Εκείνος έβηχε όλη νύχτα
κι η κοπέλα ξύπνησε μόνη
απορημένη κι ένοχη.
Θέλησε να ξεθάψει το παρελθόν της
ώστε να του βάλει φωτιά και να αρχίσει από 'δω.
Πνίγηκε στην οικειότητα.
Δεν έμειναν αστέρια.
Δεν έμεινε ούτε εκείνη.
"Μπορείς να φωνάξεις
μα δεν θα το κάνεις"
Μακάρι να ήξερα τι είδες εκείνο το απόγευμα.
Είχε ζέστη κι εγώ ήμουν μακριά.
Μακριά όπως κάθε φορά.
Σιχαίνομαι τις Κυριακές.
Ποτέ δεν ξέρω τι θέλω.
Λυπάμαι που είμαι άδεια..
Πες μου για τα ταξίδια σου.
Πες μου για μέρη άγνωστα που έχεις δει.
Για το χιόνι και τη ζεστή σοκολάτα..
Ό,τι κι αν πεις δεν θα με γεμίσει.
Μα πες μου.
Εκείνη έσβησε την υπόσχεση, γελώντας και χλευάζοντας τον εαυτό της. Μην λυπάσαι. Εκείνη το έκανε. Είναι θλιβερή. Είναι εκείνη.
Εσύ έδεσες πάνω σου τις πληγές της, καημένε
και δεν ήξερες που πήγαινες..
Πλησιάζει η εποχή μας!
κάνει κρύο
μα η πόλη είναι άδεια..
Γιατί είσαι άδεια πόλη..;
Τι σου λείπει;
Κοίτα γύρω σου, τα έχεις όλα!
ο γνώριμος δράκος έφυγε, τελικά,
ρούφηξε τη θάλασσα κι έφυγε.
Μείναμε εμείς, χωρίς αστέρια, χωρίς εκείνη,
να κοιτάμε τους περαστικούς και τα αεροπλάνα.
Τα μάτια μου πονάνε, αλλά θα μου περάσει.
