Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα?

Ότι για 'μένα δεν υπάρχει καλύτερος και ομορφότερος από 'σένα..  
Οπότε είναι μάλλον άδικο για 'μένα.

ΑΓΓΕΛΙΕΣ

Διατίθεται ἀπόγνωσις

εἰς ἀρίστην κατάστασιν,

καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον.

Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας.

Ἀνεκμετάλλευτον καὶ εὔκαρπον

ἔδαφος πωλεῖται

ἐλλείψει τύχης καὶ διαθέσεως.

Καὶ χρόνος

ἀμεταχείριστος ἐντελῶς.

Πληροφορίαι: Ἀδιέξοδον

Ὥρα: Πᾶσα.

When you remember who I am, just call

Oh my lover
Oh my lover
Never was there another
Where has my loverman gone ?

...and the complications

κι ενώ

για εκείνη

θα πήγαινες

μέχρι την
άλλη άκρη

του κόσμου,

η δική μου

παρουσία

δε σε

συγκινεί.

Ξέρω από συμβιβασμούς, γι' αυτό μη μου λες πως δεν βλέπω καλά.

Annabel Lee

It was many and many a year ago,

          In a kingdom by the sea,

    That a maiden there lived whom you may know

          By the name of Annabel Lee;

    And this maiden she lived with no other thought

          Than to love and be loved by me.

    I was a child and she was a child,

          In this kingdom by the sea;

    But we loved with a love that was more than love-

          I and my Annabel Lee;

    With a love that the winged seraphs of heaven

          Coveted her and me.

    And this was the reason that, long ago,

          In this kingdom by the sea,

    A wind blew out of a cloud, chilling

          My beautiful Annabel Lee;

    So that her highborn kinsman came

          And bore her away from me,

    To shut her up in a sepulchre

          In this kingdom by the sea.

    The angels, not half so happy in heaven,

          Went envying her and me-

    Yes!- that was the reason (as all men know,

          In this kingdom by the sea)

    That the wind came out of the cloud by night,

          Chilling and killing my Annabel Lee.

    But our love it was stronger by far than the love

          Of those who were older than we-

          Of many far wiser than we-

    And neither the angels in heaven above,

          Nor the demons down under the sea,

    Can ever dissever my soul from the soul

          Of the beautiful Annabel Lee.

    For the moon never beams without bringing me dreams

          Of the beautiful Annabel Lee;

    And the stars never rise but I feel the bright eyes

          Of the beautiful Annabel Lee;

    And so, all the night-tide, I lie down by the side

    Of my darling- my darling- my life and my bride,

          In the sepulchre there by the sea,

          In her tomb by the sounding sea.

υπόγεια ρεύματα - το τρένο *

Ποιος μπορεί τελικά να σου πει το σχοινί που πατάς αν κρατάει
Ποιος θα μπει στη ψυχή σου να δει να σου πει μια ψυχή πότε σπάει
Ποιος μπορεί μες τον πόνο να μπει να σου πει τι ειν’ αυτό που πονάει
Ποιος θα κάτσει ως το τέλος να δει αν όπως λεν’ ο τελευταίος γελάει πιο καλά.

Μπορεί να είχαμε μια ελπίδα,

τώρα για πάντα ελπίδα θα μείνει

Archive - Fuck You

There's a look on your face I would like to knock out
See the sin in your grin and the shape of your mouth
All I want is to see you in terrible pain
Though we won't ever meet I remember your name

Can't believe you were once just like anyone else
then you grew and became like the devil himself
Pray to God I think of a nice thing to say
But I don't think I can so fuck you anyway

You`re a scum, you`re a scum and I hope that you know
That the cracks in your smile are beginning to show
Now the world needs to see that it's time you should go
There's no light in your eyes and your brain is too slow

Can't believe you were once just like anyone else
then you grew and became like the devil himself
Pray to God I can think of a nice thing to say
But I don't think I can so fuck you anyway

Bet you sleep like a child with your thumb in your mouth
I could creep up beside put a gun in your mouth
makes me sick when I hear all the shit that you say
so much crap coming out it must take you all day

There's a space kept in hell with your name on the seat
With a spike in the chair just to make it complete
When you look at yourself do you see what I see
If you do why the fuck are you looking at me

There's a time for us all and I think yours has been
Can you please hurry up cos I find you obscene
We can't wait for the day that you're never around
When that face isn't here and you rot underground

Can't believe you were once just like anyone else
Then you grew and became like the devil himself
Pray to god I can think of a nice thing to say
But I don't think I can so fuck you anyway 

So fuck you anyway

As I sit alone

Φοβάμαι.
Νιώθω πως απογοητεύω τους ανθρώπους γύρω μου..
Αυτούς που με στηρίζουν, που με αγαπούν, που νοιάζονται..
Ακόμα κι αυτούς που αδιαφορούν και φεύγουν.
                        Απογοητεύω και 'μένα.

Φοβάμαι πως δεν προσπαθώ αρκετά.
Όχι όσο χρειάζεται, όχι όσο μπορώ, όχι όσο θα ήθελα.

Παίζω κρυφτό με τις ευθύνες μου όπως τότε, που έκανα πως ξεχνάω.
Αφήνω τις υποχρεώσεις για ένα αύριο που ποτέ δεν έρχεται.
Έρχεται όμως το χθες και μετανιώνω και μισώ τον εαυτό μου.
Μα είναι πολύ αργά και δε μπορώ παρά να περιμένω να περάσει κι αυτό..


Φοβάμαι την αποτυχία.
Φοβάμαι και την αντίδραση των άλλων στη θέα της αποτυχίας μου.

Υπάρχει άγχος, πάντα υπάρχει, χωρίς όμως να λειτουργεί παρακινητικά..
-τί κάνω λάθος αλήθεια?-
Είναι εδώ και το μόνο που κάνει είναι να μου δημιουργεί την επιθυμία και τη λαχτάρα του ύπνου.

να κοιμηθώ για να μη βλέπω

να κοιμηθώ για να μην ακούω

να κοιμηθώ για να πάψω να σκέφτομαι

με μία συμφωνία όμως: δε θέλω όνειρα αυτη τη φορά.
Θέλω απλά έναν ύπνο ήσυχο, βαθύ, (αιώνιο)

Τραβάω τη νύχτα απ' τα μαλλιά για να μη φύγει.
Να μη ξημερώσει.
Μα απ' την άλλη τη διώχνω και της φωνάζω να μην ξανάρθει.
Θέλω να ελπίζω σε άλλες, καλύτερες, ομορφότερες.. Γαλήνιες..
Μα δεν ξέρω αν πρέπει.
Ίσως πάψει να δύει ο ήλιος. Να είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε ασταμάτητα χωρίς την προσμονή της όψης του φεγγαριού για να σημάνει προσωρινή χαλάρωση.
Δεν ξέρω..
Φοβάμαι πως όλα είναι πιθανά...

2 + 2 = 5

Don't question my authority or put me in the box

no title

πριν σε γνωρίσω

Πριν σε γνωρίσω τίποτα δεν ήταν δικό μου: 

Όλο βωλόδερνα στους δρόμους:

τίποτα αξία κι όνομα δεν είχε:
έλπιζε ο κόσμος στον αέρα.

Είχα γνωρίσει σταχτερά σαλόνια,

τούνελ κατοικημένα απ' το φεγγάρι,

στέγαστρα άπονα που αποχαιρετιόνταν,

ερωτήσεις που επέμεναν στην άμμο.

Βουβά ήταν όλα, πεθαμένα κι άδεια,

πεσμένα, ξεπεσμένα κι αφημένα,

ήταν αναλλοτρίωτα όλα ξένα,

όλα ήταν κανενός κι όλα των άλλων,

ώσπου η φτώχεια σου κι ώσπου η ομορφιά σου

γεμίσαν το φθινόπωρο με δώρα.