω δεν ήθελα,δεν ήξερα, δεν μπορούσα. 

απογοητεύτηκε, ξανά.

έχει κρύο εκεί μέσα, κι αυτός γυμνός.  "κρυώνεις;"    θέλει κάτι να πει..

νομίζω είδα τις πληγές να μεγαλώνουν, να ανοίγουν, να ματώνουν.

σίγουρα τις είδα.    "πονάς;"

είδα το αίμα. έσφιξε το χέρι μου και ήταν παγωμένος

με κοίταξε κι ήθελε κάτι να πει.

μπορούσες να μυρίσεις το θάνατο και φεύγοντας σε ακολουθούσε. που βρήκε τόση δύναμη;    

"θέλεις να φύγω;"   μην κουνιέσαι σου λέω, γιατί τα κάνεις αυτά;

καλά δεν βλέπετε πως έχει κρύο εδώ μέσα; μην το πετάς κάτω, δεν καταλαβαίνω τι λες...

δεν αντέχω τη μυρωδιά του αντισηπτικού, μην αφήνεις το χέρι μου..

μη φοβάσαι. κοίτα πως χτύπησες... κοίτα πόσο μας τρόμαξες.   "είναι όλοι έξω"

αυτό βρήκα να πω; ένιωσα να με χρονομετρούν. ήθελες να φύγω.

θέλω

να πάρω τον πόνο μακριά.

να φυσήξω και να φύγει,

από πάνω σου, από μέσα σου,

από τις θάλασσές σου..

να γίνεις ξανά παιδί, να μη φοβάσαι.

δεν έχω δικαίωμα. συγνώμη.