feel

feel

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

ισορροπία.



ήταν αλλιώς. κάπου ανάμεσα στη μουσική, τον καπνό και το αλκοόλ,
εμείς γελούσαμε. γελούσαμε δυνατά κι αληθινά. 
και υπήρχαμε μόνο εμείς, παντού και πουθενά. 
κι εκείνη γιατρεύτηκε, ας μην τελειώσει η νύχτα, φώναζε. 
φώναζε και γελούσε. γελούσε και χόρευε. ας μην τελειώσει η νύχτα.. 
ήταν όλα δικά μας, η πόλη ήταν δική μας κι ήταν τόσο όμορφη, όμορφη σαν εκείνη. 
μας φρόντιζαν σαν να μην είχαν κάτι πολυτιμότερο στα χέρια τους, ποτέ. 
εκείνη και'γω, εμείς κι εκείνοι, σαν τους θησαυρούς μου.. 
λατρέψαμε το μαζί και κανείς δεν έκλαψε. 
κανείς, μέχρι που βγήκε ο ήλιος κι εκείνη σαν να φοβήθηκε, σαν να μην πίστευε. 
σαν μικρό παιδάκι που ξέρει όλα τα μυστικά μου πια. 




δεν θα αφήσω να ξαναφοβηθεί,  ποτέ.

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Από συνήθεια


Επιμένω να τους συγκρίνω όλους μαζί σου.
Ήταν ήσυχα και είχε ζέστη όταν είδα τα χείλη σου σε απόσταση αναπνοής από τα δικά μου.
κι όμως, ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένη σ' εκείνον.

Διάβασα μια φράση που με σόκαρε χθες το απόγευμα.
"η μνήμη αναιρεί το χρόνο"
και γκρεμίστηκε ο κόσμος γύρω μου. 
ήταν αυτό που έψαχνα να σου πω, να σου δείξω, να μοιραστώ μαζί σου τόσο καιρό. 
και εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου, 
ακριβώς τη στιγμή που τόσο έντονα πίστευα πως θα τα καταφέρω.
η μνήμη νικάει τα πάντα, το ένιωθα από παλιά. 
το χρόνο, τους ανθρώπους, την προσπάθεια, το μυαλό, την κίνηση, την ψυχή. 
κανείς δεν με πίστευε.


θέλω να δω ανθρώπους να καίγονται.