Like a vein on my arm.

αλήθεια είναι. ακόμα κρύβομαι.
από συνήθεια πια.
ίσως είναι το μόνο που μετάνιωσα, έτσι νομίζω τώρα.
παρακολούθησα τα γεγονότα από ψηλά, σαν να βρισκόμουν αλλού.

έβλεπα τη θάλασσα να φουσκώνει κάτω από τα πόδια μας. 
κι εκείνους που φώναζα παιδιά να γελάνε.
κι όταν τους άκουγα να γελάνε ξάπλωνα κάτω για να βλέπω τ' αστέρια. 
κι όταν ξάπλωνα φυσούσαν τον καπνό στο πρόσωπό μου για να γίνω ένα μαζί τους. 
και προσευχόμουν να μην ξημερώσει ποτέ.

θυμάμαι πως κοιμόμουν πολύ.. 
τόσο που έχανα τις μέρες, τα λόγια, τις σκέψεις, τις δυνάμεις μου. 
εναλλάσσονταν τα όνειρα, εξαφανίζονταν όλα τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.
βυθιζόμουν στη λύτρωση, κάθε φορά περισσότερο. 
είχε ζέστη. 
έβρισκα στα σεντόνια ανθρώπους που έλειπαν χρόνια. 
δεν ξέρω αν υπήρχα στ' αλήθεια. 
νομίζω μπορούσα να πετάξω.

wecanonlybewhoweare

Μπορεί οι άνθρωποι να μην αλλάζουν 
αλλάζουν όμως οι καταστάσεις...


και 'συ, και 'γω, και οι άλλοι, επηρεαζόμαστε, προσαρμοζόμαστε 
και συνεχίζουμε.

πέρασε ο καιρός. και δεν καταλάβαμε. δεν νοιαστήκαμε.
συνεχίσαμε. τόσο διαφορετικοί και τόσο ίδιοι.
κάπου συναντηθήκαμε, κάπου στην πορεία.

τα χέρια σου μου φάνηκαν ωραιότερα.
τα παρατηρούσα τη νύχτα που δεν κοιτούσες και σαν να μου ήρθε η διάθεση να τα χαιδέψω ξανά.
τα άγγιξα λίγο μόνο. μου φάνηκαν βαριά, σίγουρα.
πρώτη φορά σίγουρα.

καλό ξημέρωμα μας εύχομαι
σαν το χθεσινό.

...ή έχεις φύγει και ξέρουμε πως άρχισ' ο χειμώνας.

ίσως κρυώνεις
ίσως κάνεις έρωτα
ίσως με σκέφτεσαι



τρόμαξα πολύ.
με αρρωσταίνεις.
και δεν καταλαβαίνεις
πόσο με επηρεάζει
η κάθε σου συλλαβή.
παράνοια.
πόση παράνοια;
αποκτώ συνήθειες δικές σου. συνήθειες που σιχαινόμουν, συνήθειες που λάτρευα. παίρνω το ύφος σου, μιλάω αόριστα, γενικά. -με κουράζουν οι γενικότητες- δεν θυμώνω, μόνο χαλαρώνω. κάθε μέρα, κάθε βράδυ, μέχρι να μου γίνει εξάρτηση. μιλάω για ελευθερία και θάνατο. γι αγάπη. το παίζω διπλωματικά μέχρι αηδίας. είμαι τύπος εντάξει.
                         το κόβω τώρα.
                         απόψε θα κοιμηθώ μόνη μου.
                         χωρίς μουσική. χωρίς αλκοόλ. χωρίς εσένα.

Seeking a friend for the end of the world

Σε τρομάζω μήπως;

 Μου λείπουν τα καλοκαίρια μας...

Κι ανατινάζονται τα λόγια

που ήθελα τόσο να σου πω

κατρακυλάνε σαν ποτάμια

σ’ έναν άγνωστο γκρεμό

Όσο παλεύω να σε φτάσω

τόσο σε παίρνει μακριά

αυτός ο αέρας που σφυρίζει σαν να λέει

πότε ξανά...

Κι αναρωτιέμαι, τι θα πει "για πάντα"...

*Παύλος Παυλίδης- Ποτέ ξανά

Want to know a secret?

HOPE IS A BITCH

Χαίρομαι που το ξεκαθαρίσαμε.

Καλό μας μήνα.

Καλή ζωή.