-επίλογος-

πολλοί φτιάχνουν ένα ψέμα για να σωθούν

από μια αλήθεια που δεν αντέχουν

Ελένη Καλαμάρη - Από Έλενα... Ελένη

δεν ξέρω είναι η αγαπημένη μου απάντηση.

το άσχημο κορίτσι

χαμήλωσε το κεφάλι.

κοίταξε βαθιά

μέσα στα ακίνητα μάτια 

της νεκρής μάνας του.

το ανέκφραστο βλέμμα της

κινήθηκε 

στους τοίχους

και τις ζωγραφιές

τα ουράνια τόξα 

και τα αστέρια.

με κοίταξε βουβό

αλλά είμαι σίγουρη 

πως μου έλεγε

"είδες; 

σειρά σου τώρα."

βλέποντας την ακινησία μου

εξοργισμένη

έγδαρε το δέρμα της

φώναξε 

και γέλασε.

κατάπιε όλα τα χρωματιστά χαπάκια

δήθεν για να με εκδικηθεί

όπως κάνει ένα παιδί

όταν αρνείσαι 

να του δώσεις 

το παιχνίδι του.

έβαλε στα μαλλιά της
φωτιά
και τότε σκέφτηκα 
για πρώτη φορά
πόσο αληθινά
όμορφη ήταν.

ψυχές από γυαλί παντού τριγύρω

και εσύ να πρέπει να διαλέξεις

Τα σκεπάσματα είναι κρύα
κοιταζόμαστε βουβά
ό.τι απόμεινε απ' την ευτυχία
ξεψυχάει στα σκοτεινά
όταν θα κοπάσει ο πόθος
και η νύχτα δε θ' αργεί
η ζωή θα είναι μόχθος
κι η αγάπη συντριβή

gute diese :)

Όμορφες στιγμές
υπάρχουν μέσα στις καταιγίδες,
αρκεί να έχεις διάθεση να τις αναγνωρίσεις..

Ίσως οι φιλίες των διακοπών να σπάνε
να σκορπίζονται με τον άνεμο..
Αυτό όμως δεν αλλάζει τις αναμνήσεις.

Όλη μας η ζωή είναι μια συλλογή αναμνήσεων.
Και έτσι είστε στη ζωή μου.
Είναι τρελό αλλά..
Θα μου λείψετε

Ακόμα δεν κατάλαβες

Υποτίθεται πως όταν κάνεις ένα λάθος ξανά και ξανά κάποια στιγμή μαθαίνεις πως να το αποφύγεις. Ή έστω πως να το διορθώσεις. Γιατί αργείς τόσο?

Αν ήμουν καλή θα σου έλεγα ότι δεν πειράζει..

Αν ήμουν λογική θα προσπαθούσα να σε καταλάβω..

Αν σε ήθελα όπως εσύ εμένα θα σου εξηγούσα πως θα είμαι εδώ και θα περιμένω μέχρι να μάθεις, μέχρι να με μάθεις..

Και αν είχα υπομονή, θα το έκανα..

Μα τότε δεν θα ήμουν εγώ.

Σου είχα πει να μην υπολογίζεις σε 'μένα.

Λυπάμαι που δεν έχεις μάθει πότε να με ακούς.

...να ψάχνω την πνοή μου στον νεκρό εαυτό σου.

Δεν μπορείς να μπεις με το ζόρι στη ζωή του άλλου.

Γι' αυτό και συμβαίνει συχνά να χάνεις πράγματα που αγαπάς.

Όσο κι αν σε εκφράζουν κάποιοι στίχοι, δεν είναι δικοί σου.

Έτσι ξέρεις πως κάποιος κάποτε ένιωθε όπως εσύ τώρα.

Κι αυτό σου δίνει δύναμη να το αντιμετωπίσεις.

Η απουσία σου μ' εξουθενώνει
και δεν μπορώ να συνηθίσω.
Νιώθω να προχωράω μπροστά
μα πάντα φτάνω πίσω.
Κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει.

Σβήνω τα ίχνη από τα ψέματά μας
παραπατάω στη σιωπή.
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή.

Καλό μήνα, by the way..