κι η εξήγηση θα 'ρθει κάποτε, όταν δε θα χρειάζεται πια καμιά εξήγηση.

δεν σου είπα ποτέ πως τώρα πια 
δεν αντέχω να μην είμαι για 'σένα
αυτό που είσαι εσύ για 'μένα.
δεν το αντέχω.
μέτρα αν θες τις ψυχές που διέλυσα για 'σένα.
ίσως, εκβίασα τις αισθήσεις, μα έτσι καθολικά παραδομένη μέσα σου,
ένιωθα σαν υπνωτισμένη, χαμένη στην ομίχλη.
ούτε οι αλήθειες μας δεν είναι όμοιες.
η δική μου στέκεται πάντα πίσω μου, βαριά κι ανείπωτη.
...
είδαν μια περίεργη λάμψη στα μάτια μου 
κι από τότε δεν μ' αφήνουν μόνη μου μέχρι να ξημερώσει.
βιαστικές και ανεξήγητες στιγμές, δεν καταλαβαίνω.
θέλω να ξαναβρώ μέσα στο σκοτάδι ό,τι έχω χάσει μέσα σε τόσο φως.
ούτε εσύ έρχεσαι.

όμως..δεν μπορώ να μιλάω για το τέλος μιας ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ.
φοβάμαι
μήπως μια μέρα μου διηγηθούν τη ζωή μου και δεν την αναγνωρίσω.


τα σκίτσα μου ξοδεύτηκαν αλύπητα, πάνε..
και τώρα... υπάρχουν ακόμα μέρες που ξυπνάω εντελώς μέσα στο παρελθόν
το χέρι μου όμως πονάει, μόλις πιάσω μολύβι τρέμει και δεν προσπαθώ καν.




να με θυμάσαι, αλλιώς θα 'χω πεθάνει δυο φορές..

..isn't supposed to be this way

this crime of love holds you here

sting burn steal learn

don't turn your back on my heart

27.5.1970, A'

Εγκαταλείπεις
κι εγκαταλείπεσαι στη θέα
του μονοπατιού σου.
Γιατί ζήτησες ν' αγαπηθείς;
Άφησε να στραγγίσει
το αίμα σου. Άφησε
να στραγγίσουν οι στέρνες.
Όσο για την κλεψύδρα
μετράει
το χρόνο ανέραστα.
Πρόκειται για εγκατάλειψη.
σ' όλα τα πρόσωπα
σ' όλες τις φωνές.

στις τέσσερις το πρωί ρωτάς ποιος είσαι

"μπήκαν σε βαθιά νερά
και τους τέλειωσε το οξυγόνο"
έτσι θα λένε.

δεν έχω τίποτα πια να σου χαρίσω.
απάτη. η φωνή έρχεται από μακριά, από περασμένα καλοκαίρια.
καπνίστηκε ο ουρανός και σήκωσα τα βλέφαρα 
να δω τα μάτια της ψυχής σου.
τ' αστέρια πλησίασαν, όπως το ζήτησες
δεν έμεινε σταγόνα από την τρέλα μας
αμετακίνητο φως, ανώφελο σκοτάδι, σφραγισμένες υπάρξεις 
σε μέρες και χρόνους ανύποπτους
σ' αγαπάω

αστήρικτες ελπίδες
κι άλλες τόσες βραδιές με παύσεις
ανερμήνευτες γλώσσες, άνισες μάχες
κι όλο φοβάμαι
πληγή βαθιά που συνέχεια μεγαλώνει
ο χρόνος καταριέται και δεν ακούς τη σιωπή μου.
ζωή περίσσια, άφθονη και ανούσια.
κρυφές υποψίες, πες μου πάλι τι μετράει.
τ' όνειρό σου με πονάει, μνήμες ίσως από τους παλιούς θυμούς.

κρύψε τ' όνομά σου
πάμε να καθίσουμε εκεί που η στεριά
φαγώθηκε από το αλμυρό νερό                                                      όσο για 'μένα
πάρε ανάσα από την πνοή μου                                                        θα περιμένω     
υπάρχει τίποτα κοινό ανάμεσά μας;                                                την επόμενη
                                                                                                         αναπνοή σου

κραυγή σάρκας από τη σάρκα σου.

μικρή ανάμνηση.

....
Η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις -έφυγε η ζωή.
οι φίλοι είχαν χαθεί
και οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απ' το μίσος σου...

...και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά
από τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες
παιδικές ευπιστίες...

Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο
των αγέννητων παιδιών...
και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ' τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.

Και τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες.  
...

τα χέρια πιο ζεστά από ποτέ
τα τυλίγω γύρω μου σαν γερά σχοινιά
τα φιλάω, χαμογελάω κρυφά και αφήνομαι
θα μπορούσες να με πνίξεις ενώ κοιμάμαι
δεν θα καταλάβαινα
δεν θα αντιστεκόμουν
δεν θα σε κοίταζα στα μάτια καθώς ξεψυχούσα
θα ήταν πανεύκολο.

δεν είμαστε από το ίδιο υλικό..

έλα να παίξουμε ένα παιχνίδι.
θα έχει καλούς λύκους και κακά κοριτσάκια.

έλα. θα ξαπλώσουμε μαζί μια μέρα, έτσι στο χαλαρό. χωρίς αγριάδες.
θα σου πω ιστορίες πολλές, για παιδάκια με κόκκινα μάτια,
μαμάδες κακές και μπαμπάδες αγαθούς. 
για δράκους πληγωμένους και βατράχια που δεν έγιναν πρίγκιπες ποτέ.
για δεσποσύνες πνιγμένες μέσα στον ίδιο τους τον εμετό, 
ήρωες αλκοολικούς, όνειρα σάπια, επιθυμίες θαμμένες στο χώμα,
χαμόγελα νεκρά, σώματα παγωμένα.
λουλούδια που μαραίνονται την άνοιξη, νεογέννητα που λιμοκτονούν, 
χάδια που ξεσκίζουν το δέρμα, ουρλιαχτά σιωπηλά.



"you never really
know someone
until you 've read
what they write
at 3 am when
loneliness
consumes them
but does not

destroy them."