εμμονή να καταγράφω τα πάντα

μου είπαν πως προέρχεται από την ανάγκη να ελέγξουμε λίγο το χρόνο.
να του δώσουμε σχήμα. και πως είναι μάταιη ανάγκη, αλλά ανθρώπινη.
εγώ λατρεύω τα σχήματα..














μου λείπει που ήμασταν παιδιά. 
νιώθω αιώνες μακριά από τότε που βιάζαμε τις λέξεις
και η μουσική σου με διαπερνούσε.

οι παρελάσεις μας έλειπαν, γελοίοι

Show me the world.

κάπου διάβασα πως όταν είσαι ερωτευμένος, τα μάτια σου είναι ένας ατομικός κινηματογράφος, που παίζει ασταμάτητα όλα τα φιλιά που γράφτηκαν ποτέ σε φιλμ. Η Juliette Binoche με τον Jeremy Irons στο Μοιραίο Πάθος και η Kirsten Dunst με τον Spiderman κρεμασμένο ανάποδα.

_
μου χρωστάς μια βόλτα. οι δυο μας. μακριά.
η διαφορά μεταξύ του "πότε" και του "ποτέ" είναι στη θέση του τόνου, λένε.
δεν ξέρω πια τι γίνεται. η ζωή μου έχει αλλάξει, κοιμάμαι τις νύχτες και ξυπνάω νωρίς το πρωί.
χάνομαι. ούτε καν σου θυμώνω. δεν μπορώ να ασχοληθώ.
δεν ξέρω αν το ήθελα. είναι που ο συνδυασμός δύο δύσκολων ανθρώπων φέρνει περίεργα αποτελέσματα. ισχύουν τα ίδια όμως.


Δεν μ' ενδιαφέρουν οι προσδιορισμοί. 
Μου αρκεί που υπάρχεις. 
Μου αρκεί το Εσύ.
Μπορώ να πνιγώ μέσα σ' αυτό.


"ό,τι δεν αρχίζει, δεν τελειώνει.
  ό,τι δεν ξεκινάει, δεν φθείρεται.
  ό,τι δεν είναι σχέση, δεν έχει υποχρεώσεις.
  ό,τι δεν έχει υποχρεώσεις, είναι ένα παιχνίδι.
  ό,τι είναι παιχνίδι, δεν έχει πόνο.
  ό,τι δεν έχει πόνο, είναι ιδανικό.
  ό,τι δεν είναι ιδανικό, είναι λίγο."

κράτα με.

Μερικές φορές, με λυτρώνει τόσο η παρουσία σου, που ακόμα και 'γω ξαφνιάζομαι..
Ευτυχώς εσύ δε φοβάσαι.

κράτα με. όπως εσύ θέλεις.
μάθε να κλείνεις τα μάτια όταν πρέπει.
να διώχνεις τις σκέψεις, τις λέξεις, τους αιώνες, τα κύματα, τους ουρανούς σου.
να βυθίζεσαι στο άπειρο, στα βλέμματα, στο γέλιο, στο σκοτάδι.
στα χέρια μου.
θέλω να σου δείξω πως η ζωή είναι τέχνη.
και ο έρωτας μάχη.
όμως είσαι παιδί και πως να σε κάνω να το καταλάβεις..
δε λέω τίποτα και απλά σε νανουρίζω.
θα μπορούσες αν ήθελες, να ονειρευτείς, να ξυπνήσεις, να με κοιτάξεις και να τα δεις όλα.

they'd only remind me of you

γιατί ποτέ κανείς δεν θα καταλάβει.
δεν θα φτάσει.
δεν είναι οι άλλοι. δεν είσαι ούτε εσύ.

νιώθω σκατά αυτές τις μέρες
είμαι κουρασμένη.
και μου λείπεις.

και τελικά ό,τι έχει κανείς είναι οι εμμονές του

αέρας και νερό ήταν
και μια θέση
που εύκολα κατακτήθηκε
με χάρισες στο κενό
θέλει δύναμη να κρατήσεις τις στιγμές
ήταν δικές σου
και δικές μου
είναι ατιμία ο συσχετισμός.
δειλία.
ανανδρία να κλέβεις τη ζωή μας.
εξαγορά συνειδήσεων
παραβίαση. 
γι' άλλη μια φορά
ταπείνωση.


καταπάτηση όλων αυτών που έθαψα
που έκρυψα για να μην δουν, 
που μοιράστηκα μαζί σου
και έπρεπε να είναι μόνο μαζί σου.


μου μοιάζει;
αλήθεια, το ξέρει;

λευκές σελίδες

έρχονται και φεύγουν
βλέπω τα μάτια σου να γυαλίζουν στο φως νυσταγμένα
θυμάμαι τότε που στα χέρια σου αναγνώριζα την κούραση
κοιμόσουν πάντα στις ταινίες
δεν με ένοιαζε.


ήμουν σίγουρη για τα όρια
συνειδητά ήταν
μας βλέπω και γελάω
ξέρω πως για κάποιους ανθρώπους δεν θα μπορέσω ποτέ να γράψω
τη στιγμή που για άλλους δεν μου φτάνει μια ζωή.
                                                          ...και τώρα σκέφτομαι εσένα
                                                                                που ποτέ δεν ρώτησες για τα τετράδιά μου.

σε έμαθα

μέσα απ΄τις φωνές και τους αναστεναγμούς.

τα τυφλά βλέμματα κάπου ανάμεσα 

και την αδυναμία να αντισταθείς.