η λογική είναι μάταιη μπροστά στην εμμονή

οι λέξεις χάνονται, μπερδεύονται στο κεφάλι μου.
κάθισες στα σκαλιά, εκεί στη θάλασσα. 
δεν μου έδωσες το χέρι σου. 
αδυνατώ να θυμηθώ τι έλεγες 
και τι απαντούσα
όμως σίγουρα θα ειπώθηκε ότι έχω αλλάξει. 
κάθε γαμημένη φορά αυτό λες. 
εγώ προσπαθούσα να σ' αγκαλιάσω νομίζω.

κι ίσως εκείνη να ήταν η στιγμή που κατάλαβα για πρώτη φορά 
πως ο έρωτας είναι μια αφελής προσπάθεια να ξαναγεννηθείς.
ο δικός μου κι ο δικός σου κόσμος βρίσκεται στο τέλος του πια.
"ο ύπνος ήρθε βαρύς, χωρίς όνειρα. 
ο θάνατος ήταν γλυκός, μύριζε κρασί και μου χάιδευε τα μαλλιά."
και η ψυχή μου έμεινε στο παρελθόν
σ' αυτό που θα ήθελα να ήταν η ζωή μου. 


εσύ πώς μετράς την απουσία;
υπήρξαν λεπτά που έγιναν ώρες 
και ώρες που ενώθηκαν σε μια αχανή έρημο χωρίς ορίζοντα.
κάθε λέξη γίνεται επικίνδυνη με ανθρώπους σαν εσένα. 
αν δεν προσέξεις,  γίνεσαι φάντασμα στην ίδια σου τη ζωή. 
ο κόσμος προχωρά
συνέχεια
χωρίς τίποτα να μπαίνει εμπόδιο στο δρόμο του
απλά ο άδειος κόσμος 
και μετά η άδεια θάλασσα

με ρώτησαν αν έσβησε το πάθος που μ' έστειλε κοντά σου.
.....στο κάτω κάτω, όλοι θέλουμε κάτι να κάνουμε και μια ιστορία να λέμε.