Τα περιεργάζομαι ένα ένα - αυτό θα έπρεπε να ήταν εδώ, αυτό εκεί.. Αυτό είναι καφέ, δεν ταιριάζει εδω-

Κάνω δοκιμές, προσπαθώ.

Όταν τα κοιτώ όμως, είναι ακόμα χιλιάδες κάτω στο πάτωμα.

Και ύστερα καταλαβαίνω: 

Κάποιος μου χαλάει κάθε κομμάτι που καταφέρνω να συναρμολογήσω.

Τρομάζω, ψάχνω, κοιτάζω γύρω με αγωνία.

Κανείς δεν είναι εδώ.

Μόνο εγώ και τα κομμάτια μου.

Γονατίζω στο κρύο δάπεδο και τα μετράω.

Είμαι ιδρωμένη και κρυώνω. Και είναι πολλά.

΄Αλλη μία προσπάθεια. Θα τα καταφέρω. 

- αυτό είναι κόκκινο, όχι, δεν έχουμε κόκκινα εδώ. Αυτό το μικρό ίσως ταιριάζει. Αυτο ανήκει κάπου στο κέντρο.-

Ναι, φτιάχνεται. Μπορώ να κοιμηθώ ήσυχη.

Ξυπνάω λαχανιασμενη.

3:45 π.μ.

Τα ασυναρμολόγητα κομμάτια πληθαίνουν, πνίγουν το δωμάτιο. Ασφυκτιώ.

Ποιος είναι εδώ? Όχι, όχι τα κομμάτια μου!

Προσπαθώ μάταια να κρατήσω όσα έμειναν στη θέση τους.

Μα έχει περισσότερη δύναμη από 'μένα.

7:00 π.μ.

Πάλι από την αρχή. Δεν έχει νόημα.

Αυτός μπορεί να ελέγχει. Αυτός ελέγχει τις κινήσεις μας, τις αντιδράσεις μας, ελέγχει τι θα γίνει αύριο, τα πάντα.

Έχει τη δύναμη. Εμείς του τη δώσαμε.

Κάθομαι ανάμεσά τους, Κάποτε ήταν δικά μου.

Όμως έσπασαν οι δεσμοί, διασκορπίστηκαν, χάθηκαν..

Εξαγοράστηκαν.

Τώρα είναι μαζί του.

Μα είναι άδικο, γιατί αυτός ποτέ δεν τους έδειξε το πρόσωπό του.

Και δεν θα τα συναρμολογήσει ποτέ. Απλά θα τα βολέψει.

Όπως θα βολέψει και 'μένα χωρίς αυτά, χωρίς εμένα.

Και θα αποκτήσει περισσότερη δύναμη.

Μα ξέχασε κάτι στα θεμέλια

της εξουσίας του.

Κάτι που τον καθιστά αδύναμο.

- Δεν μπορεί να με κάνει να ξεχάσω -