στις τέσσερις το πρωί ρωτάς ποιος είσαι

"μπήκαν σε βαθιά νερά
και τους τέλειωσε το οξυγόνο"
έτσι θα λένε.

δεν έχω τίποτα πια να σου χαρίσω.
απάτη. η φωνή έρχεται από μακριά, από περασμένα καλοκαίρια.
καπνίστηκε ο ουρανός και σήκωσα τα βλέφαρα 
να δω τα μάτια της ψυχής σου.
τ' αστέρια πλησίασαν, όπως το ζήτησες
δεν έμεινε σταγόνα από την τρέλα μας
αμετακίνητο φως, ανώφελο σκοτάδι, σφραγισμένες υπάρξεις 
σε μέρες και χρόνους ανύποπτους
σ' αγαπάω

αστήρικτες ελπίδες
κι άλλες τόσες βραδιές με παύσεις
ανερμήνευτες γλώσσες, άνισες μάχες
κι όλο φοβάμαι
πληγή βαθιά που συνέχεια μεγαλώνει
ο χρόνος καταριέται και δεν ακούς τη σιωπή μου.
ζωή περίσσια, άφθονη και ανούσια.
κρυφές υποψίες, πες μου πάλι τι μετράει.
τ' όνειρό σου με πονάει, μνήμες ίσως από τους παλιούς θυμούς.

κρύψε τ' όνομά σου
πάμε να καθίσουμε εκεί που η στεριά
φαγώθηκε από το αλμυρό νερό                                                      όσο για 'μένα
πάρε ανάσα από την πνοή μου                                                        θα περιμένω     
υπάρχει τίποτα κοινό ανάμεσά μας;                                                την επόμενη
                                                                                                         αναπνοή σου

κραυγή σάρκας από τη σάρκα σου.

μικρή ανάμνηση.