τραύματα που επέρχονται μετά το θάνατο δεν αφήνουν σημάδια

Είναι λιακάδες που πρέπει να σωθούν κι άλλες να τις σφάξεις στο γόνατο. Μου χρειάζονται οι κακές μου μέρες, μην με παρεξηγείς. Δεν ήμουν έτσι, αλλά είχα μια δύσκολη εφηβεία κι ένα ατύχημα και κάπως έτσι έχασα το μυαλό μου. 
Τώρα όλα με μπερδεύουν και δεν μπορώ να σκεφτώ κανονικά.

-

Μερικές φορές ξεπηδάει από τη γη κι ανεβαίνει στο σώμα μου. Νιώθω τον λαιμό μου να πνίγεται 
και ξυπνάω μ' ένα τίναγμα κι αυτή την αίσθηση ότι πέφτεις. Τις μέρες αυτές έχω την εντύπωση πως έζησα πολλές ζωές, πως γινόμουν καπνός τη νύχτα και ξαναγεννιόμουν το πρωί. Πως όλες οι προηγούμενες ζωές μου ήταν ιστορίες θανάτου. Και κανείς ποτέ δεν πρόλαβε, το αίμα φώναζε και μούσκευε τα μαλλιά μου, παρατημένη σε κάποιο πεζοδρόμιο, ανάμεσα σε ακαθαρσίες σκύλων και πατημένα τσιγάρα. Τόσο αίμα, τόσο κόκκινο, όμορφο σκούρο κόκκινο της ψυχής μου να τρέχει από το πεζοδρόμιο στο δρόμο, στον υπόνομο να χύνεται η ζωή μου.
Από τότε βλέπω φαντάσματα κι οι παραισθήσεις είναι παράλογα γοητευτικές.


Ανέκκλητη βλάβη λοιπόν. 
Τίποτα δεν είναι για πάντα, μόνο ο θάνατος.
(ένας, δύο, τρεις ή άπειροι) 

περίμενέ με

Περνούσες φάσεις. εσύ και οι φρίκες σου

χρειαζόσουν απελπισμένα κάποιον, οποιονδήποτε

και βρέθηκα εγώ, που δεν είχα ανάγκη κανέναν.

Και έγινες η ανάγκη μου.

Με παγίδευσες πονηρέ. Με παγίδευσες μέσα στα τρομαγμένα ψέματα που μας ένωναν, τόσο μικρά κι αθώα. Με έκανες να τρέμω με μάτια ορθάνοιχτα μπροστά στη θάλασσα και τον αλμυρό αέρα. 

Με παγίδευσες σ' ένα κόσμο άρρωστο, όπου η παράνοια θεωρείται υγεία και η υγεία παράνοια.

Σ'ένα κόσμο που αξίζει να καεί

και τον γουστάρω.

[Να θυμάσαι μωρό μου, ότι η επιφανειακή ηρεμία είναι πιο επικίνδυνη 

από φωνές οργής ή βίαιες απειλές. 

κι ότι ο θάνατος παραείναι εύκολος για μας.

εμείς θα ζήσουμε πολεμώντας.

εμείς θα καταστρέψουμε κόσμους ολόκληρους.

εμείς είμαστε οι μεγαλύτεροι πυρομανείς απ' όλους.

Και τελικά

εμείς οι δυο είμαστε.

Εμείς εναντίον όλων.

όλων αυτών που έχουν ξεχάσει πως είναι να μην ανασαίνεις

να μην βρίσκεις ησυχία

να διψάς για το σώμα του άλλου τόσο που πονάει

να χάνεις το νου σου από την καύλα.

Εμείς έχουμε το ίδιο αίμα.

Αγαπήσαμε τον πόνο και την ανάγκη γιατί έτσι νιώσαμε ζωντανοί.

μετά αγαπήσαμε ο ένας τον άλλο και νιώσαμε σχιζοφρενείς.

σχιζοφρενείς με σακατεμένο μυαλό

σχιζοφρενείς με κορμιά που χρειάζονται το ίδιο δηλητήριο που τους έχει καθηλώσει σ' αυτή την αξιοθρήνητη κατάσταση της ύπαρξης.

δεν το λαχταρούν απλώς, το χρειάζονται.

σχιζοφρενείς με ψυχές γεμάτες εχθρούς που τρέφονται από την βούλησή τους

έτσι ώστε να μην μπορούν ν' αντισταθούν.

αγκιστρωμένοι σε μια αρρώστια πολύ σοβαρή

που τους δίνει τη δυνατότητα να πιστέψουν όσα ψέματα είναι αναγκαία.

ακόμα και το τραγικότερο όλων

ότι δεν είναι υπόδουλοί της αλλά είναι ελεύθεροι.]

Αν εκείνη η μέρα ήταν μέρος θα ήταν κομμάτι της ερήμου

κι εγώ θα στεκόμουν γυμνή κάτω από τον φονιά ήλιο.

Κι αν εσύ ήσουν ναρκωτικό θα ήσουν από εκείνα που ρέουν στις φλέβες,

ψιθυρίζοντας όνειρα σε κάθε ζωντανό κύτταρο στο κορμί μου.

love will give me no rest

είχα προβλέψει πως θα έρθει αυτή η μέρα
η μέρα της ανταμοιβής και της τιμωρίας που έφερε το σώμα σου
και τα μάτια σου κυρίως
που ανοίγουν τα πλευρά μου και ρουφάνε το μέσα μου

σε παρακαλώ
μην μου θυμώσεις όταν δεις στο φως τα σκοτάδια μου
είναι τόσο αληθινά όσο και 'συ
μόνο πες το όνομά μου 
και τα χείλη μου θα περιτρέχουν το κορμί σου 
μέρα και νύχτα





σπάσε με σε πολλά κομμάτια αν θες
έτσι κι αλλιώς δικά σου είναι
δέξου με 
αγάπα με
χάριζέ μου μέρες δικές σου
κι η ζωή μας θα είναι μόνο υπέροχη
σαν αμμουδιά ζεστή

γέλα μου
μίλα μου
τραγούδα μου
αγάπα με και λέγε το κάθε μέρα

άκου με
άγγιζέ με
αγκάλιαζέ με
γάμα με 
νιώσε με
αγάπα με
και ΄γω θα σου πω για τις θάλασσες και τους αστερισμούς μου

χτύπα με
φίλα με
κράτα με
αγάπα με
και ΄γω θα σε φροντίζω

"There are other words and other worlds…

You have taught me that."

— Ruth Ozeki, from A Tale for the Time Being

εκεί που δεν το περιμένεις

Να χειροκροτάς
όταν η λογική χάνει τη μάχη και παραδίνεσαι στον έρωτα
σ' εκείνο τον έρωτα που σε σπρώχνει να κάνεις πράγματα που νόμιζες αδύνατα
και να υποκλίνεσαι
σ' αυτόν που σου δείχνει τον τρόπο να ξεπερνάς τα όριά σου.
Να πανηγυρίζεις
όταν αναγκάζεσαι να περιπλανηθείς στον κόσμο 
και σε ωκεανούς που δεν μπορούσες να παραδεχτείς ότι υπήρχαν
όταν συνειδητοποιείς πως έχεις φτάσει τόσο μακριά που δεν υπάρχει γυρισμός
όταν ξυπνάει αυτή η άγρια άγνωστη δύναμη που κατέχουν όλοι 
αλλά αυτή τη φορά ξέρεις
έχεις πλήρη επίγνωση ότι μπορείς να καταστρέψεις τα πάντα και να ξεκινήσεις από την αρχή.
αυτή τη φορά, ξέρεις να αφήνεις τη δύναμη να σε κατευθύνει στους δικούς της κήπους

[πολλές φορές ο καλύτερος τρόπος για να μάθουμε ποιοι είμαστε 
είναι να προσπαθήσουμε να μάθουμε πως μας βλέπουν οι άλλοι]


είσαι όλα αυτά που ονειρεύτηκα
ίσως περισσότερα 



και τώρα ξέρω
           πως αυτός ο κόσμος 
                       περίμενε εμάς τους δύο
                                γιατί όλα ελπίζουν σε μας τους δύο
                                         και όλα φοβούνται εμάς τους δύο



μαζί σου ο κόσμος μοιάζει μ' ένα μέρος πολύ σωστό κι εντάξει

la trap

Ένα παιδί κρατιέται στη γη.
Τέλος Εποχής.
Καλή Χρονιά

έφτιαξα τον δικό μου χειμώνα                                                               πες μου το παραμύθι

εκεί.                                                                                                        για τον άντρα
έφυγα                                                                                                      που έχασε το μυαλό του
ξέφυγα                                                                                                    από έρωτα.
απέφυγα                                                                                                  εκείνον τον έρωτα που
άνθρωποι και πρόσωπα και                                                                    δεν πρόλαβε να ζήσει.
χέρια και σώματα                                                                                   βιάζεται, σκοντάφτει,    
θαμμένα στο χιόνι,                                                                                 πέφτει, σηκώνεται.
όλα θαμμένα.                                                                                         παλεύει, χάνει τον έλεγχο
Σ' εκείνο το νησί δεν περίμενε                                                               δεν ξέρει που πάει
κανείς την εγκατάλειψη.                                                                        που να πάει; τι να κάνει;
Νόμιζαν πως ησύχασαν οι φωνές,                                                         γλιστράει, κρατιέται ,
όλα είναι καλά τώρα μαμά                                                                     παίρνει φόρα και
και θα κάτσω φρόνιμα!                                                                          πετάει πάνω απ' τη γη.
έτσι νόμιζαν                                                                                        Λάμπει το μελάνι στον ώμο του
σεμνό παιδί και μυαλωμένο,                                                                  ψάχνοντας τον ήλιο και το    
τις έκανε τις τρέλες της,                                                                         φεγγάρι μου.
πάνε πια. Έτσι έλεγαν.                                                                           Λυπάται γιατί ξέρει.
συμβιβάσου με το αναπόφευκτο,                                                           ο ουρανός θα κοπεί στη μέση
μαμά, γιατί όλα τώρα αρχίζουν.                                                             και θα βρεθούμε απέναντι
-το κορίτσι δεν βάζει  μυαλό                                                                  να κοιτάζουμε το μαύρο μπλε
κι αν βάλει δεν θα σου βγει σε καλό-                                                     και να φροντίζουμε στα κρυφά
                                                                                                                μια μικρή πληγή
                                                                                                           που δεν θα έπρεπε να υπάρχει.

αποφάσεις κι αντιφάσεις
τώρα είμαι έτοιμη
έπονται θαύματα,
ιστορίες κι οράματα,

μέτρα πίσω μου

βήματα ελεύθερα