Οι απελπισμένοι δε φοβούνται τα μεγάλα λόγια
έτσι θα 'ρθει ο καιρός που θ' ανοίξω το παράθυρο και θα χαιρετήσω τα χαμένα καράβια
"για ποιο ταξίδι ονειρευτό" όπως έλεγε νέος, σχεδόν παιδί, ένας φίλος μου ποιητής-
α, ζήσαμε μεγάλα χρόνια, όμως πράγματα ασήμαντα μας πέθαναν
κι αυτό το ωραίο όνειρο μας πήγε τόσο μακριά που δε ξαναβρήκαμε το δρόμο
με τα ρολόγια σταματημένα στη μοναδική ώρα: την ώρα που αργήσαμε
κι ο ταχυδρόμος που κουράστηκε κι έριξε όλα τα γράμματα στον υπόνομο,
ίσως εκεί να ήταν η απάντηση κι εγώ γιατί δε γυρίζω πίσω, ποιος με κρατάει σ' αυτήν την ηλικία
γράφοντας μακροσκελή ποιήματα σαν παρατεταμένα σινιάλα στην υστεροφημία
κι αν φοβάμαι τη νύχτα δεν είναι οι τύψεις ή τα φαντάσματα αλλά αυτή η απειλητική ευωδιά των
ρόδων που ερημώνει τα προάστια-
πρέπει να 'σαι προικισμένος για τη δυστυχία...
