η δική μου ζωή μια σκιά στη σκιά σας

μη ρωτάς το γιατί

ταξιδεύω μονάχος

ονειρεύομαι λάθος

ζωγραφίζω χειμώνες

δίχως άγχος και αγώνες

σε μια στείρα ζωή

δε γυρίζω στο σπίτι

δε ποθώ ό,τι λείπει

δε πιστεύω σε θαύμα

στου μυαλού μου το τραύμα

σε μια στείρα ζωή

I need a shot to remember

Από το πρωί σήμερα έχω μια περίεργη αίσθηση... Είναι σαν εκείνες τις μέρες.. - ξέρεις, που ξυπνούσα δίπλα σου και μετά δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο όλη μέρα..-

Ίσως τέτοιες μέρες φτιάχνονται για να σπάσουν λίγο τη μονοτονία της καθημερινότητας. Ή για να θυμίσουν πάθη και αδυναμίες.. -ακόμα και λάθη-

Όπως και να 'χει, δεν ξέφυγα πολύ από υποχρεώσεις και ρουτίνα.. Με ξέρεις τώρα, χρειάζομαι γερό λόγο να το κάνω.. - ή εσένα-

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Εσύ πήγαινες μπροστά, προσποιούμενος ότι ήξερες τι έκανες. Τα πόδια μου γλιστρούσαν στη λάσπη, αλλά ήμουν αποφασισμένη να σου αποδείξω ότι μπορούσα να ακολουθήσω όποιο ρυθμό έδινες..

-- Τι συμβαίνει?

-- Τίποτα... Απλώς δεν περίμενα ποτέ ότι θα ξαναγυρνούσα, αυτό είναι όλο..

-- Είναι καλό να επιστρέφει κανείς στα μέρη όπου υπέφερε.

Και δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνω απ' το να περιμένω να περάσει η νύχτα, Ίσως άκουγες τον τρόπο που το πόδι μου κουνιόταν νευρικά ή ίσως την αναπνοή μου που δεν ηρεμούσε.. Δεν είπες τίποτα.

Δεν είχαμε αποφασίσει τον προορισμό μας και ακόμα κι αυτό με τρόμαζε, γιατί είχαμε την ελευθερία να επιλέξουμε τι θα συνέβαινε στη συνέχεια στις ζωές μας. Στη ζωή μας.

Μα εσύ πρόσφερες παραισθήσεις με μέλι και γάλα που κυλούσαν νωθρά μέσα στις φλεβες μου.

Οπότε δεν με ένοιαζε.

Οι εραστές του τίποτα

Με χλεύασαν, γιατί δεν ήμουν σαν κι αυτούς
Σου είπαν «Βγάλε τα γυαλιά» και σε χαστούκισαν,
γιατί ζήλευαν την εφηβεία σου
Μας πήραν τα παιχνίδια μας
και τα κατέστρεψαν,
γιατί φοβούνταν τα όνειρά μας
Μας μίσησαν, γιατί μυρίζαμε αγάπη
Μας φόρεσαν το στέμμα τελικά
οι εραστές του απόλυτου τίποτα

Με δίκασαν, γιατί έβλεπα, ενώ αυτοί ήταν τυφλοί
Με μία κάμερα στο σπίτι σου σε διέσυραν,
γιατί ζήλευαν τους έρωτές σου
Μας έδειξαν τα όπλα τους
και μας απείλησαν,
γιατί τους τρόμαζε η σιωπή μας
Μας σταύρωσαν, γιατί μιλούσαμε για ειρήνη
Μας έκαναν θεούς τους τελικά
οι εραστές του απόλυτου τίποτα

Αν πνιγώ το καλοκαίρι,
πού θα είμαι το χειμώνα;
Τ’ όνειρό μου έχει παγώσει,
μα η πίστη μου ακόμα 

                                                                                            Κόρε. Ύδρο.

πάντα σωπαίνεις τις στιγμές που αληθινά φωνάζεις

Σε κοιτώ χαζεύοντας τα χαμένα μου όνειρα.

Συλλάβισες τη λέξη σαν μικρό παιδί

που μαθαίνει κάτι καινούργιο.

Μετά δεν είπες τίποτα,

μονάχα έγνεψες αχνά

-ήταν αρκετό για να καταλάβω-

[κι οι δύο ξέρουμε πως δεν αντέχεις να σε κοιτάζω στα μάτια

όπως δεν αντέχεις να μη σ' αφήνω να μου επιβληθείς]

Τα περιεργάζομαι ένα ένα - αυτό θα έπρεπε να ήταν εδώ, αυτό εκεί.. Αυτό είναι καφέ, δεν ταιριάζει εδω-

Κάνω δοκιμές, προσπαθώ.

Όταν τα κοιτώ όμως, είναι ακόμα χιλιάδες κάτω στο πάτωμα.

Και ύστερα καταλαβαίνω: 

Κάποιος μου χαλάει κάθε κομμάτι που καταφέρνω να συναρμολογήσω.

Τρομάζω, ψάχνω, κοιτάζω γύρω με αγωνία.

Κανείς δεν είναι εδώ.

Μόνο εγώ και τα κομμάτια μου.

Γονατίζω στο κρύο δάπεδο και τα μετράω.

Είμαι ιδρωμένη και κρυώνω. Και είναι πολλά.

΄Αλλη μία προσπάθεια. Θα τα καταφέρω. 

- αυτό είναι κόκκινο, όχι, δεν έχουμε κόκκινα εδώ. Αυτό το μικρό ίσως ταιριάζει. Αυτο ανήκει κάπου στο κέντρο.-

Ναι, φτιάχνεται. Μπορώ να κοιμηθώ ήσυχη.

Ξυπνάω λαχανιασμενη.

3:45 π.μ.

Τα ασυναρμολόγητα κομμάτια πληθαίνουν, πνίγουν το δωμάτιο. Ασφυκτιώ.

Ποιος είναι εδώ? Όχι, όχι τα κομμάτια μου!

Προσπαθώ μάταια να κρατήσω όσα έμειναν στη θέση τους.

Μα έχει περισσότερη δύναμη από 'μένα.

7:00 π.μ.

Πάλι από την αρχή. Δεν έχει νόημα.

Αυτός μπορεί να ελέγχει. Αυτός ελέγχει τις κινήσεις μας, τις αντιδράσεις μας, ελέγχει τι θα γίνει αύριο, τα πάντα.

Έχει τη δύναμη. Εμείς του τη δώσαμε.

Κάθομαι ανάμεσά τους, Κάποτε ήταν δικά μου.

Όμως έσπασαν οι δεσμοί, διασκορπίστηκαν, χάθηκαν..

Εξαγοράστηκαν.

Τώρα είναι μαζί του.

Μα είναι άδικο, γιατί αυτός ποτέ δεν τους έδειξε το πρόσωπό του.

Και δεν θα τα συναρμολογήσει ποτέ. Απλά θα τα βολέψει.

Όπως θα βολέψει και 'μένα χωρίς αυτά, χωρίς εμένα.

Και θα αποκτήσει περισσότερη δύναμη.

Μα ξέχασε κάτι στα θεμέλια

της εξουσίας του.

Κάτι που τον καθιστά αδύναμο.

- Δεν μπορεί να με κάνει να ξεχάσω -

♫Le Fabuleux destin d'Amelie Poulain - L'apres midi♫

    

Quod me nutrit, me distruit

-- Όλο αυτό που απολαμβάνεις είναι άσκοπο

εσύ γεννιέσαι μέσα σ' έναν καθρέφτη

μπροστά στην παλιά μου εικόνα

      

-- Κόκκινη ερωτευμένη

για ν' ανάψω τον πόθο σου

παριστάνω τον πονεμένο.

-- Δεν ήμουνα ποτέ παιδί

εγώ που μπορώ να μιλήσω για εφηβεία

όπως μιλάω για το θάνατο

     

-- Κι όταν δεν είσαι δίπλα μου

ονειρεύομαι ότι κοιμάμαι

ονειρεύομαι ότι ονειρεύομαι

-- Οι λέξεις δεν ψεύδονται

δεν γίνονται τραγούδι.

A Beautiful Mind

 -He 's lost his ability to tell the difference between what is real and what is imagined.

 -The men? The ones he thinks are following him?

-Schizophrenics are often paranoid. They see conspiracies everywhere.

                            

                                                      .......................

 

This, right now, is the final nightmare of schizophrenia. The horror of not knowing what is true, what is real and what isn't.

Imagine if you suddenly learned that the people, the places, the moments most important to you were not gone, not dead, no, worse, had never deen.. What kind of hell would that be?

"I have always believed in numbers.In the equations and logics that leads to reason. I was wrong. It is only in the mysterious equations of love that any logic or reason can be found. Perhaps it is good to have a beautiful mind.. But a better gift is to discover a beautiful heart.."

Αυτή είναι η αλήθεια:

Όλοι επιθυμούμε να κατακτήσουμε την ομορφιά

γιατί επιβεβαιώνει τη δική μας αξία.

-  Τι αίσθηση δίνει το πρόσωπό μου?

-  Σαν την έρημο μετά από ανεμοθύελλα.

Mary & Max

Μία ασυνήθιστη, τόσο σκοτεινή όσο και γλυκιά ιστορία. "'Ένας ύμνος στη διαφορετικότητα, στη φιλία και στην πραγματική αγάπη". Ξεχειλίζει από λεπτό, πικρόχολο χιούμορ αλλά και από ειλικρινή συναισθήματα.. Η ξεχωριστή σχέση της Mary και του  Max, σίγουρα μας ταξιδεύει σε μια εποχή με σπάνια ανθρωπιά και αδελφική αφοσίωση. Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, είναι ένα "παραμύθι" για όχι και τόσο μικρά παιδιά.

"Ο Θεός μας έδωσε συγγενείς. Ευτυχώς εμείς μπορούμε να επιλέγουμε φίλους."

- Πώς είναι να φοράς το δέρμα κάποιου άλλου;

- Δεν έχω καλή απάντηση..Πονάει.

- Μπορείς να θυμηθείς τις ιστορίες τους; Μπορείς να νιώσεις τον έρωτα που ένιωθαν αυτοί;
- ...

-Με κάνει να σκέφτομαι εμάς.. Με κάνει να θέλω να ράψω τον εαυτό μου πάνω στο κορμί σου σαν να  'ναι δέρμα.