la trap

Ένα παιδί κρατιέται στη γη.
Τέλος Εποχής.
Καλή Χρονιά

έφτιαξα τον δικό μου χειμώνα                                                               πες μου το παραμύθι

εκεί.                                                                                                        για τον άντρα
έφυγα                                                                                                      που έχασε το μυαλό του
ξέφυγα                                                                                                    από έρωτα.
απέφυγα                                                                                                  εκείνον τον έρωτα που
άνθρωποι και πρόσωπα και                                                                    δεν πρόλαβε να ζήσει.
χέρια και σώματα                                                                                   βιάζεται, σκοντάφτει,    
θαμμένα στο χιόνι,                                                                                 πέφτει, σηκώνεται.
όλα θαμμένα.                                                                                         παλεύει, χάνει τον έλεγχο
Σ' εκείνο το νησί δεν περίμενε                                                               δεν ξέρει που πάει
κανείς την εγκατάλειψη.                                                                        που να πάει; τι να κάνει;
Νόμιζαν πως ησύχασαν οι φωνές,                                                         γλιστράει, κρατιέται ,
όλα είναι καλά τώρα μαμά                                                                     παίρνει φόρα και
και θα κάτσω φρόνιμα!                                                                          πετάει πάνω απ' τη γη.
έτσι νόμιζαν                                                                                        Λάμπει το μελάνι στον ώμο του
σεμνό παιδί και μυαλωμένο,                                                                  ψάχνοντας τον ήλιο και το    
τις έκανε τις τρέλες της,                                                                         φεγγάρι μου.
πάνε πια. Έτσι έλεγαν.                                                                           Λυπάται γιατί ξέρει.
συμβιβάσου με το αναπόφευκτο,                                                           ο ουρανός θα κοπεί στη μέση
μαμά, γιατί όλα τώρα αρχίζουν.                                                             και θα βρεθούμε απέναντι
-το κορίτσι δεν βάζει  μυαλό                                                                  να κοιτάζουμε το μαύρο μπλε
κι αν βάλει δεν θα σου βγει σε καλό-                                                     και να φροντίζουμε στα κρυφά
                                                                                                                μια μικρή πληγή
                                                                                                           που δεν θα έπρεπε να υπάρχει.

αποφάσεις κι αντιφάσεις
τώρα είμαι έτοιμη
έπονται θαύματα,
ιστορίες κι οράματα,

μέτρα πίσω μου

βήματα ελεύθερα