δεν ξέρω είναι η αγαπημένη μου απάντηση.

το άσχημο κορίτσι

χαμήλωσε το κεφάλι.

κοίταξε βαθιά

μέσα στα ακίνητα μάτια 

της νεκρής μάνας του.

το ανέκφραστο βλέμμα της

κινήθηκε 

στους τοίχους

και τις ζωγραφιές

τα ουράνια τόξα 

και τα αστέρια.

με κοίταξε βουβό

αλλά είμαι σίγουρη 

πως μου έλεγε

"είδες; 

σειρά σου τώρα."

βλέποντας την ακινησία μου

εξοργισμένη

έγδαρε το δέρμα της

φώναξε 

και γέλασε.

κατάπιε όλα τα χρωματιστά χαπάκια

δήθεν για να με εκδικηθεί

όπως κάνει ένα παιδί

όταν αρνείσαι 

να του δώσεις 

το παιχνίδι του.

έβαλε στα μαλλιά της
φωτιά
και τότε σκέφτηκα 
για πρώτη φορά
πόσο αληθινά
όμορφη ήταν.

ψυχές από γυαλί παντού τριγύρω

και εσύ να πρέπει να διαλέξεις