As I sit alone

Φοβάμαι.
Νιώθω πως απογοητεύω τους ανθρώπους γύρω μου..
Αυτούς που με στηρίζουν, που με αγαπούν, που νοιάζονται..
Ακόμα κι αυτούς που αδιαφορούν και φεύγουν.
                        Απογοητεύω και 'μένα.

Φοβάμαι πως δεν προσπαθώ αρκετά.
Όχι όσο χρειάζεται, όχι όσο μπορώ, όχι όσο θα ήθελα.

Παίζω κρυφτό με τις ευθύνες μου όπως τότε, που έκανα πως ξεχνάω.
Αφήνω τις υποχρεώσεις για ένα αύριο που ποτέ δεν έρχεται.
Έρχεται όμως το χθες και μετανιώνω και μισώ τον εαυτό μου.
Μα είναι πολύ αργά και δε μπορώ παρά να περιμένω να περάσει κι αυτό..


Φοβάμαι την αποτυχία.
Φοβάμαι και την αντίδραση των άλλων στη θέα της αποτυχίας μου.

Υπάρχει άγχος, πάντα υπάρχει, χωρίς όμως να λειτουργεί παρακινητικά..
-τί κάνω λάθος αλήθεια?-
Είναι εδώ και το μόνο που κάνει είναι να μου δημιουργεί την επιθυμία και τη λαχτάρα του ύπνου.

να κοιμηθώ για να μη βλέπω

να κοιμηθώ για να μην ακούω

να κοιμηθώ για να πάψω να σκέφτομαι

με μία συμφωνία όμως: δε θέλω όνειρα αυτη τη φορά.
Θέλω απλά έναν ύπνο ήσυχο, βαθύ, (αιώνιο)

Τραβάω τη νύχτα απ' τα μαλλιά για να μη φύγει.
Να μη ξημερώσει.
Μα απ' την άλλη τη διώχνω και της φωνάζω να μην ξανάρθει.
Θέλω να ελπίζω σε άλλες, καλύτερες, ομορφότερες.. Γαλήνιες..
Μα δεν ξέρω αν πρέπει.
Ίσως πάψει να δύει ο ήλιος. Να είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε ασταμάτητα χωρίς την προσμονή της όψης του φεγγαριού για να σημάνει προσωρινή χαλάρωση.
Δεν ξέρω..
Φοβάμαι πως όλα είναι πιθανά...